بهار شیروانی، نصرالله (شماخی ۱۲۴۷ـ مشهد ۱۳۰۰ق): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:


بَهار شیروانی، نصرالله (شماخی ۱۲۴۷ـ مشهد ۱۳۰۰ق)<br>
بَهار شیروانی، نصرالله (شماخی ۱۲۴۷ـ مشهد ۱۳۰۰ق)<br>
شاعر ایرانی. در جوانی به قصد سیاحت و بازرگانی به هند رفت. سپس در ۱۲۷۵ق به ایران بازگشت. چندی منشی کنسولگری فرانسه در تبریز بود. با راه‌یافتن به دربار ناصرالدین شاه قاجار لقب ملک‌الشعرایی گرفت. از شاعران مکتب بازگشت و با پدر ملک‌الشعرا بهار، رضاقلی خان هدایت و پدر ایرج میرزا دوستی داشت. ایرج میرزا چندی از او درس شاعری آموخت و ملک‌الشعرای بهار نیز تخلصش را از او گرفت. در منزل محمد کاظم صبوری (پدر ملک‌الشعرای بهار) درگذشت. از آثارش: ''دیوان'' به فارسی و ترکی؛ مثنوی ''نرگس و گل''؛ مثنوی ''تحفيةالاحباء''/ ''تحفة‌العراقین'' به تقلید از ''خاقانی''؛ ''لغت‌نامۀ'' فارسی به فرانسه (پاریس، ۱۸۶۹).  
شاعر ایرانی. در جوانی به قصد سیاحت و بازرگانی به [[هند]] رفت. سپس در ۱۲۷۵ق به ایران بازگشت. چندی منشی کنسولگری فرانسه در تبریز بود. با راه‌یافتن به دربار [[ناصرالدین شاه قاجار]] لقب ملک‌الشعرایی گرفت. از شاعران مکتب [[بازگشت ادبی|بازگشت]] و با پدر [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|ملک‌الشعرا بهار]]، [[هدایت، رضاقلی خان (تهران ۱۲۱۵ـ همان جا ۱۲۸۸ق)|رضاقلی خان هدایت]] و پدر [[ایرج میرزا]] دوستی داشت. ایرج میرزا چندی از او درس شاعری آموخت و ملک‌الشعرای بهار نیز تخلصش را از او گرفت. در منزل [[صبوری خراسانی، محمدکاظم (مشهد ۱۲۵۷ـ۱۳۲۲ق)|محمد کاظم صبوری]] (پدر ملک‌الشعرای بهار) درگذشت. از آثارش: ''دیوان'' به فارسی و ترکی؛ مثنوی ''نرگس و گل''؛ مثنوی ''تحفيةالاحباء''/ ''تحفة‌العراقین'' به تقلید از ''خاقانی''؛ ''لغت‌نامۀ'' فارسی به فرانسه (پاریس، ۱۸۶۹).  
<br><!--12420900-->
<br><!--12420900-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۵:۳۶

بَهار شیروانی، نصرالله (شماخی ۱۲۴۷ـ مشهد ۱۳۰۰ق)
شاعر ایرانی. در جوانی به قصد سیاحت و بازرگانی به هند رفت. سپس در ۱۲۷۵ق به ایران بازگشت. چندی منشی کنسولگری فرانسه در تبریز بود. با راه‌یافتن به دربار ناصرالدین شاه قاجار لقب ملک‌الشعرایی گرفت. از شاعران مکتب بازگشت و با پدر ملک‌الشعرا بهار، رضاقلی خان هدایت و پدر ایرج میرزا دوستی داشت. ایرج میرزا چندی از او درس شاعری آموخت و ملک‌الشعرای بهار نیز تخلصش را از او گرفت. در منزل محمد کاظم صبوری (پدر ملک‌الشعرای بهار) درگذشت. از آثارش: دیوان به فارسی و ترکی؛ مثنوی نرگس و گل؛ مثنوی تحفيةالاحباء/ تحفة‌العراقین به تقلید از خاقانی؛ لغت‌نامۀ فارسی به فرانسه (پاریس، ۱۸۶۹).