پرش به محتوا

صوفی بیا که آینه...: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:2042159644.jpg|جایگزین=ابیاتی از غزل به خط خوش|بندانگشتی|ابیاتی از غزل به خط خوش]]
[[پرونده:2042159644.jpg|جایگزین=ابیاتی از غزل به خط خوش|بندانگشتی|ابیاتی از غزل به خط خوش]]
کلمات آغازین یکی از غزل‌های [[حافظ، شمس الدین محمد ( ـ شیراز ۷۹۲/۷۹۱ق)|حافظ]]، با مطلع صوفی بیا که آینه صافی‌ست جام را/ تا بنگری صفای می لعل فام را. این غزل در نسخه‌ی تصحیح [[محمد قزوینی|علامه قزوینی]]، [[غنی، قاسم (سبزوار ۱۲۷۲ـ امریکا ۱۳۳۱ش)|غنی]] مشتمل بر 8 بیت است و در [[بحر مضارع]] مثمن اخرب مکفوف محذوف (مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن) سروده شده است.  
کلمات آغازین یکی از غزل‌های [[حافظ، شمس الدین محمد ( ـ شیراز ۷۹۲/۷۹۱ق)|حافظ]]، با مطلع صوفی بیا که آینه صافی‌ست جام را/ تا بنگری صفای می لعل فام را. این غزل در نسخه‌ی تصحیح [[قزوینی، محمد (تهران ۱۲۵۶ـ۱۳۲۸ش)|علامه قزوینی]]، [[غنی، قاسم (سبزوار ۱۲۷۲ـ امریکا ۱۳۳۱ش)|غنی]] مشتمل بر 8 بیت است و در [[مضارع، بحر|بحر مضارع]] مثمن اخرب مکفوف محذوف (مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن) سروده شده است.  


پاره‌ای نشانه‌های این غزل از جمله کلمات صوفی و جام و رند و زاهد در دوبیت ابتدایی و تصریحی که به اسم [[شیخ جام، شهاب الدین احمد (نامق ۴۴۰ـ سعدآباد جام ۵۳۶ق)|شیخ جام]] در مقطع غزل شده و همچنین موضوع اصلی شعر که بحث کلی و همیشگی حافظ در رجحان نهادن صوفی و رند و عارف بر زاهد و متشرع است دلالت بر این دارد که وی در غزل با اشاره‌ی مستقیم به اسم شیخ احمد جام (ژنده‌پیل) که از صوفیان متشرع سده‌های 5 و 6ق بوده سعی در مشخص کردن جهان‌بینی و مسلک خود دارد. و حتی چه بسا که روی سخن وی در این غزل با زین‌الدین علی کلاه و عبدالله بنجیری است که از علماء اعلام زمان و از مخالفین جدّی  حافظ بوده‌اند.
پاره‌ای نشانه‌های این غزل از جمله کلمات صوفی و جام و رند و زاهد در دوبیت ابتدایی و تصریحی که به اسم [[شیخ جام، شهاب الدین احمد (نامق ۴۴۰ـ سعدآباد جام ۵۳۶ق)|شیخ جام]] در مقطع غزل شده و همچنین موضوع اصلی شعر که بحث کلی و همیشگی حافظ در رجحان نهادن صوفی و رند و عارف بر زاهد و متشرع است دلالت بر این دارد که وی در غزل با اشاره‌ی مستقیم به اسم شیخ احمد جام (ژنده‌پیل) که از صوفیان متشرع سده‌های 5 و 6ق بوده سعی در مشخص کردن جهان‌بینی و مسلک خود دارد. و حتی چه بسا که روی سخن وی در این غزل با زین‌الدین علی کلاه و عبدالله بنجیری است که از علماء اعلام زمان و از مخالفین جدّی  حافظ بوده‌اند.
سرویراستار
۵۳٬۲۶۵

ویرایش