نونو، لوئیجی (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰م): تفاوت میان نسخه‌ها

نونو، لوئیجی‌ (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰)

</ref> (۱۹۵۵ـ۱۹۵۶) برای تک‌خوان‌ها، کر، و ارکستر ساخت که در آن‌ها تأثیرهای پذیرفته از [[وبرن، آنتون (۱۸۸۳ـ۱۹۴۵)|وبرن]]<ref> Webern</ref> و [[گابریلی، جووانی (ح ۱۵۵۵ـ۱۶۱۲)|گابریلی]]<ref> Gabrieli </ref> برای بیان مطالب مربوط به وجدان اجتماعی، استفاده شده‌اند. پس از اپرای اینتولِرانتسا<ref>Intolleranza/Intolerance</ref> (۱۹۶۰) سبک او غنای اکسپرسیونیستی بیشتری به‌خود گرفت و استدلال‌های او بیش‌ازپیش حالت جدلی پیدا کردند. نونو در [[ونیز]] به‌دنیا آمد. رشتۀ حقوق را برای موسیقی رها کرد، و زیرنظر [[مادرنا، برونو (۱۹۲۰ـ۱۹۷۳)|برونو مادرِنا]]<ref> Bruno Maderna </ref> و هرمان شرشن<ref>Hermann Scherchen</ref> به تحصیل پرداخت، که در ۱۹۵۱ ''پولی‌فونیا ـ مونودیاریتمیکا''<ref>''Polifonia-monodiaritmica'' </ref>ی او را در [[دارمشتات]]<ref>Darmstadt </ref> رهبری کرد. آثار نونو ابتدا بیشتر در [[آلمان]] اجرا می‌شدند، و رنگ‌وبوی سریالیسم به‌شیوۀ [[شونبرگ، آرنولد (۱۸۷۴ـ۱۹۵۱)|شونبرگ]]<ref>Schoenberg</ref> داشتند و به‌تدریج جنبۀ سیاسی‌شان بیشتر شد. دستاورد اولیۀ نونو شامل آثار ارکستری متعددی است، اما او پس از ''کارخانۀ نورانی''<ref>''La fabbrica illuminata/The Illuminated Factory''</ref> در ۱۹۶۴، محور تمرکز خود را کاملاً بر رسانۀ الکترونیک ـ آوازی قرار داد. از‌جملۀ آثار اوست: اپرا ''به خورشید بزرگ سرشار از عشق''<ref>''Al gran sole carico d’amore''</ref> (۱۹۷۴). ارکستری ''واریاسیون‌های کاننی''<ref>''Variazioni canoniche'' </ref> (برمبنای تمی از شونبرگ از ''چکامه‌‌ای برای ناپلئون''<ref>''Ode to Napoleon'' </ref>)، ''دفتر خاطرات لهستانی ۵۸''‌<ref>''Diario Polacco’ 58'' </ref>. کرال ''ترانۀ معلق'' (۱۹۵۶)، ''سنگ‌نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا''<ref>''Epitaph I for F Garcia Lorca'' </ref>؛ کانتات ''روی پل هیروشیما''<ref>''Sul ponte di Hiroshima''</ref> برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲)؛ ''سنگ‌نوشته‌های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم''<ref>''Epitaphs II & III for F Garcia Lorca II'' </ref> برای [[فلوت]]، سازهای زهی و کوبی (دوم)، و برای سخنگو، کر سخنگو، و ارکستر (سوم). موسیقی الکترونیک و آثار دیگر موسیقی الکترونیک، شامل ''ادای احترام به امیلیو ودووا''<ref>''Omaggio a Emilio Vedova'' </ref> (۱۹۶۰) و ''رنج‌کشیده در راه آرامش''<ref>''Sofferte onde serene'' </ref> (۱۹۷۶)؛ ‌آنگاه که در حال مردن بودیم<ref>Quando Stanno morendo</ref> برای خوانندگان و گروه هم‌نوازان (۱۹۸۲).