باله سلطنتی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:باله سلطنتی 1.jpg|بندانگشتی|دو تن از قویترین بازیگران باله سلطنتی، گری آویس و فرانچسکا هیوارد]]
بالۀ سلطنتی (Royal Ballet)<br /> کمپانی و مدرسۀ پیشرو باله در [[انگلستان]] که محل آن در [[اپرای سلطنتی]]<ref>Royal Opera House</ref>، در [[کاونت گاردن]]، [[لندن (انگلستان)|لندن]]، است. تا ۱۹۵۶ به نام بالۀ سَدلِرز ولز<ref>Sadler’s Wells Ballet</ref> شناخته می‌شد، و آن را نینِت دو والوآ<ref>Ninette de Valois</ref> در ۱۹۳۱ تأسیس کرد و در ۱۹۴۶ به کاونت گاردن<ref>Covent Garden</ref> انتقال یافت. در ۱۹۳۵ فردریک اشتون<ref>Frederick Ashton </ref> طرّاح رقص اصلیِ آن‌جا بود و سبک اصیل بالۀ انگلیسی را در آن مکان پدید آورد. مارگو فانتِین<ref>Margot Fonteyn</ref>، رودولف نوره‌یِف<ref>Rudolf Nureyev</ref>، آلیسیا مارکووا<ref>Alicia Markova </ref>، و آنتوانت سیبلی<ref>Antoinette Sibley</ref> از رقصندگان آن بودند. اَنتونی داول<ref>Anthony Dowell</ref> از ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ مدیر و گردانندۀ این کمپانی بود و پس از او راس استرتن<ref>Ross Stretton</ref> منصوب شد. نینت دو والوآ به‌دعوت [[بیلیس، لیلیان (۱۸۷۴ـ۱۹۳۷)|لیلیان بِیلیس]]<ref>Lilian Baylis</ref> در جنب تئاتر سدلِرز ولز در ۱۹۳۱، کمپانی بالۀ خود را تأسیس کرد. بالۀ ویک ـ ولز<ref>Vic-Wells Ballet</ref> بیشتر به هنر و تکنیک آلیسیا مارکووا و سیاست‌های دو والوآ متّکی بود. در ۱۹۹۰ نام آن‌جا به بالۀ سلطنتی بیرمنگام<ref>Birmingham Royal Ballet</ref> تغییر یافت. اَشتون باله‌هایی همچون ''مارگارت و آرماند<ref>Marguerite and Armand</ref>'' را برای مارگو فانتِین تدارک دید. فانتِین، بالرینی بود که همکاری‌اش با رودولف نوره‌یف عصر طلایی بالۀ سلطنتی را رقم زد. در زمان مدیریت اَنتونی داول سیاست احیای کلاسیک‌های باله در دستور کار کمپانی قرار گرفت؛ ازجمله کارهای او ''دریاچۀ قو<ref>Swan Lake</ref>'' (۱۹۸۷)، است که کاملاً با طرّاحی رقص اصلی باله در ۱۸۹۵ مطابق بود. داول همچنین اجرای جدیدی از ''زیبای خفته<ref>The Sleeping Beauty</ref>'' (۱۹۹۴) را بر روی صحنه آورد؛ این اثر نخستین‌بار در واشینگتن دی‌سی<ref>Washington DC </ref> اجرا شده بود. در ۱۹۹۴/۱۹۹۵ برنامه‌های شامگاهی کمپانی به اجرای رپرتوآر اَشتون اختصاص داده شد. بالۀ سلطنتی به آثار نو نیز علاقه نشان داده است و ''شاهزادۀ پاگودها<ref>The Prince of the Pagodas</ref>'' (۱۹۸۹) از کِنت مک‌میلان<ref>Kenneth MacMillan</ref>، ''سیرانو<ref>Cyrano </ref>'' (۱۹۹۱)، و ''مزار<ref>Tombeux </ref>'' (۱۹۹۳) از دیوید بینتلی<ref>David Bintley</ref>، و ''مستر وُردلی وایز<ref>Mr Worldly Wise</ref>'' (۱۹۹۵) اثر توآیلا تارپ<ref>Twyla Tharp</ref> را سفارش داد و در برنامه‌های خود گنجاند. در فاصلۀ ۱۹۹۷/۱۹۹۸ به‌سبب گسترش فعالیت اپرای سلطنتی، کمپانی بالۀ سلطنتی به میعادگاه هنری لندن تبدل شده است.<br /> <!--12102400-->


بالۀ سلطنتی (Royal Ballet)<br/> کمپانی و مدرسۀ پیشرو باله در انگلستان که محل آن در اپرای سلطنتی<ref>Royal Opera House</ref>، در کاونت گاردن، لندن، است. تا ۱۹۵۶ به نام بالۀ سَدلِرز ولز<ref>Sadler’s Wells Ballet</ref>&nbsp;شناخته می‌شد، و آن را نینِت دو والوآ<ref>Ninette de Valois</ref>&nbsp;در ۱۹۳۱ تأسیس کرد و در ۱۹۴۶ به کاونت گاردن<ref>Covent Garden</ref>&nbsp;انتقال یافت. در ۱۹۳۵ فردریک اشتون<ref>Frederick Ashton </ref>&nbsp;طرّاح رقص اصلیِ آن‌جا بود و سبک اصیل بالۀ انگلیسی را در آن مکان پدید آورد. مارگو فانتِین<ref>Margot Fonteyn</ref>، رودولف نوره‌یِف<ref>Rudolf Nureyev</ref>، آلیسیا مارکووا<ref>Alicia Markova </ref>، و آنتوانت سیبلی<ref>Antoinette Sibley</ref>&nbsp;از رقصندگانِ آن بودند. اَنتونی داول<ref>Anthony Dowell</ref>&nbsp;از ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ مدیر و گردانندۀ این کمپانی بود و پس از او راس استرتن<ref>Ross Stretton</ref>&nbsp;منصوب شد. نینِت دو والوآ به‌دعوتِ لیلیان بِیلیس<ref>Lilian Baylis</ref>&nbsp;در جنب تئاتر سدلِرز ولز در ۱۹۳۱، کمپانی بالۀ خود را تأسیس کرد. بالۀ ویک ـ ولز<ref>Vic-Wells Ballet</ref>&nbsp;بیشتر به هنر و تکنیکِ آلیسیا مارکووا و سیاست‌های دو والوآ متّکی بود. در ۱۹۹۰ نام آن‌جا به بالۀ سلطنتی بیرمنگام<ref>Birmingham Royal Ballet</ref>&nbsp;تغییر یافت. اَشتون باله‌هایی همچون ''مارگارت و آرماند<ref>Marguerite and Armand</ref>''&nbsp;را برای مارگو فانتِین تدارک دید. فانتِین، بالرینی بود که همکاری‌اش با رودولف نوره‌یف عصر طلاییِ بالۀ سلطنتی را رقم زد. در زمان مدیریت اَنتونی داوِل سیاستِ احیای کلاسیک‌های باله در دستور کار کمپانیِ قرار گرفت؛ ازجمله کارهای او ''دریاچۀ قو<ref>Swan Lake</ref>''&nbsp;(۱۹۸۷)، است که کاملاً با طرّاحی رقص اصلیِ باله در ۱۸۹۵ مطابق بود. داول همچنین اجرای جدیدی از ''زیبای خفته<ref>The Sleeping Beauty</ref>''&nbsp;(۱۹۹۴) را بر روی صحنه آورد؛ این اثر نخستین‌بار در واشینگتن دی‌سی<ref>Washington DC </ref>&nbsp;اجرا شده بود. در ۱۹۹۴/۱۹۹۵ برنامه‌های شامگاهیِ کمپانی به اجرای رپرتوآر اَشتون اختصاص داده شد. بالۀ سلطنتی به آثار نو نیز علاقه نشان داده است و ''شاهزادۀ پاگودها<ref>The Prince of the Pagodas</ref>''&nbsp;(۱۹۸۹) از کِنِت مک‌میلان<ref>Kenneth MacMillan</ref>، ''سیرانو<ref>Cyrano </ref>''&nbsp;(۱۹۹۱)، و ''مزار<ref>Tombeux </ref>''&nbsp;(۱۹۹۳) از دیوید بینتلی<ref>David Bintley</ref>، و ''مستر وُردلی وایز<ref>Mr Worldly Wise</ref>''&nbsp;(۱۹۹۵) اثر توآیلا تارپ<ref>Twyla Tharp</ref>&nbsp;را سفارش داد و در برنامه‌های خود گنجاند. در فاصلۀ ۱۹۹۷/۱۹۹۸ به‌سبب گسترشِ فعالیت اپرای سلطنتی، کمپانیِ بالۀ سلطنتی به میعادگاه هنریِ لندن تبدل شده است.<br/> <!--12102400-->
----
 
[[Category:رقص]] [[Category:باله]]
[[Category:رقص]] [[Category:باله]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۱۲

دو تن از قویترین بازیگران باله سلطنتی، گری آویس و فرانچسکا هیوارد

بالۀ سلطنتی (Royal Ballet)
کمپانی و مدرسۀ پیشرو باله در انگلستان که محل آن در اپرای سلطنتی[۱]، در کاونت گاردن، لندن، است. تا ۱۹۵۶ به نام بالۀ سَدلِرز ولز[۲] شناخته می‌شد، و آن را نینِت دو والوآ[۳] در ۱۹۳۱ تأسیس کرد و در ۱۹۴۶ به کاونت گاردن[۴] انتقال یافت. در ۱۹۳۵ فردریک اشتون[۵] طرّاح رقص اصلیِ آن‌جا بود و سبک اصیل بالۀ انگلیسی را در آن مکان پدید آورد. مارگو فانتِین[۶]، رودولف نوره‌یِف[۷]، آلیسیا مارکووا[۸]، و آنتوانت سیبلی[۹] از رقصندگان آن بودند. اَنتونی داول[۱۰] از ۱۹۸۶ تا ۲۰۰۱ مدیر و گردانندۀ این کمپانی بود و پس از او راس استرتن[۱۱] منصوب شد. نینت دو والوآ به‌دعوت لیلیان بِیلیس[۱۲] در جنب تئاتر سدلِرز ولز در ۱۹۳۱، کمپانی بالۀ خود را تأسیس کرد. بالۀ ویک ـ ولز[۱۳] بیشتر به هنر و تکنیک آلیسیا مارکووا و سیاست‌های دو والوآ متّکی بود. در ۱۹۹۰ نام آن‌جا به بالۀ سلطنتی بیرمنگام[۱۴] تغییر یافت. اَشتون باله‌هایی همچون مارگارت و آرماند[۱۵] را برای مارگو فانتِین تدارک دید. فانتِین، بالرینی بود که همکاری‌اش با رودولف نوره‌یف عصر طلایی بالۀ سلطنتی را رقم زد. در زمان مدیریت اَنتونی داول سیاست احیای کلاسیک‌های باله در دستور کار کمپانی قرار گرفت؛ ازجمله کارهای او دریاچۀ قو[۱۶] (۱۹۸۷)، است که کاملاً با طرّاحی رقص اصلی باله در ۱۸۹۵ مطابق بود. داول همچنین اجرای جدیدی از زیبای خفته[۱۷] (۱۹۹۴) را بر روی صحنه آورد؛ این اثر نخستین‌بار در واشینگتن دی‌سی[۱۸] اجرا شده بود. در ۱۹۹۴/۱۹۹۵ برنامه‌های شامگاهی کمپانی به اجرای رپرتوآر اَشتون اختصاص داده شد. بالۀ سلطنتی به آثار نو نیز علاقه نشان داده است و شاهزادۀ پاگودها[۱۹] (۱۹۸۹) از کِنت مک‌میلان[۲۰]، سیرانو[۲۱] (۱۹۹۱)، و مزار[۲۲] (۱۹۹۳) از دیوید بینتلی[۲۳]، و مستر وُردلی وایز[۲۴] (۱۹۹۵) اثر توآیلا تارپ[۲۵] را سفارش داد و در برنامه‌های خود گنجاند. در فاصلۀ ۱۹۹۷/۱۹۹۸ به‌سبب گسترش فعالیت اپرای سلطنتی، کمپانی بالۀ سلطنتی به میعادگاه هنری لندن تبدل شده است.

  1. ↑ Royal Opera House
  2. ↑ Sadler’s Wells Ballet
  3. ↑ Ninette de Valois
  4. ↑ Covent Garden
  5. ↑ Frederick Ashton
  6. ↑ Margot Fonteyn
  7. ↑ Rudolf Nureyev
  8. ↑ Alicia Markova
  9. ↑ Antoinette Sibley
  10. ↑ Anthony Dowell
  11. ↑ Ross Stretton
  12. ↑ Lilian Baylis
  13. ↑ Vic-Wells Ballet
  14. ↑ Birmingham Royal Ballet
  15. ↑ Marguerite and Armand
  16. ↑ Swan Lake
  17. ↑ The Sleeping Beauty
  18. ↑ Washington DC
  19. ↑ The Prince of the Pagodas
  20. ↑ Kenneth MacMillan
  21. ↑ Cyrano
  22. ↑ Tombeux
  23. ↑ David Bintley
  24. ↑ Mr Worldly Wise
  25. ↑ Twyla Tharp
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=باله_سلطنتی&oldid=2010185966»