گلوک، کریستوف (۱۷۱۴ـ۱۷۸۷): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
گلوک، کریستوف (۱۷۱۴ـ۱۷۸۷)(Gluck, Christoph) | {{جعبه زندگینامه|عنوان=کریستوف گلوک|نام=Christoph Gluck|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۷۱۴م|تاریخ مرگ=۱۷۸۷م|دوره زندگی=|ملیت=بوهِمی ـ آلمانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=اپرای اورفئو و ائوریدیچه، آلسست (۱۷۶۷) و پاریس و هلن (۱۷۷۰)، آرمید (۱۷۷۷) و ایفی‌گنیا در تائوریس (۱۷۷۹)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}گلوک، کریستوف (۱۷۱۴ـ۱۷۸۷) | ||
[[پرونده:Gluck, Christoph.jpg|بندانگشتی|کریستوف گلوک]] | |||
.(Gluck, Christoph) | |||
آهنگ‌ساز بوهِمی ـ آلمانی. سلسله اپراهای «اصلاحی» او، موسیقی را از قراردادهای رسمی آن روزگار دور کرد، که در آن علاقۀ خوانندگان برتر از هر چیزی برشمرده می‌شد؛ به‌خصوص جای رسیتاتیف‌های بی‌پایان را به همراهی‌های ارکستری داد، که جریان نمایشی اثر را روان‌تر می‌ساختند. در ۱۷۶۲، اپرای ''اورفئو و ائوریدیچه''<ref>''Orfeo ed Euridice/Orpheus and Eurydice'' | |||
</ref> او با فراهم‌ساختن جولانگاهی آزاد به جلوۀ نمایشی، مفهوم اپرا در قرن ۱۸ را متحول کرد. پس از آن نیز نوبت به اپراهای ''آلسست''<ref>''Alceste/Alcestis'' | |||
آهنگ‌ساز بوهِمی ـ آلمانی. سلسله اپراهای | </ref> (۱۷۶۷) و ''پاریس و هلن''<ref>''Paride ed Elena/Paris and Helen''</ref> (۱۷۷۰) رسید. در ۱۷۷۴، اپرای ''ایفی‌گنیا در آئولید/ایفی‌گنیا در آئولیس''<ref>''Iphigénie en Aulide/Iphigenia in Aulis'' </ref> او در [[پاریس، شهر|پاریس]] اجرا شد و شدت بحث و جدل‌های خشونت‌آمیز دربارۀ آیندۀ اپرا را به‌اوج رساند؛ در این میان سبک فرانسوی گلوک از پشتیبانی [[ماری آنتوانت]]<ref>Marie Antoinette </ref> برخوردار بود، در حالی‌که رقیب ایتالیایی او [[پیچینی، نیکولو (۱۷۲۸ـ۱۸۰۰)|نیکولو پیچینی]]<ref>Niccoló Piccini </ref> تحت حمایت مادام دو باری<ref>Madame du Barry</ref> قرار داشت. گلوک با اپراهای ''آرمید''<ref>''Armide''</ref> (۱۷۷۷) و ''ایفی‌گنیا در تائوریس''<ref>''Iphigénie en Tauride/Iphigenia in Tauris''</ref> (۱۷۷۹) به پیروزی قطعی بر پیچّینی دست یافت. | ||
</ref> او با | |||
</ref> (۱۷۶۷) و ''پاریس و هلن''<ref>''Paride ed Elena/Paris and Helen''</ref> (۱۷۷۰) رسید. در ۱۷۷۴، اپرای ''ایفی‌گنیا در آئولید/ایفی‌گنیا در آئولیس''<ref>''Iphigénie en Aulide/Iphigenia in Aulis'' </ref> او در پاریس اجرا شد و شدت بحث و جدل‌های خشونت‌آمیز دربارۀ آیندۀ اپرا را به‌اوج رساند؛ در این میان سبک فرانسوی گلوک از پشتیبانی ماری آنتوانت<ref>Marie Antoinette </ref> برخوردار بود، در حالی‌که رقیب ایتالیایی او نیکولو پیچینی<ref>Niccoló Piccini </ref> تحت حمایت مادام دو باری<ref>Madame du Barry</ref> قرار داشت. گلوک با اپراهای ''آرمید''<ref>''Armide''</ref> (۱۷۷۷) و ''ایفی‌گنیا در تائوریس''<ref>''Iphigénie en Tauride/Iphigenia in Tauris''</ref> (۱۷۷۹) به پیروزی قطعی بر پیچّینی دست یافت. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۶
| کریستوف گلوک Christoph Gluck | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۱۴م |
| درگذشت | ۱۷۸۷م |
| ملیت | بوهِمی ـ آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز |
| آثار | اپرای اورفئو و ائوریدیچه، آلسست (۱۷۶۷) و پاریس و هلن (۱۷۷۰)، آرمید (۱۷۷۷) و ایفی‌گنیا در تائوریس (۱۷۷۹) |
| گروه مقاله | موسیقی |
گلوک، کریستوف (۱۷۱۴ـ۱۷۸۷)
.(Gluck, Christoph)
آهنگ‌ساز بوهِمی ـ آلمانی. سلسله اپراهای «اصلاحی» او، موسیقی را از قراردادهای رسمی آن روزگار دور کرد، که در آن علاقۀ خوانندگان برتر از هر چیزی برشمرده می‌شد؛ به‌خصوص جای رسیتاتیف‌های بی‌پایان را به همراهی‌های ارکستری داد، که جریان نمایشی اثر را روان‌تر می‌ساختند. در ۱۷۶۲، اپرای اورفئو و ائوریدیچه[۱] او با فراهم‌ساختن جولانگاهی آزاد به جلوۀ نمایشی، مفهوم اپرا در قرن ۱۸ را متحول کرد. پس از آن نیز نوبت به اپراهای آلسست[۲] (۱۷۶۷) و پاریس و هلن[۳] (۱۷۷۰) رسید. در ۱۷۷۴، اپرای ایفی‌گنیا در آئولید/ایفی‌گنیا در آئولیس[۴] او در پاریس اجرا شد و شدت بحث و جدل‌های خشونت‌آمیز دربارۀ آیندۀ اپرا را به‌اوج رساند؛ در این میان سبک فرانسوی گلوک از پشتیبانی ماری آنتوانت[۵] برخوردار بود، در حالی‌که رقیب ایتالیایی او نیکولو پیچینی[۶] تحت حمایت مادام دو باری[۷] قرار داشت. گلوک با اپراهای آرمید[۸] (۱۷۷۷) و ایفی‌گنیا در تائوریس[۹] (۱۷۷۹) به پیروزی قطعی بر پیچّینی دست یافت.