سیبری: تفاوت میان نسخه‌ها

(به روسی: سیبیر<ref>Sibir</ref>) ناحیۀ آسیایی روسیه، با 13,100,000 کیلومتر مربع وسعت و 36.8 میلیون نفر جمعیت (۲۰۲۳). از کوه‌های اورال<ref>Ural Mountains</ref> تا اقیانوس آرام امتداد دارد. نیروی برقابی از رود‌های لِنا<ref>Lena</ref>، اوب<ref>Ob</ref>، و یِنی‌سِی<ref>Yenisey</ref> تولید می‌شود؛ جنگلداری و کشاورزی در آن رواج دارد. دارای منابع غنی کانی، نظیر زغال‌سنگ (در حوضۀ کوزنتسک<ref>Kuzentsk Basin</ref>)، طلا، الماس، نفت، گاز طبیعی، آهن، مس، نیکل، و کبالت است. در قرن ۱۷، روس‌ها آن را تصرف کردند، از قرن ۱۸ تبعیدگاه زندانیان سیاسی و بزهکاران بود و در آن اردوگاه‌های کار اجباری تأسیس شد. نخستین راه‌آهن سراسری سیبری<ref>Trans-Siberian Railway</ref> (۱۸۹۲ـ۱۹۰۵) به‌طول تقریبی ۸,۷۰۰ کیلومتر، از سن‌پترزبورگ<ref>St Petersburg</ref> (از طریق اومسک<ref>Omsk</ref>، نووسیبیرسک<ref>Novosibirsk</ref>، ایرکوتسک<ref>Irkutsk</ref> و خاباروفسک<ref>Khabarovsk</ref>) تا ولادی‌وستوک<ref>Vladivostok</ref>، احداث شد. این ناحیه دارای آب و هوای قاره‌ای و زمستان‌های طولانی و بسیار سرد است. بزرگ‌ترین جنگل‌های طبیعی جهان (تایگا<ref>taiga</ref>)، به وسعت تقریباً ۵میلیون کیلومتر مربع در این ناحیه واقع شده‌اند؛ دریاچۀ بایکال<ref>Lake Baikal</ref>؛ چند آتشفشان، در شبه‌جزیرۀ کامچاتکا<ref>Kamchatka Peninsula</ref>، و اوسوریلاند<ref>Ussuriland</ref>، قلمرو ببر سیبری،بزرگ‌ترین گربۀ جهان، در این منطقه قرار دارند. شهرهای سیبری عبارت‌‌اند از نووسیبیرسک، اومسک، کراسنویارسک<ref>Krasnoyarsk</ref>، ایرکوتسک، و تومسک<ref>Tomsk</ref>. بهره‌برداری از منابع فراوان و طبیعی سیبری با فتح آن به‌دست روس‌ها از ۱۵۸۰ به‌بعد شروع شد. در ابتدا، شکار حیوانات خزدار مهم‌ترین فعالیت اقتصادی بود؛ استخراج معادن در قرون ۱۸ و ۱۹ توسعه یافت. روند صنعتی شدن درخلال جنگ جهانی اول آغاز شد، و از دهۀ ۱۹۳۰ به‌بعد بسیار گسترش یافت. با احداث راه‌آهن سراسری سیبری، و اصلاحات ارضی اولیه کشت و زرع آسان‌تر شد. لغو سنت ارباب ـ رعیتی سبب توسعۀ سریع کشاورزی شد و با آغاز قرن ۲۰ تولید لبنیات نیز رواج یافت. ولی جنگ جهانی اول، جنگ داخلی روسیه<ref>Russian Civil War</ref>، و مالکیت اشتراکی کشاورزی در زمان استالین، به‌زیان کشاورزی سیبری تمام شد. در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰، روندی سیاسی با نام منطقه‌گرایی سیبری<ref>Siberian Regionalism</ref> آغاز شد که از شکلی از وضعیت دومینیون برای منطقه در داخل روسیه حمایت می‌کرد. حکومت خودمختار سیبری در ۱۹۱۸ تشکیل شد، اما عمر کوتاهی داشت. پیش از فروپاشی اتحاد شوروی، جبهۀ مردمی سیبری در ۱۹۸۸ تشکیل شد که خواهان اصلاحات زیست‌محیطی و سیاسی بود. اگرچه اکثریت جمعیت را روس‌ها تشکیل می‌دهند، اما بیش از ۳۰ اقلیت بومی در سیبری زندگی می‌کنند. بزرگ‌ترین اقلیت قومی، گروه ترک زبان است که شامل تاتارها در غرب و یاکوت<ref>Yakut</ref>ها در شمال شرقی است. بوریات<ref>Buryat</ref>های جنوب شرقی به گروه مغول‌ها تعلق دارند، و فینو ـ اویغوری<ref>Finno-Ugric</ref> و تونگوسیک<ref>Tungusic</ref> زبان‌های ساکنان شمال غربی و شرق است.