امام ده: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحهای تازه حاوی «امامده (بهشهر) (Behshahr) Emamdeh (نام سابق: شاهکیله) روستایی در دهستان کوهستان، بخش مرکزی شهرستان بهشهر، استان مازندران. در فاصلۀ 6.5 کیلومتری شمال شرقی شهر بهشهر، 50 کیلومتری شمال شرقی شهر ساری، 230 کیلومتری شمال شرقی تهران، و در ارتفاع حدود 20متری پا...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
امامده (بهشهر) (Behshahr) Emamdeh | امامده (بهشهر) (Behshahr) Emamdeh | ||
(نام سابق: شاهکیله) روستایی در دهستان کوهستان، بخش مرکزی شهرستان بهشهر، استان مازندران. در فاصلۀ 6.5 کیلومتری شمال شرقی شهر بهشهر، 50 کیلومتری شمال شرقی شهر ساری، 230 کیلومتری شمال شرقی تهران، و در ارتفاع حدود 20متری پایینتر از سطح دریا قرار دارد. در جلگههای جنوب شرقی دریای خزر، در 2 - 3 کیلومتریِ جنوب خلیج گرگان و پناهگاه حیات وحش میانکاله و 8 کیلومتری جنوب | (نام سابق: شاهکیله) روستایی در دهستان کوهستان، بخش مرکزی شهرستان بهشهر، استان مازندران. در فاصلۀ 6.5 کیلومتری شمال شرقی شهر بهشهر، 50 کیلومتری شمال شرقی شهر ساری، 230 کیلومتری شمال شرقی تهران، و در ارتفاع حدود 20متری پایینتر از سطح دریا قرار دارد. در جلگههای جنوب شرقی دریای خزر، در 2 - 3 کیلومتریِ جنوب خلیج گرگان و پناهگاه حیات وحش میانکاله و 8 کیلومتری جنوب شبهجزیرۀ میانکاله واقع شده است. راه جنوبی امامده به جادۀ شمالی مشهد - تهران و بهشهر راه دارد. به دلیل عدم وجود منابع آبی کافی، آب مورد نیاز بخش کشاورزی این روستا از طریق دریاچۀ مصنوعی عباسآباد، که در 10 کیلومتری جنوب روستا و در محدودۀ مجموعۀ تاریخی عباسآباد قرار دارد، تأمین میشود. تپۀ موسیخان امامده، مربوط به دورههای اسلامی، نشانۀ پیشینۀ زیاد روستاست. این تپه در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. | ||
در سرشماری سراسری سال 1395ش، جمعیت امامده 412نفر بوده است. شغل مردم این روستا کشاورزی، دامپروری، پرورش و صید ماهی است. محصولات امامده شامل برنج، گندم، جو، کلزا، صیفیجات و تولیدات دامی میشود. گلیمبافی در میان زنان روستا رواج دارد. مردم این روستا به زبان طبری سخن میگویند. | در سرشماری سراسری سال 1395ش، جمعیت امامده 412نفر بوده است. شغل مردم این روستا کشاورزی، دامپروری، پرورش و صید ماهی است. محصولات امامده شامل برنج، گندم، جو، کلزا، صیفیجات و تولیدات دامی میشود. گلیمبافی در میان زنان روستا رواج دارد. مردم این روستا به زبان طبری سخن میگویند. |