بروتالیسم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
بروتالیسم (Brutalism) | بروتالیسم (Brutalism) | ||
سبکی در معماری که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ پا‌گرفت، و در کارهای لوکوربوزیه<ref>Le Corbusier | سبکی در معماری که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ پا‌گرفت، و در کارهای [[لوکوربوزیه]]<ref>Le Corbusier | ||
</ref> و میس وان در روهه<ref>Mies van der Rohe </ref> ریشه دارد. این سبک بر کارکردگرایی<ref>functionalism </ref> و برخورد صادقانه با مصالح، با رویکردی انعطاف‌ناپذیر تأکید دارد، و در آن استفاده از فولاد و بتون<ref>concrete | </ref> و [[میس وان در روهه، لودویگ (۱۸۸۶ـ۱۹۶۹)|میس وان در روهه]]<ref>Mies van der Rohe </ref> ریشه دارد. این سبک بر کارکردگرایی<ref>functionalism </ref> و برخورد صادقانه با مصالح، با رویکردی انعطاف‌ناپذیر تأکید دارد، و در آن استفاده از فولاد و بتون<ref>concrete | ||
</ref> ارجح است. اصطلاح بروتالیسم را آلیسون و پیتر اسمیتسون<ref>Alison and Peter Smithson </ref> ساختند ، و این سبک را در انگلستان تکامل بخشیدند. طرح اسمیتسون‌ها برای مدرسۀ هانستنتون<ref>Hunstanton School </ref>، در نورفوک<ref>Norfolk </ref> (۱۹۴۹ـ۱۹۵۴)، یادآور کارهای میس وان در روهه است، هر‌چند که صداقت بی‌رحمانه‌تری دارد و همۀ عناصر خدماتی را در معرض دید قرار داده است. جک لین<ref>Jack Lynn </ref> و آیور اسمیت<ref>Ivor Smith</ref> در | </ref> ارجح است. اصطلاح بروتالیسم را آلیسون و پیتر اسمیتسون<ref>Alison and Peter Smithson </ref> ساختند ، و این سبک را در [[انگلستان]] تکامل بخشیدند. طرح اسمیتسون‌ها برای مدرسۀ هانستنتون<ref>Hunstanton School </ref>، در نورفوک<ref>Norfolk </ref> (۱۹۴۹ـ۱۹۵۴)، یادآور کارهای میس وان در روهه است، هر‌چند که صداقت بی‌رحمانه‌تری دارد و همۀ عناصر خدماتی را در معرض دید قرار داده است. جک لین<ref>Jack Lynn </ref> و آیور اسمیت<ref>Ivor Smith</ref> در پارک هیل هاوسینگ اِستِیت<ref> Park Hill Housing Estate </ref>، در شفیلد<ref>Sheffield | ||
</ref> (۱۹۶۱)، از بتون پرداخت نشده استفاده کردند که مشخصۀ کارهای متأخر لوکوربوزیه است.<br/> | </ref> (۱۹۶۱)، از بتون پرداخت نشده استفاده کردند که مشخصۀ کارهای متأخر لوکوربوزیه است.<br/> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۸
بروتالیسم (Brutalism)
سبکی در معماری که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ پا‌گرفت، و در کارهای لوکوربوزیه[۱] و میس وان در روهه[۲] ریشه دارد. این سبک بر کارکردگرایی[۳] و برخورد صادقانه با مصالح، با رویکردی انعطاف‌ناپذیر تأکید دارد، و در آن استفاده از فولاد و بتون[۴] ارجح است. اصطلاح بروتالیسم را آلیسون و پیتر اسمیتسون[۵] ساختند ، و این سبک را در انگلستان تکامل بخشیدند. طرح اسمیتسون‌ها برای مدرسۀ هانستنتون[۶]، در نورفوک[۷] (۱۹۴۹ـ۱۹۵۴)، یادآور کارهای میس وان در روهه است، هر‌چند که صداقت بی‌رحمانه‌تری دارد و همۀ عناصر خدماتی را در معرض دید قرار داده است. جک لین[۸] و آیور اسمیت[۹] در پارک هیل هاوسینگ اِستِیت[۱۰]، در شفیلد[۱۱] (۱۹۶۱)، از بتون پرداخت نشده استفاده کردند که مشخصۀ کارهای متأخر لوکوربوزیه است.