Automoderated users، رباتها، دیوانسالاران، checkuser، مدیران رابط کاربری، moderation، Moderators، پنهانگران، مدیران، userexport، سرویراستار
۴۷٬۰۰۷
ویرایش
شعر نو: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
اصطلاحی در شعر معاصر فارسی که معادل نوعی قالب یا گونۀ شعری فرض میشود. شعر نو با عدول از قواعد عروض و قافیه و قالبهای شعر قدیم فارسی به قصد تجدید نظر در سنتهای دیرپای شعر کهن به همت [[نیما یوشیج]] در اوایل قرن ۱۴ش پدید آمد. البته سابقۀ سرودن آن اندکی قبلتر به اشخاصی چون [[رفعت، تقی (تبریز ۱۲۶۸ـ۱۲۹۹ش)|تقی رفعت]] و [[کسمایی، شمس (یزد ۱۲۶۲ـ تهران ۱۳۴۰ش)|شمس کسمائی]] میرسد. اینگونه سرودن شعر تحت تأثیر اشعار اروپایی، بهخصوص ترجمۀ آنها به فارسی و ترکی بود. نیما یوشیج پس از سالها تجربه و طبعآزمایی در قالبهای سنتی و قدیمی، تجربهای تازه پیش گرفت و شکل تازهای به شعر فارسی داد که هم از نظر مضمون و هم قالب پاسخگوی نیازهای دنیای مدرن و بیان اندیشههای نو بود. ویژگی ظاهری (فرمیک) اینگونه اشعار عدم تساوی مصراعها، عدم تکرار قافیه یا تغییر جا یا اصولاً حذف آن و کوتاهی و بلندی مصراعها بود که در واقع نوعی آزادی در سرودن شعر به شاعر میداد. این گونه/ قالب شعری با وجود نمونههای پراکنده و اغلب ناموفّق در دهههای 1290 و 1310ش، از دهۀ 1320ش به بعد، بسیار رواج یافت و همچنان که گفته شد بیشتر از سرچشمۀ شعر نیما یوشیج آب میخورد. رواج آزادیهای سیاسی و اجتماعی، روند آرمانخواهی چپگرایانه و گرایش جامعه به تجدّد از جملۀ مهمترین عوامل در شکلگیری و گسترش شعر نوی فارسی، بهویژه پس از جنگ جهانی دوم، بود. شاخههای اعتدالی ([[توللی، فریدون (شیراز ۱۲۹۸ـ همان جا ۱۳۶۴ش)|فریدون تولّلی]]، [[نادرپور، نادر (تهران ۱۳۰۸ـ لوس آنجلس ۱۳۷۸ش)|نادر نادرپور]])، اصلی ([[شاملو، احمد (تهران ۱۳۰۴ـ۱۳۷۹ش)|احمد شاملو]]، [[اخوان ثالث، مهدی (مشهد ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۶۹ش)|مهدی اخوان ثالث]]) و افراطی ([[تندر کیا|شمسالدین تندرکیا]]، [[هوشنگ ایرانی]]) متعدّدی در مجموعۀ شعر نو قرار داشتند. وجه اشتراک همۀ آنها کنار نهادن عروض سنتی و تساوی مصراعها، و نگاهِ جدید به زندگی و انسان و هستی بود. شعر نو، بهویژه پس از درگذشت نیما یوشیج تبدیل به سنّت جدید شعری شد و علاوه بر شاملو و اخوان ثالث، در شعرهای [[سپهری، سهراب (کاشان ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۵۹ش)|سهراب سپهری]] و فروغ فرّخزاد برجستگی خاصی یافت، و از دهۀ 1340ش به بعد، تعداد انبوهی از شاعران معاصر را در خود جای داد. امّا از دهۀ 1360ش به بعد، شاخۀ نیمایی شعر نو، اندکاندک، به کناری رفت و شاخۀ منثور شعر نو مورد استقبال گروهی از شاعران نوگرا قرار گرفت. شعر نوی نیمایی و منثور، یک دورۀ بسیار سیاسی را از اواخر دهۀ 1340ش تا پایان دهۀ 1350ش از سر گذراند. | اصطلاحی در شعر معاصر فارسی که معادل نوعی قالب یا گونۀ شعری فرض میشود. شعر نو با عدول از قواعد عروض و قافیه و قالبهای شعر قدیم فارسی به قصد تجدید نظر در سنتهای دیرپای شعر کهن به همت [[نیما یوشیج]] در اوایل قرن ۱۴ش پدید آمد. البته سابقۀ سرودن آن اندکی قبلتر به اشخاصی چون [[رفعت، تقی (تبریز ۱۲۶۸ـ۱۲۹۹ش)|تقی رفعت]] و [[کسمایی، شمس (یزد ۱۲۶۲ـ تهران ۱۳۴۰ش)|شمس کسمائی]] میرسد. اینگونه سرودن شعر تحت تأثیر اشعار اروپایی، بهخصوص ترجمۀ آنها به فارسی و ترکی بود. نیما یوشیج پس از سالها تجربه و طبعآزمایی در قالبهای سنتی و قدیمی، تجربهای تازه پیش گرفت و شکل تازهای به شعر فارسی داد که هم از نظر مضمون و هم قالب پاسخگوی نیازهای دنیای مدرن و بیان اندیشههای نو بود. ویژگی ظاهری (فرمیک) اینگونه اشعار عدم تساوی مصراعها، عدم تکرار قافیه یا تغییر جا یا اصولاً حذف آن و کوتاهی و بلندی مصراعها بود که در واقع نوعی آزادی در سرودن شعر به شاعر میداد. این گونه/ قالب شعری با وجود نمونههای پراکنده و اغلب ناموفّق در دهههای 1290 و 1310ش، از دهۀ 1320ش به بعد، بسیار رواج یافت و همچنان که گفته شد بیشتر از سرچشمۀ شعر نیما یوشیج آب میخورد. رواج آزادیهای سیاسی و اجتماعی، روند آرمانخواهی چپگرایانه و گرایش جامعه به تجدّد از جملۀ مهمترین عوامل در شکلگیری و گسترش شعر نوی فارسی، بهویژه پس از جنگ جهانی دوم، بود. شاخههای اعتدالی ([[توللی، فریدون (شیراز ۱۲۹۸ـ همان جا ۱۳۶۴ش)|فریدون تولّلی]]، [[نادرپور، نادر (تهران ۱۳۰۸ـ لوس آنجلس ۱۳۷۸ش)|نادر نادرپور]])، اصلی ([[شاملو، احمد (تهران ۱۳۰۴ـ۱۳۷۹ش)|احمد شاملو]]، [[اخوان ثالث، مهدی (مشهد ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۶۹ش)|مهدی اخوان ثالث]]) و افراطی ([[تندر کیا|شمسالدین تندرکیا]]، [[هوشنگ ایرانی]]) متعدّدی در مجموعۀ شعر نو قرار داشتند. وجه اشتراک همۀ آنها کنار نهادن عروض سنتی و تساوی مصراعها، و نگاهِ جدید به زندگی و انسان و هستی بود. شعر نو، بهویژه پس از درگذشت نیما یوشیج تبدیل به سنّت جدید شعری شد و علاوه بر شاملو و اخوان ثالث، در شعرهای [[سپهری، سهراب (کاشان ۱۳۰۷ـ تهران ۱۳۵۹ش)|سهراب سپهری]] و فروغ فرّخزاد برجستگی خاصی یافت، و از دهۀ 1340ش به بعد، تعداد انبوهی از شاعران معاصر را در خود جای داد. امّا از دهۀ 1360ش به بعد، شاخۀ نیمایی شعر نو، اندکاندک، به کناری رفت و شاخۀ منثور شعر نو مورد استقبال گروهی از شاعران نوگرا قرار گرفت. شعر نوی نیمایی و منثور، یک دورۀ بسیار سیاسی را از اواخر دهۀ 1340ش تا پایان دهۀ 1350ش از سر گذراند. | ||
از جملۀ مهمترین نمایندگان شعر نو در نسل نخست شاعران نیمایی، پس از دورۀ گذار دهههای 1310 و 1320ش میتوان به [[ابتهاج، امیرهوشنگ|امیرهوشنگ ابتهاج]]، مهدی اخوان ثالث، [[رحمانی، نصرت (تهران ۱۳۰۸ـ رشت ۱۳۷۹ش)|نصرت رحمانی]]، [[زهری، محمد (تنکابن ۱۳۰۵ـ تهران ۱۳۷۳ش)|محمد زُهَری]]، [[هنرمندی، حسن (طالقان ۱۳۰۷ـ پاریس ۱۳۸۱ش)|حسن هنرمندی]]، سهراب سپهری، احمد شاملو، [[شاهرودی، اسماعیل (دامغان ۱۳۰۴ـ تهران ۱۳۶۰ش)|اسماعیل شاهرودی]]، [[کسرایی، سیاوش|سیاوش کسرایی]]، فریدون مشیری، نادر نادرپور و [[مفتون امینی|اسدالله مفتون امینی]] اشاره کرد. همچنین از نمایندگان شعر نو در نسل دوم شاعران نیمایی میتوان این شاعران را نام برد: [[تمیمی، فرخ (نیشابور ۱۳۱۲ ـ تهران ۱۳۸۱ش)|فرخ تمیمی]]، [[خویی، اسماعیل|اسماعیل خویی]]، [[نیستانی، منوچهر|منوچهر نیستانی]]، [[یدالله رؤیایی]]، [[کیانوش، محمود|محمود کیانوش]]، [[مصدق، حمید (شهرضا ۱۳۱۸ـ تهران ۱۳۷۷ش)|حمید مصدق]]، [[صفارزاده، طاهره|طاهره صفارزاده]]، [[اوجی، منصور|منصور اوجی]]، [[شفیعی کدکنی، محمدرضا|محمدرضا شفیعی کدکنی]]، [[آتشی، منوچهر (دشتستان بوشهر ۱۳۱۰ـ تهران ۱۳۸۴ش)|منوچهر آتشی]]، [[سپانلو، محمدعلی|محمدعلی سپانلو]]، [[مشرف آزاد تهرانی، محمود (تهران ۱۳۱۲ـ همان جا ۱۳۸۴ش)|محمود مشرف آزاد تهرانی (م. آزاد)]]، [[ | از جملۀ مهمترین نمایندگان شعر نو در نسل نخست شاعران نیمایی، پس از دورۀ گذار دهههای 1310 و 1320ش میتوان به [[ابتهاج، امیرهوشنگ|امیرهوشنگ ابتهاج]]، مهدی اخوان ثالث، [[رحمانی، نصرت (تهران ۱۳۰۸ـ رشت ۱۳۷۹ش)|نصرت رحمانی]]، [[زهری، محمد (تنکابن ۱۳۰۵ـ تهران ۱۳۷۳ش)|محمد زُهَری]]، [[هنرمندی، حسن (طالقان ۱۳۰۷ـ پاریس ۱۳۸۱ش)|حسن هنرمندی]]، سهراب سپهری، احمد شاملو، [[شاهرودی، اسماعیل (دامغان ۱۳۰۴ـ تهران ۱۳۶۰ش)|اسماعیل شاهرودی]]، [[کسرایی، سیاوش|سیاوش کسرایی]]، فریدون مشیری، نادر نادرپور و [[مفتون امینی|اسدالله مفتون امینی]] اشاره کرد. همچنین از نمایندگان شعر نو در نسل دوم شاعران نیمایی میتوان این شاعران را نام برد: [[تمیمی، فرخ (نیشابور ۱۳۱۲ ـ تهران ۱۳۸۱ش)|فرخ تمیمی]]، [[خویی، اسماعیل|اسماعیل خویی]]، [[نیستانی، منوچهر|منوچهر نیستانی]]، [[یدالله رؤیایی]]، [[کیانوش، محمود|محمود کیانوش]]، [[مصدق، حمید (شهرضا ۱۳۱۸ـ تهران ۱۳۷۷ش)|حمید مصدق]]، [[صفارزاده، طاهره|طاهره صفارزاده]]، [[اوجی، منصور|منصور اوجی]]، [[شفیعی کدکنی، محمدرضا|محمدرضا شفیعی کدکنی]]، [[آتشی، منوچهر (دشتستان بوشهر ۱۳۱۰ـ تهران ۱۳۸۴ش)|منوچهر آتشی]]، [[سپانلو، محمدعلی|محمدعلی سپانلو]]، [[مشرف آزاد تهرانی، محمود (تهران ۱۳۱۲ـ همان جا ۱۳۸۴ش)|محمود مشرف آزاد تهرانی (م. آزاد)]]، [[میرصادقی، میمنت|میمنت ذوالقدر (میرصادقی)]] و [[سادات اشکوری، کاظم|کاظم سادات اِشْکوَری]].<br> <!--42095400--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:اصطلاحات، قالب ها و سبک های ادبی]] | [[رده:اصطلاحات، قالب ها و سبک های ادبی]] | ||