زندگی و دیگر هیچ...: تفاوت میان نسخه‌ها

زندگی و دیگر هیچ  

فیلم بلند سینمایی ساخته‌ی [[کیارستمی، عباس|عباس کیارستمی]]. کیارستمی به عنوان نویسنده، کارگردان و تدوینگر این اثر را که در گونه‌ی رئال- مستند قرار می‌گیرد در سال 1370 تولید کرده است. فیلم در همان سال دوره‌ی دهم جشنواره‌ی فیلم فجر به نمایش درآمد و جایزه‌ای دریافت نکرد. دوسال بعد در دوره‌ی هفدهم جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم سائوپائولو شرکت داده شد و جایزه‌ی فیلم برگزیده‌ی منتقدان را دریافت کرد. زندگی و دیگر هیچ در جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم ریمینی ([[ایتالیا]]- 1372) جایزه‌ی ویژه‌ی بهترین فیلم و جایزه‌ی شهر ریمینی را به دست آورده است. کیارستمی در زندگی و دیگر هیچ از قالب یا سبک روایت مستقیم و یک خطی فاصله می‌گیرد. در صحنه‌ای از فیلم اتومبیل خردمند، از فاصله‌ی دور، از کنارِ گورستانی عبور می‌کند. برای لحظه‌ای یک اتومبیلِ نعش‌کش و جمعیتی سیاه‌پوش و عزادار در پس‌زمینه‌ی تصویر دیده می‌شوند. مرثیه‌خوانی، ضجه، و زاریِ سوگواران حسِ حّزن و اندوه را سبب می‌شود؛ اما بلافاصله با حرکت اتومبیلِ خردمند شاخه و برگ‌های سبز و با طراوتِ درختانِ زیتون اتومبیلِ نعش‌کش و سپس پهنه‌ی گورستان را می‌پوشاند، و همراه با موسیقیِ آرام‌بخشِ ویوالدی، که صدایِ ضجه و زاریِ عزاداران را خاموش می‌کند، چند دخترِ نوجوان در تصویر پدیدار می‌شوند، و بر غلبه‌ی حسِ زندگی و حرکت بر رخوتِ مرگ و نیستی تأکید می‌شود. این تصویرِ نمادین جوهره‌ی فیلم است، که کیارستمی با نمادها و استعاره‌های دیگر در سراسرِ فیلمش بر آن اشاره و تأکید دارد.

سه روز پس از زلزله‌ی خردادماه 1369 در [[گیلان، استان|استان گیلان]]، پدر و پسری برای اطلاع از سلامت احمد و بابک احمدپور، بازیگران فیلم خانه دوست کجاست؟ ساخته عباس کیارستمی، که ساکن روستاهای رودبار هستند، به منطقه‌ی زلزله‌زده می‌روند. راه‌بندان جاده‌ی اصلی آن دو را ناگزیر می‌سازد از راه‌های فرعی به روستاهای ویران شده بروند و از هر رهگذری سراغ احمدپورها را بگیرند. در هر خرابه‌ای تلاش برای ادامه‌ی زندگی و سازندگی وجود دارد. چنان که گویی مصیبتی نازل نشده است. پدر و پسر اگر چه احمدپورها را نمی‌یابند ولی از سلامت آن‌ها مطلع می‌شوند.

تهیه‌کننده: [[زرین دست، علی رضا (تبریز ۱۳۲۴ش - )|علیرضا زرین‌]]