اورفیسم (هنر): تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۶

اورفیسم (هنر)(Orphism)

نوعی نقاشی انتزاعی^[۱] یا نیمه‌‌انتزاعی^[۲] که گروهی از نقاشان در سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۴ در پاریس با آن طبع‌آزمایی کردند. اورفیسم از شکل‌های تجزیه‌شدۀ کوبیستی^[۳] به‌شدت متأثر بود (چنان‌که آن را کوبیسم اورفیک^[۴] نیز می‌نامند). ولی در حالی‌که کوبیسم در این زمان واجد نوعی خشکی عقلانی بود و چندان اعتنایی به رنگ نداشت، اورفیسم از رنگ‌های هیجان‌انگیز، به‌وفور بهره می‌برد. اصطلاح اورفیسم را نخستین‌بار در ۱۹۱۲، گیوم آپولینر^[۵]، شاعر و منتقد هنری، در اشاره به اورفئوس^[۶]، سراینده و خوانندۀ اساطیر یونانی، به‌کار برد؛ به‌زعم او نقاشانی که می‌خواستند احساسی شاعرانه را به کوبیسم خشک و جدی هنرمندانی همچون ژرژ براک^[۷] و پابلو پیکاسو^[۸] بیافزایند، اورفیست نام گرفتند. شخصیت سرآمد اورفیست‌ها روبر دُلونه^[۹] بود، و مارسل دوشان^[۱۰]، فرنان لژه^[۱۱]، فرانسیس پیکابیا^[۱۲]، و فرانتیشک کوپکا^[۱۳]، نقاش چک، برخی از دیگر اعضای گروه را تشکیل می‌دادند. اورفیست‌ها نخست دنیای بیرون را اساس کار خود قرار دادند (ازجمله دُلونه یک مجموعه نقاشی از برج ایفل^[۱۴] کشید)، ولی در ۱۹۱۲ آثار دُلونه و کوپکا (که در این زمان کارشان شباهت بسیار با یکدیگر داشت)، کاملاً انتزاعی شدند. این نقاشی‌ها نخستین تابلوهای انتزاعیِ هنرمندان فرانسوی بودند. در جنگ جهانی اول گروه ازهم پاشید، ولی به‌رغم عمر کوتاهش تأثیر بسیاری برجا گذاشت. شماری از اکسپرسیونیست^[۱۵]های آلمان به‌ویژه پل کله^[۱۶]، اوگوست ماکه^[۱۷]، و فرانتس مارک^[۱۸] از نقاشی‌های دُلونه بسیار تأثیر پذیرفتند (کله در ۱۹۱۲ در پاریس با او آشنا شد)، و عناصری از سبک دُلونه، به‌ویژه استفاده‌اش از رنگ را، در کار خود وام گرفتند. اورفیسم با سینکرومیسم^[۱۹] نیز قابل قیاس است، مکتبی که دو نقاش امریکایی مقیم پاریس، استَنتون مک‌دونالد ـ رایت^[۲۰] و مورگان راسل^[۲۱]، در ۱۹۱۲ پی افکندند. هنر ایشان سبب شد نقاشی انتزاعی دُلونه با رنگ‌های پرطراوتش به امریکا نیز راه یابد.

↑ abstract
↑ semi-abstract
↑ cubist
↑ Orphic cubism
↑ Guillaume Apollinaire
↑ Orpheus
↑ Georges Braque
↑ Pablo Picasso
↑ Robert Delaunay
↑ Marcel Duchamp
↑ Fernand Léger
↑ Francis Picabia
↑ František Kupka
↑ Eiffel Tower
↑ expressionist
↑ Paul Klee
↑ August Macke
↑ Franz Marc
↑ Synchromism
↑ Stanton Macdonald-Wright
↑ Morgan Russell

[1] stract

[2] semi-abstract

[3] ubist

[4] Orphic cubism

[5] Guillaume Apollinaire

[6] Orpheus

[7] Georges Braque

[8] Pablo Picasso

[9] Robert Delaunay

[10] Marcel Duchamp

[11] Fernand Léger

[12] Francis Picabia

[13] František Kupka

[14] Eiffel Tower

[15] xpressionist

[16] Paul Klee

[17] August Macke

[18] Franz Marc

[19] Synchromism

[20] Stanton Macdonald-Wright

[21] Morgan Russell

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-اورفیسم (هنر)(Orphism)
+اورفیسم (هنر)(Orphism)[[File:11610300.jpg|thumb|اورفيسم، اثر روبر دلونه]]
-[[File:11610300-2.jpg|thumb|اورفيسم]][[File:11610300.jpg|thumb|اورفيسم]]
+نوعی نقاشی انتزاعی<ref>abstract</ref> یا نیمه‌‌انتزاعی<ref>semi-abstract </ref> که گروهی از نقاشان در سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۴ در [[پاریس، شهر|پاریس]] با آن طبع‌آزمایی کردند. اورفیسم از شکل‌های تجزیه‌شدۀ کوبیستی<ref>cubist</ref> به‌شدت متأثر بود (چنان‌که آن را کوبیسم اورفیک<ref>Orphic cubism </ref> نیز می‌نامند). ولی در حالی‌که کوبیسم در این زمان واجد نوعی خشکی عقلانی بود و چندان اعتنایی به رنگ نداشت، اورفیسم از رنگ‌های هیجان‌انگیز، به‌وفور بهره می‌برد. اصطلاح اورفیسم را نخستین‌بار در ۱۹۱۲، [[آپولینر، گیوم (۱۸۸۰ـ ۱۹۱۸)|گیوم آپولینر]]<ref>Guillaume Apollinaire</ref>، شاعر و منتقد هنری، در اشاره به اورفئوس<ref>Orpheus</ref>، سراینده و خوانندۀ اساطیر یونانی، به‌کار برد؛ به‌زعم او نقاشانی که می‌خواستند احساسی شاعرانه را به کوبیسم خشک و جدی هنرمندانی همچون [[براک، ژرژ (۱۸۸۲ـ۱۹۶۳)|ژرژ براک]]<ref>Georges Braque</ref> و [[پیکاسو، پابلو (۱۸۸۱ـ۱۹۷۳)|پابلو پیکاسو]]<ref>Pablo Picasso</ref> بیافزایند، اورفیست نام گرفتند. شخصیت سرآمد اورفیست‌ها [[دلونه، روبر (۱۸۸۵ـ۱۹۴۱)|روبر دُلونه]]<ref>Robert Delaunay</ref> بود، و [[دوشان، مارسل (۱۸۸۷ـ۱۹۶۸)|مارسل دوشان]]<ref>Marcel Duchamp</ref>، [[لژه، فرنان (۱۸۸۱ـ۱۹۵۵)|فرنان لژه]]<ref>Fernand Léger</ref>، [[پیکابیا، فرانسیس (۱۸۷۹ـ۱۹۵۳)|فرانسیس پیکابیا]]<ref>Francis Picabia</ref>، و فرانتیشک کوپکا<ref>František Kupka</ref>، نقاش چک، برخی از دیگر اعضای گروه را تشکیل می‌دادند. اورفیست‌ها نخست دنیای بیرون را اساس کار خود قرار دادند (ازجمله دُلونه یک مجموعه نقاشی از [[برج ایفل]]<ref>Eiffel Tower</ref> کشید)، ولی در ۱۹۱۲ آثار دُلونه و کوپکا (که در این زمان کارشان شباهت بسیار با یکدیگر داشت)، کاملاً انتزاعی شدند. این نقاشی‌ها نخستین تابلوهای انتزاعیِ هنرمندان فرانسوی بودند. در جنگ جهانی اول گروه ازهم پاشید، ولی به‌رغم عمر کوتاهش تأثیر بسیاری برجا گذاشت. شماری از اکسپرسیونیست<ref>expressionist </ref>های آلمان به‌ویژه [[کله، پل (۱۸۷۹ـ۱۹۴۰)|پل کله]]<ref>Paul Klee</ref>، [[ماکه، اوگوست (۱۸۸۷ـ۱۹۱۴)|اوگوست ماکه]]<ref>August Macke</ref>، و [[مارک، فرانتس (۱۸۸۰ـ۱۹۱۶)|فرانتس مارک]]<ref>Franz Marc</ref> از نقاشی‌های دُلونه بسیار تأثیر پذیرفتند (کله در ۱۹۱۲ در پاریس با او آشنا شد)، و عناصری از سبک دُلونه، به‌ویژه استفاده‌اش از رنگ را، در کار خود وام گرفتند. اورفیسم با سینکرومیسم<ref>Synchromism</ref> نیز قابل قیاس است، مکتبی که دو نقاش امریکایی مقیم پاریس، استَنتون مک‌دونالد ـ رایت<ref>Stanton Macdonald-Wright</ref> و مورگان راسل<ref>Morgan Russell</ref>، در ۱۹۱۲ پی افکندند. هنر ایشان سبب شد نقاشی انتزاعی دُلونه با رنگ‌های پرطراوتش به [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] نیز راه یابد.
-نوعی نقاشی انتزاعی<ref>abstract</ref>&nbsp;یا نیمه‌‌انتزاعی<ref>semi-abstract </ref>&nbsp;که گروهی از نقاشان در سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۱۴ در پاریس با آن طبع‌آزمایی کردند. اورفیسم از شکل‌های تجزیه‌شدۀ کوبیستی<ref>cubist</ref>&nbsp;به‌شدت متأثر بود (چنان‌که آن را کوبیسم اورفیک<ref>Orphic cubism </ref>&nbsp;نیز می‌نامند). ولی در حالی‌که کوبیسم در این زمان واجد نوعی خشکی عقلانی بود و چندان اعتنایی به رنگ نداشت، اورفیسم از رنگ‌های هیجان‌انگیز، به‌وفور بهره می‌برد. اصطلاح اورفیسم را نخستین‌بار در ۱۹۱۲، گیوم آپولینر<ref>Guillaume Apollinaire</ref>، شاعر و منتقد هنری، در اشاره به اورفئوس<ref>Orpheus</ref>، سراینده و خوانندۀ اساطیر یونانی، به‌کار برد؛ به‌زعم او نقاشانی که می‌خواستند احساسی شاعرانه را به کوبیسم خشک و جدیِ هنرمندانی همچون ژرژ براک<ref>Georges Braque</ref>&nbsp;و پابلو پیکاسو<ref>Pablo Picasso</ref>&nbsp;بیافزایند، اورفیست نام گرفتند. شخصیت سرآمد اورفیست‌ها روبر دُلونه<ref>Robert Delaunay</ref>&nbsp;بود، و مارسل دوشان<ref>Marcel Duchamp</ref>، فرنان لژه<ref>Fernand Léger</ref>، فرانسیس پیکابیا<ref>Francis Picabia</ref>، و فرانتیشک کوپکا<ref>František Kupka</ref>، نقاش چک، برخی از دیگر اعضای گروه را تشکیل می‌دادند. اورفیست‌ها نخست دنیای بیرون را اساس کار خود قرار دادند (ازجمله دُلونه یک مجموعه نقاشی از برج ایفل<ref>Eiffel Tower</ref>&nbsp;کشید)، ولی در ۱۹۱۲ آثار دُلونه و کوپکا (که در این زمان کارشان شباهت بسیار با یکدیگر داشت)، کاملاً انتزاعی شدند. این نقاشی‌ها نخستین تابلوهای انتزاعیِ هنرمندان فرانسوی بودند. در جنگ جهانی اول گروه ازهم پاشید، ولی به‌رغم عمر کوتاهش تأثیر بسیاری برجا گذاشت. شماری از اکسپرسیونیست<ref>expressionist </ref>های آلمان به‌ویژه پل کله<ref>Paul Klee</ref>، اوگوست ماکه<ref>August Macke</ref>، و فرانتس مارک<ref>Franz Marc</ref>&nbsp;از نقاشی‌های دُلونه بسیار تأثیر پذیرفتند (کله در ۱۹۱۲ در پاریس با او آشنا شد)، و عناصری از سبک دُلونه، به‌ویژه استفاده‌اش از رنگ را، در کار خود وام گرفتند. اورفیسم با سینکرومیسم<ref>Synchromism</ref>&nbsp;نیز قابل قیاس است، مکتبی که دو نقاش امریکایی مقیم پاریس، استَنتون مک‌دونالد ـ رایت<ref>Stanton Macdonald-Wright</ref>&nbsp;و مورگان راسل<ref>Morgan Russell</ref>، در ۱۹۱۲ پی افکندند. هنر ایشان سبب شد نقاشی انتزاعیِ دُلونه با رنگ‌های پرطراوتش به امریکا نیز راه یابد.
 &nbsp;