فرانسوی، هنر: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref> با صحنه‌های نشاط‌انگیزش از طبقات مرفه، پس از وقوع [[انقلاب فرانسه]]<ref>French Revolution </ref> جای خود را به [[نئوکلاسی سیسم|نئوکلاسی‌سیسمِ]]<ref>Neo-Classicism </ref> [[داوید، ژاک ـ لوئی|ژاک ـ لوئی داوید]]<ref>Jacques-Louis David </ref> و [[انگر، ژان اوگوست دومینیک (۱۷۸۰ـ۱۸۶۷)|ژان دومینیک انگر]]<ref>Dominique Ingres</ref> سپرد. در قرن ۱۹ [[رمانتیسم (هنر و ادبیات)|رمانتیسم]]<ref> Romanticism </ref> مسلط بر فضای هنری به سبک‌های دیگری جای سپرد، که [[ریالیسم (هنر و ادبیات)|رئالیسم]]<ref>realism</ref> و [[امپرسیونیسم|امپرسیونیسمِ]]<ref> Impressionism </ref> نقاشانی همچون [[مونه، کلود (۱۸۴۰ـ۱۹۲۶)|کلود مونه]]<ref>Claude Monet </ref>، [[رنوار، پیر اوگوست (۱۸۴۱ـ۱۹۱۹)|اوگوست رنوار]]<ref>Auguste Renoir </ref>، و آثار [[سورا، ژرژ (۱۸۵۹ـ۱۸۹۱)|ژرژ سورا]]<ref>Georges Seurat </ref>، [[سزان، پل (۱۸۳۹ـ۱۹۰۶)|پل سزان]]<ref>Paul Cézanne </ref> و سرانجام هنر مدرن<ref>modern art </ref> قرن ۲۰م از آن جمله‌‌اند. [[ماتیس، هانری (۱۸۶۹ـ۱۹۵۴)|هانری ماتیس]]<ref>Henri Matisse </ref> با شیوۀ [[فوویسم]]<ref>fauvism</ref>، [[براک، ژرژ (۱۸۸۲ـ۱۹۶۳)|ژرژ براک]]<ref> Georges Braque </ref> با شیوۀ [[کوبیسم]]<ref>cubism </ref>، و [[رودن، اوگوست (۱۸۴۰ـ۱۹۱۷)|اوگوست رودَن]]<ref>Auguste Rodin </ref> در مجسمه‌سازی، از پیش‌گامان هنر مدرن فرانسه بودند. از میانۀ قرن ۱۹م تا میانۀ قرن ۲۰م، پاریس کانون هنری غرب بود. در میان کهن‌ترین بقایای پیش‌تاریخی، نقاشی‌های [[لاسکو|غار لاسکو]]<ref>Lascaux </ref> در جنوب فرانسه (۱۸۰۰۰پ‌م) درخور ذکرند. از دورۀ سلتی<ref>Celtic </ref> (قرن ۵پ‌م تا قرن اول میلادی) اشیای دست‌ساز بسیار، و از دوران اشغال خاک فرانسه به‌دست رومیان (قرن اول تا ۵م) علاوه‌بر اشیای دست‌ساز، بناهای توجه‌برانگیزی هم باقی مانده‌اند. در دوره‌های پادشاهی اوتونی<ref>Ottonian </ref> و [[کارولنژیان، سلسله|کارولنژیان]]<ref>Carolingians </ref>، قدرت و ثروت رو‌به رشد کلیسای مسیحی، شکل‌گیری فرهنگ ملّی را میّسر ساخت.

'''دورۀ رومی‌وار (از قرن ۱۰ تا قرن ۱۲م).''' هنر رومی‌وار، نخستین شیوۀ هنری شاخص فرانسوی بود. بناهای عظیم کلیساها، کلیساهای جامع، و صومعه‌ها، به رشد هنرهای فرعی نیرویی تازه بخشید؛ چراکه بناها و اجتماعات دینی به محصولاتی همچون آثار فلزی، بافته‌ها، و نسخ خطی مُذهّب نیاز داشتند. مجسمه‌سازی نیز از برجسته‌ترین دستاوردهای آن دوران بود که شکل‌های گویا و بسیار چکیده‌نمایی<ref>stylized </ref> شده را تا حدّی از تصاویر نسخ خطی برمی‌گرفت؛ از آن زمره مجسمه‌های کلیسای جامع اوتون<ref>Autun </ref> و صومعه‌های کلونی<ref>Cluny</ref>، موئاساک<ref> Moissac </ref>، و سویاک<ref>Souillac </ref> درخور ذکرند. لعاب‌کاری با اسلوب ''لعاب مینای شیاری''<ref>''champlevé'' </ref> تکامل یافت؛ این لعاب، در شهر [[لیموژ]]<ref>''Limoges'' </ref> ساخته می‌شد.

'''رنسانس''' (رنسانس<ref>Renaissance</ref>) (قرن ۱۶م). اشتیاق فرانسیس اول<ref> Francis I </ref> به ایجاد هنری متمرکز برای رقابت با ایتالیا، او را برآن داشت که نقاشان نام‌آوری (همچون [[پریماتیتچو، فرانچسکو (ح ۱۵۰۴ـ۱۵۷۰)|فرانچسکو پریماتیتچو]]<ref>Francesco Primaticcio </ref>، و [[آباته، نیکولو دل (ح ۱۵۰۹ـ۱۵۷۱)|نیکولو دل آباته]]<ref>Niccolò dell’Abbate </ref>) را از [[ایتالیا]] به فرانسه فرا خوانَد، که تکوین مکتب [[فونتن بلو|فونتن‌بلو]]<ref>Fontainebleau </ref> را در پی داشت. هنر تک‌چهره‌سازی درباری و تک‌چهره‌سازی مینیاتوری، به‌وسیلۀ کورنی دو لیون<ref>Corneille de Lyon </ref> (ح ۱۵۰۳ـ۱۵۷۴م) و دو نقاش پیش‌گام دیگر، با نام‌های ژان و فرانسوا کلوئه<ref>Jean and François Clouet </ref>، رونق یافت. به‌رغم گسترش روزافزون نفوذ ایتالیا، این نقاشان همچنان وام‌دار نقاشی هلندی بودند.

'''باروک '''(باروک<ref>baroque </ref>) (قرن ۱۷م و دوران فرمانروایی لوئی چهاردهم). سبک نقاشی پوسن، شیوۀ «رسمی» کشور شد، و از سوی آکادمی سلطنتی<ref>Royal Academy </ref> (تأسیس‌یافته در ۱۶۴۸م) اشاعه یافت. [[کولبر، ژان باپتیست (۱۶۱۹ـ۱۶۸۳)|ژان باپتیست کولبر]]<ref>Jean Baptiste Colbert </ref>، وزیر مقتدر، و [[لوبرون، شارل (۱۶۱۹ـ۱۶۹۰)|شارل لوبرون]]<ref>Charles Le Brun </ref>، نقاش دربار و مدیر آکادمی، کلیۀ تولیدات هنری کشور، از تک‌چهره‌سازی رسمی دولتی تا مبلمان و پرده‌های نقش‌بافت کارگاه گوبلن<ref>Gobelins </ref>، را تحت نظارت خود گرفتند. نقاشانی همچون [[لا تور، ژرژ دو (۱۵۹۳ـ۱۶۵۲)|ژرژ دو لاتور]]<ref>Georges de La Tour </ref> و لوئی لو نَن<ref>Louis Le Nain </ref>، دو هنرمند استثنایی بودند که شیوۀ واقع‌گرایانه‌ای را در پیش گرفتند؛ گرچه رویکرد کلاسیکِ<ref>classical </ref> نظم و تعادل را نیز رها نکردند. در بخش آغازین قرن ۱۷م مجسمه‌سازی فرانسه، بیشتر در انحصار مقبره‌سازی بود. با حمایت [[لویی چهاردهم|لوئی چهاردهم]] از هنر پرزرق و برق غیردینی، روح تازه‌ای بر کالبد مجسمه‌سازی فرانسه دمیده شد. [[ژیراردون، فرانسوا (۱۶۲۸ـ۱۷۱۵)|ژیراردون]]<ref>Girardon </ref>، که مقبرۀ کاردینال ریشِلیو<ref>Cardinal Richelieu </ref> در کلیسای وابسته به [[سوربون]]<ref>Sorbonne</ref> پاریس شاهکار اوست، به کار مجسمه‌سازی برای تزیین کاخ ورسای<ref> Versailles </ref> گماشته شد. آنتوان کوازووکس<ref>Antoine Coysevox </ref> تک‌چهره‌هایی را کنده‌کاری کرد که به‌سبب ویژگی پرنشاطشان نظرگیرند.