ماسنه ، ژول امیل (۱۸۴۲ـ۱۹۱۲): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱۵: خط ۱۵:
|محل زندگی=
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل آهنگ سازی در کنسرواتوار پاریس
|تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل آهنگ سازی در کنسرواتوار پاریس
| شغل و تخصص اصلی =آهنگ ساز
| شغل و تخصص اصلی =آهنگ ساز اپرا
|شغل و تخصص های دیگر=
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|سبک =
خط ۲۹: خط ۲۹:
|پست تخصصی =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
|باشگاه =
}}آهنگ‌ساز فرانسوی اپرا. مشخصۀ آثار او برتری نقش‌های زنانه، صداقت، و احساساتی‌گری است. آثار برجستۀ او عبارت‌اند از ''مانون''<ref>''Manon''  
}}
</ref> (۱۸۸۴)،''سید (لوسید)''<ref>''Le Cid''  
[[پرونده:Massenet, Jules Emile1.jpg|بندانگشتی|ژول امیل ماسنه]]
</ref> (۱۸۸۵)، و ''تائیس''<ref>''Thaïs'' </ref> (۱۸۹۴)؛ سوییت ارکستری صحنه‌های تصویری (۱۸۷۴). از ۱۸۷۸ تا ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس<ref>Paris Conservatory </ref> بود. فعالیت حرفه‌ای طولانی‌ و موفقیت‌آمیز او دستاوردی شامل تقریباً ۲۷ اپرا داشت، که بیشتر آن‌ها برای اپرای پاریس و اپرا کمیک آن، و اپرای مونت کارلو<ref>Monte Carlo Opera </ref> ساخته شده بودند. این آثار از دهۀ ۱۹۸۰ به‌بعد بازآفرینی‌های برخی از آثار کمتر مشهور او بودند. ماسنه در مونتو<ref>Montaud </ref>، سنت اِتیِن<ref>St Etienne</ref> به‌دنیا آمد و در ۱۱سالگی وارد کنسرواتوار پاریس شد، زیرنظر توما<ref> Thomas</ref> به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت و در ۱۸۶۳ جایزۀ رم<ref> Prix de Rome </ref> را برد. پس از بازگشت از رم در ۱۸۶۶ با یکی از شاگردان خود ازدواج کرد و نخستین اپرایش،‌ ''عمه‌بزرگ''<ref>''La Grand’tante'' </ref>، را سال بعد در اپرا کمیک<ref>Opéra-Comique</ref> به‌روی صحنه برد. با اپرای ''پادشاه لاهور''<ref>''Le Roi de Lahore''</ref> (۱۸۷۷)، که طبق سلیقۀ رایج آکنده از عناصری غریب و شرقی بود، به اولین موفقیت مهم خود دست یافت. این موفقیت با اپرای ''هرودیاد''<ref>''Hérodiade''</ref> (بروکسل، ۱۸۸۱) تکرار شد، اما شهرت ماندگار را مانون به‌دست آورد، که در ۱۸۸۴ نخستین‌بار در پاریس به‌روی صحنه رفت، و ماسنه در آن تمامی احساساتی را جای داد که عمری نسبت به شخصیت‌های اصلی زن خود داشت. در وِرتِر<ref> Werther </ref> (۱۸۹۲)، حس تغزلی در توازن با بصیرت نمایشی قدرتمندی قرار گرفت. ازجمله اپراهای بعدی او که به‌سبب بازآفرینی‌های تازه‌اش شهرت یافتند، عبارت‌اند از ''ساندریون (سیندرلا)''<ref>''Cendrillon'' </ref>، ''گریزِلیدیس''<ref>''Grisélidis'' </ref>، ''شروبَن''<ref>''Chérubin'' </ref>، و ''دون کیشوت''<ref>''Don Quichotte'' </ref>. ازجمله آثار اوست: اپرا ''دون سِزار دو بازان''<ref>''Don César de Bazan'' </ref> (۱۸۷۲)، ''اِسکلارموند''<ref>''Esclarmonde''</ref> (۱۸۸۹)، ''دختر اهل ناوار''<ref>''La Navarraise'' </ref> (۱۸۹۴)، کلئوپاترا<ref>Clèopâtra </ref>. اوراتوریو ''مریم مجدلیه''<ref>''Marie-Magdeleine'' </ref> (۱۸۷۳)، ''حوا''<ref>''Eve '' </ref> (۱۸۷۵)، ''باکره''<ref>''La Vierge''</ref>،''سرزمین موعود''<ref>''La Terre Promise'' </ref> (۱۹۰۰). کانتات‌ها ''داوید ریتسیو''<ref>''David Rizzio'' </ref>، ''نارسیسوس''<ref>''Narcisse'' </ref>. سیزده اثر ارکستری شامل ''صحنه‌های ناپلی''<ref>''Scènes napolitaines''</ref> (۱۸۷۶)، پوئم سمفونیک ''منظرها''<ref>''Visions''</ref>.
آهنگ‌ساز فرانسوی اپرا. مشخصۀ آثار او برتری نقش‌های زنانه، صداقت، و احساساتی‌گری است. آثار برجستۀ او عبارت‌اند از ''مانون''<ref>''Manon''  
</ref> (۱۸۸۴)، ''سید (لوسید)''<ref>''Le Cid''  
</ref> (۱۸۸۵)، و ''تائیس''<ref>''Thaïs'' </ref> (۱۸۹۴)؛ سوییت ارکستری صحنه‌های تصویری (۱۸۷۴). از ۱۸۷۸ تا ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس<ref>Paris Conservatory </ref> بود. فعالیت حرفه‌ای طولانی‌ و موفقیت‌آمیز او دستاوردی شامل تقریباً ۲۷ اپرا داشت، که بیشتر آن‌ها برای اپرای پاریس و اپرا کمیک آن، و اپرای مونت کارلو<ref>Monte Carlo Opera </ref> ساخته شده بودند. این آثار از دهۀ ۱۹۸۰ به‌بعد بازآفرینی‌های برخی از آثار کمتر مشهور او بودند. ماسنه در [[مونتو]]<ref>Montaud </ref>، سنت اِتیِن<ref>St Etienne</ref> به‌دنیا آمد و در ۱۱سالگی وارد کنسرواتوار پاریس شد، زیرنظر [[توما، آمبروآز (۱۸۱۱ـ ۱۸۹۶)|توما]]<ref> Thomas</ref> به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت و در ۱۸۶۳ جایزۀ رم<ref> Prix de Rome </ref> را برد. پس از بازگشت از رم در ۱۸۶۶ با یکی از شاگردان خود ازدواج کرد و نخستین اپرایش،‌ ''عمه‌بزرگ''<ref>''La Grand’tante'' </ref>، را سال بعد در اپرا کمیک<ref>Opéra-Comique</ref> به‌روی صحنه برد. با اپرای ''پادشاه لاهور''<ref>''Le Roi de Lahore''</ref> (۱۸۷۷)، که طبق سلیقۀ رایج آکنده از عناصری غریب و شرقی بود، به اولین موفقیت مهم خود دست یافت. این موفقیت با اپرای ''هرودیاد''<ref>''Hérodiade''</ref> (بروکسل، ۱۸۸۱) تکرار شد، اما شهرت ماندگار را مانون به‌دست آورد، که در ۱۸۸۴ نخستین‌بار در [[پاریس، شهر|پاریس]] به‌روی صحنه رفت، و ماسنه در آن تمامی احساساتی را جای داد که عمری نسبت به شخصیت‌های اصلی زن خود داشت. در وِرتِر<ref> Werther </ref> (۱۸۹۲)، حس تغزلی در توازن با بصیرت نمایشی قدرتمندی قرار گرفت. ازجمله اپراهای بعدی او که به‌سبب بازآفرینی‌های تازه‌اش شهرت یافتند، عبارت‌اند از ''ساندریون (سیندرلا)''<ref>''Cendrillon'' </ref>، ''گریزِلیدیس''<ref>''Grisélidis'' </ref>، ''شروبَن''<ref>''Chérubin'' </ref>، و ''دون کیشوت''<ref>''Don Quichotte'' </ref>. ازجمله آثار اوست: اپرا ''دون سِزار دو بازان''<ref>''Don César de Bazan'' </ref> (۱۸۷۲)، ''اِسکلارموند''<ref>''Esclarmonde''</ref> (۱۸۸۹)، ''دختر اهل ناوار''<ref>''La Navarraise'' </ref> (۱۸۹۴)، کلئوپاترا<ref>Clèopâtra </ref>. اوراتوریو ''مریم مجدلیه''<ref>''Marie-Magdeleine'' </ref> (۱۸۷۳)، ''حوا''<ref>''Eve '' </ref> (۱۸۷۵)، ''باکره''<ref>''La Vierge''</ref>،''سرزمین موعود''<ref>''La Terre Promise'' </ref> (۱۹۰۰). کانتات‌ها ''داوید ریتسیو''<ref>''David Rizzio'' </ref>، ''نارسیسوس''<ref>''Narcisse'' </ref>. سیزده اثر ارکستری شامل ''صحنه‌های ناپلی''<ref>''Scènes napolitaines''</ref> (۱۸۷۶)، پوئم سمفونیک ''منظرها''<ref>''Visions''</ref>.


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۴۲

ماسْنِه‌، ژول‌ اِمیل‌ (۱۸۴۲ـ۱۹۱۲)(Massenet, Jules Emile )

ژول امیل ماسنه
Jules Emile Massenet
زادروز سنت اتین ۱۸۴۲م
درگذشت ۱۹۱۲م
ملیت فرانسوی
تحصیلات و محل تحصیل تحصیل آهنگ سازی در کنسرواتوار پاریس
شغل و تخصص اصلی آهنگ ساز اپرا
آثار مانون (۱۸۸۴)؛ سید (لوسید) (۱۸۸۵)؛ تاییس (۱۸۹۴)
گروه مقاله موسیقی
جوایز و افتخارات جایزه رم (۱۸۶۳)
ژول امیل ماسنه

آهنگ‌ساز فرانسوی اپرا. مشخصۀ آثار او برتری نقش‌های زنانه، صداقت، و احساساتی‌گری است. آثار برجستۀ او عبارت‌اند از مانون[۱] (۱۸۸۴)، سید (لوسید)[۲] (۱۸۸۵)، و تائیس[۳] (۱۸۹۴)؛ سوییت ارکستری صحنه‌های تصویری (۱۸۷۴). از ۱۸۷۸ تا ۱۸۹۶ استاد آهنگ‌سازی کنسرواتوار پاریس[۴] بود. فعالیت حرفه‌ای طولانی‌ و موفقیت‌آمیز او دستاوردی شامل تقریباً ۲۷ اپرا داشت، که بیشتر آن‌ها برای اپرای پاریس و اپرا کمیک آن، و اپرای مونت کارلو[۵] ساخته شده بودند. این آثار از دهۀ ۱۹۸۰ به‌بعد بازآفرینی‌های برخی از آثار کمتر مشهور او بودند. ماسنه در مونتو[۶]، سنت اِتیِن[۷] به‌دنیا آمد و در ۱۱سالگی وارد کنسرواتوار پاریس شد، زیرنظر توما[۸] به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت و در ۱۸۶۳ جایزۀ رم[۹] را برد. پس از بازگشت از رم در ۱۸۶۶ با یکی از شاگردان خود ازدواج کرد و نخستین اپرایش،‌ عمه‌بزرگ[۱۰]، را سال بعد در اپرا کمیک[۱۱] به‌روی صحنه برد. با اپرای پادشاه لاهور[۱۲] (۱۸۷۷)، که طبق سلیقۀ رایج آکنده از عناصری غریب و شرقی بود، به اولین موفقیت مهم خود دست یافت. این موفقیت با اپرای هرودیاد[۱۳] (بروکسل، ۱۸۸۱) تکرار شد، اما شهرت ماندگار را مانون به‌دست آورد، که در ۱۸۸۴ نخستین‌بار در پاریس به‌روی صحنه رفت، و ماسنه در آن تمامی احساساتی را جای داد که عمری نسبت به شخصیت‌های اصلی زن خود داشت. در وِرتِر[۱۴] (۱۸۹۲)، حس تغزلی در توازن با بصیرت نمایشی قدرتمندی قرار گرفت. ازجمله اپراهای بعدی او که به‌سبب بازآفرینی‌های تازه‌اش شهرت یافتند، عبارت‌اند از ساندریون (سیندرلا)[۱۵]، گریزِلیدیس[۱۶]، شروبَن[۱۷]، و دون کیشوت[۱۸]. ازجمله آثار اوست: اپرا دون سِزار دو بازان[۱۹] (۱۸۷۲)، اِسکلارموند[۲۰] (۱۸۸۹)، دختر اهل ناوار[۲۱] (۱۸۹۴)، کلئوپاترا[۲۲]. اوراتوریو مریم مجدلیه[۲۳] (۱۸۷۳)، حوا[۲۴] (۱۸۷۵)، باکره[۲۵]،سرزمین موعود[۲۶] (۱۹۰۰). کانتات‌ها داوید ریتسیو[۲۷]، نارسیسوس[۲۸]. سیزده اثر ارکستری شامل صحنه‌های ناپلی[۲۹] (۱۸۷۶)، پوئم سمفونیک منظرها[۳۰].

 


  1. Manon
  2. Le Cid
  3. Thaïs
  4. Paris Conservatory
  5. Monte Carlo Opera
  6. Montaud
  7. St Etienne
  8. Thomas
  9. Prix de Rome
  10. La Grand’tante
  11. Opéra-Comique
  12. Le Roi de Lahore
  13. Hérodiade
  14. Werther
  15. Cendrillon
  16. Grisélidis
  17. Chérubin
  18. Don Quichotte
  19. Don César de Bazan
  20. Esclarmonde
  21. La Navarraise
  22. Clèopâtra
  23. Marie-Magdeleine
  24. Eve
  25. La Vierge
  26. La Terre Promise
  27. David Rizzio
  28. Narcisse
  29. Scènes napolitaines
  30. Visions