سالیری، آنتونیو: تفاوت میان نسخه‌ها

سالیری‌، آنتونیو (۱۷۵۰ـ۱۸۲۵)

</ref>، [[هومل، فریتس (۱۸۵۴ـ۱۹۳۶)|هومل]]<ref>Hummel </ref>، و [[لیست، فرانتس (۱۸۱۱ـ۱۸۸۶)|لیست]]<ref>Liszt </ref>، و رقیب موسیقایی [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]] در دربار امپراتوری [[وین]]<ref>Vienna </ref> بود، که سمَت آهنگ‌ساز آن‌جا را داشت. می‌گویند موتسارت را مسموم کرد، اما دلیل و مدرکی بر این مدعا وجود ندارد. موسیقی را از برادرش فرانچسکو سالیِری<ref>Francesco Salieri</ref> فراگرفت، که از شاگردان [[تارتینی، جوزپه (۱۶۹۲ـ۱۷۷۰)|جوزِپّه تارتینی]]<ref>Giuseppe Tartini </ref> بود. در پانزده‌سالگی یتیم شد، و خانوادۀ موچه‌نیگو<ref>Mocenigo </ref> بر تحصیل او در مدرسۀ سان مارکو<ref>San Marco</ref> در [[ونیز]] نظارت کردند. سالیِری در این مدرسه با فلوریان گاسمان<ref>Florian Gassmann</ref> آشنا شد، که در ۱۷۶۶ او را به وین برد، بر ادامۀ تحصیل او نظارت، و او را به دربار معرفی کرد. پس از مرگ گاسمان در ۱۷۷۴، سالیری آهنگ‌ساز دربار و رهبر ارکستر اپرای ایتالیایی شد. اپرای ''اِئُروپای بازشناخته‌شده<ref>''Europa riconosciuta''</ref>'' او در شب افتتاح ''لا اسکالا<ref>La Scala</ref>''ی [[میلان، شهر|میلان]] در ۱۷۷۴ بر روی صحنه رفت. اپرای ''خلوص<ref>''Tarare'' </ref>'' (۱۷۸۷) وی آن‌قدر از لحاظ نمایشی پرقدرت بود که در آغاز آن را به گلوک<ref>Gluck </ref> نسبت می‌دادند. سالیری از ۱۷۸۸ که در مقام [[کاپلمایستر]] دربار جانشین جوزِپّه بونو<ref>Giuseppe Bonno</ref> شد، بیشتر در وین اقامت داشت. تا ۱۸۱۸ رهبر ارکستر انجمن موسیقی‌دانان<ref>Tonkünstler Society</ref> بود و در نخستین اجرای ''آفرینش<ref>''Creation'' </ref>'' اثر [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn</ref> در ۱۷۹۸، [[کنتینویو|کُنتینوئو]] نواخت.