روکوکو: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref> (به‌معنای سنگ یا صدف‌کاری است). شیوه‌ای است ظریف در تزیین داخلی، براساس منحنی‌های Sشکل و فرم‌های طومارمانند که در واکنش به فضای رسمیِ سنگین دربار [[لوئی چهاردهم]] پدید آمد. روکوکو در نقاشی، شیوۀ منحصربه‌فرد خود را پروراند که در کار هنرمندانی همچون [[واتو، آنتوان (۱۶۸۴ـ۱۷۲۱)|ژان ـ آنتوان واتو]]<ref>Jean-Antoine Watteau </ref> و [[بوشه، فرانسوا (۱۷۰۳ـ۱۷۷۰)|فرانسوا بوشه]]<ref>François Boucher </ref> تجلّی یافته است. چینی‌های سِور<ref>Sèvres</ref> نیز به این سبک تعلق دارند. در دهۀ ۱۷۳۰م، روکوکو سراسرِِ اروپا را فراگرفت، و به‌ویژه در کلیساها و کاخ‌های جنوب آلمان و [[اتریش]] خودنمایی کرد. مبلمان چیپِندیل<ref> Chippendale</ref> نمونۀ انگلیسی سبک روکوکوی فرانسوی است. استفاده از تزیینات خیال‌انگیز و جزئیات طبیعت‌گرایانه<ref> naturalistic </ref>، از دیگر ویژگی‌های روکوکو است. معماری بنا و طراحی داخلی کوشک آمالی‌ین‌بور<ref>Amalienburg </ref> در نومفنبورگ<ref>Nymphenburg </ref>، حوالی [[مونیخ]] در [[آلمان]]، و کوشک هتل دو سوبیز<ref>Hôtel de Soubise </ref> در [[پاریس، شهر|پاریس]] از نمونه‌های گزیدۀ این شیوه‌اند. [[فراگونار، ژان ـ اونوره (۱۷۳۲ـ۱۸۰۶)|فراگونار]]<ref>Fragonard</ref> و [[بوشه دو کروکور دوپرت، ژاک (۱۷۸۸ـ۱۸۶۸)|بوشه]]، برای هتل‌هایی (منازل شهری اعیانی) در [[پاریس، شهر|پاریس]]، لوحه‌هایی تزیینی در شیوۀ روکوکو کشیدند. در موسیقی، سبکی بسیار مفصل و تزیینی است. این سبک ابتدا با موسیقی [[کوپرن، فرانسوای کبیر (۱۶۶۸ـ۱۷۳۳)|فرانسوا کوپرَن]]<ref> François Couperin</ref> پیوند داشت و تا دوران [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]]، [[هایدن، یان وان در (۱۶۳۷ـ۱۷۱۲)|هایدن]]<ref> Haydn</ref>، و [[باخ، کارل فیلیپ امانوئل|کارل فیلیپ امانوئل باخ]]<ref> Carl Philip Emanuel Bach </ref> در بسیاری از آثار موسیقایی به‌کار می‌رفت. در نیمۀ دوم قرن ۱۸م [[نیوکلاسی سیسم|نئوکلاسی‌سیسم]]<ref>neoclassicism</ref> جانشین روکوکو شد.