باربیرولی، جان (۱۸۹۹ـ۱۹۷۰): تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه زندگینامه|عنوان=جان باربیرولی|نام=John Barbirolli|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=در ۱۹۴۹ عنوان سِر|زادروز=۱۸۹۹م|تاریخ مرگ=۱۹۷۰م|دوره زندگی=|ملیت=انگلیسی‌|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=ترینیتی کالج لندن‌، آکادمی‌ سلطنتی‌ موسیقی، لندن|شغل و تخصص اصلی=رهبر ارکستر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=در ۱۹۳۷ با سمت‌ رهبر ارشد ارکستر فیلارمونیک‌ نیویورک‌، جانشین‌ توسکانینی‌ شد|جوایز و افتخارات=در ۱۹۵۰ مدال‌ طلای‌ انجمن‌ فیلارمونیک‌ سلطنتی‌ را دریافت‌ کرد|آثار=|خویشاوندان سرشناس=اِولین‌ راتوِل (همسر)|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}باربیرولی، جان (۱۸۹۹ـ۱۹۷۰)

رهبر ارکستر انگلیسی‌. در اجرای‌ آثار رُمانتیک‌، به‌خصوص‌ سمفونی‌های‌ [[الگار، ادوارد (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)|ادوارد الگار]]<ref>Edward Elgar</ref>، [[سیبلیوس ، یان (۱۸۶۵ـ۱۹۵۷)|سیبلیوس]]<ref>Sibelius </ref>، [[مالر، گوستاو (۱۸۶۰ـ۱۹۱۱)|مالر]]<ref>Mahler </ref>، و وون‌ ویلیامز<ref>Vaughan Williams </ref> استاد بود. نواختن‌ [[ویولنسل|ویولن‌سل‌]] را تعلیم‌ گرفته‌ بود، اما از ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۳ به‌جای‌ [[توسکانینی، آرتورو (۱۸۶۷ـ۱۹۵۷)|آرتورو توسکانینی]]<ref>Arturo Toscanini </ref>، رهبر ارکستر<ref>conductor </ref> فیلارمونیک‌ نیویورک<ref> NewYork Philharmonic Orchestra</ref> شد و از ۱۹۴۳ تا ۱۹۷۰ رهبری‌ ارکستر هاله<ref>Hallé Orchestra</ref> در [[منچستر]]، [[انگلستان]]،‌ را برعهده‌ داشت‌. باربیرولی‌ در لندن‌، از والدین‌ فرانسوی‌ و ایتالیایی‌، به‌دنیا آمد. در سال‌های ۱۹۱۱ـ۱۹۱۲ در ترینیتی کالج<ref>Trinity College </ref> لندن‌، و در سال‌های‌ ۱۹۱۲ـ۱۹۱۷ در آکادمی‌ سلطنتی‌ موسیقی<ref>Royal Academy of Music </ref>، لندن،‌ به‌تحصیل‌ پرداخت‌. در ۱۱‌سالگی‌ نوازندگی‌ ویولن‌سل‌ را به‌صورت‌ حرفه‌ای‌ آغاز کرد، و در ۱۹۱۵ به‌ ارکستر کوئینز هال<ref>Queen’s Hall Orchestra </ref> پیوست‌. در ۱۹۲۶ در مقام رهبر ارکستر آوازه‌ای‌ به‌دست‌ آورد، و بعدها در ۱۹۳۷ با سمت‌ رهبر ارشد ارکستر فیلارمونیک‌ نیویورک‌، جانشین‌ توسکانینی‌ شد. در ۱۹۳۹ با اِولین‌ راتوِل<ref>Evelyn Rothwell </ref>، نوازندۀ‌ [[ابوآ|اُبوآ]]، ازدواج‌ کرد. در ۱۹۴۳ به‌ [[انگلستان|انگلستان‌]] بازگشت‌ و سرپرستی‌ ارکستر هاله‌ را به‌‌دست‌ گرفت‌. در ۱۹۴۹ عنوان سِر و در ۱۹۵۰ مدال‌ طلای‌ انجمن‌ فیلارمونیک‌ سلطنتی‌<ref>Royal Philharmonic Society </ref> را دریافت‌ کرد. با ارکستر هاله‌ نخستین‌ اجراهای‌ سمفونی‌های‌ هفتم‌ و هشتم‌ وون‌ ویلیامز را ارائه‌ داد. رهبر مهمان‌ ارکستر فیلارمونیک‌ برلین‌<ref>Berlin Philharmonic Orchestra </ref>، ارکستر سمفونی‌ بوستون<ref>Boston Symphony Orchestra </ref>، و ارکستر سمفونی‌ شیکاگو<ref>Chicago Symphony Orchestra</ref> بود.