آواشناسی: تفاوت میان نسخه‌ها

مطالعۀ اصوات گفتار. این علم با تولید اصوات ([[آواشناسی تولیدی]])، خصوصیات آکوستیک آن‌ها (آواشناسی آکوستیک<ref>acoustics phonetics</ref>)، و چگونگی ترکیب‌شان، منظور ساختن هجاها، کلمات، و جملات (آواشناسی زبانی<ref>linguistic phonetics</ref>) سروکار دارد. اولین آواشناسان، محققان هندی بودند (ح ۳۰۰پ‌م) که کوشیدند تلفظ متون مقدس سانسکریت<ref>Sanskrit</ref> را حفظ کنند. یونانیان باستان به منزلۀ اولین مبدعان نظام نوشتاری براساس الفبای آواشناختی شناخته می‌شوند.  

آواشناسی مدرن (نوین) را اَلِگزاندر ملویل‌ بل<ref>Alexander Melville Bell</ref> (۱۸۱۹ـ۱۹۰۵) مطرح کرد؛ کسی که در اثرش با نام ''گفتار هویدا''<ref>Visible Speech</ref> (۱۸۶۷)، نظام دقیق نشانه‌گذاری برای نوشتن اصوات گفتار را ارائه داد. در قرن ۲۰ زبان‌شناسان بر گسترش نظام و دستگاهی طبقه‌بندی شده تکیه کرده‌اند تا بتوانند مقایسه‌ای میان تمام اصوات گفتار انسان ارائه دهند. وظیفۀ دیگر آواشناسی مدرن، فرآیندها و روش‌های ذهنی درک و دریافت گفتار است.