پسامدرنیسم (موسیقی): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
پسامدرنیسم (موسیقی)(postmodernism) | پسامدرنیسم (موسیقی)(postmodernism) | ||
در موسیقی، از سبک‌های آهنگ‌سازی که در آن آهنگ‌ساز به تأثیر برگرفته از موسیقی انواع سبک‌ها و دوران‌ها روآورد. این اصطلاح به‌خصوص برای توصیف موسیقی برخی از آهنگ‌سازان قرن ۲۰ به‌کار می‌رود. ایگور استراوینسکی<ref>Igor Stravinsky</ref> اولین آهنگ‌ساز بزرگ این سبک است، که در کنار سبک‌های نئوکلاسیک و سریالی از نوعی سبک روسی سنتی‌تر اما پیشرو نیز بهره می‌گرفت. پس از دوران | در موسیقی، از سبک‌های آهنگ‌سازی که در آن آهنگ‌ساز به تأثیر برگرفته از موسیقی انواع سبک‌ها و دوران‌ها روآورد. این اصطلاح به‌خصوص برای توصیف موسیقی برخی از آهنگ‌سازان قرن ۲۰ به‌کار می‌رود. [[استراوینسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱)|ایگور استراوینسکی]]<ref>Igor Stravinsky</ref> اولین آهنگ‌ساز بزرگ این سبک است، که در کنار سبک‌های [[نیوکلاسیک|نئوکلاسیک]] و سریالی از نوعی سبک روسی سنتی‌تر اما پیشرو نیز بهره می‌گرفت. پس از دوران [[سریالیسم]] کلّی در ۱۹۵۰ دوران شکوفایی پُست مدرنیسم آغاز شد، یعنی زمانی که آهنگ‌سازان به واکنش علیه محدودیت‌های سخت تحمیل‌شده از جانب تکنیک (معیارهای ثابت محتویات ساختاری هر قطعه: زیرایی (زیروبمی)، ریتم، شدت و ضعف صدا، کشش، و مانند آن‌ها) دست زدند. از آهنگ‌سازان پُست مدرن معاصر به پیتر ماکسول دیویس<ref>Peter Maxwell Davies</ref> می‌توان اشاره کرد، که در طیف گسترده‌ای از سبک‌ها کار می‌کند، و از عناصر موسیقی استادان قرن ۱۶ گرفته تا تکنیک‌های مدرن نظام دودکافونیک را به‌کار می‌گیرد. | ||
| | ||
---- | |||
<br/> <!--13131200--> | <br/> <!--13131200--> | ||
[[Category:موسیقی]] [[Category:مدرن جهان]] | [[Category:موسیقی]] [[Category:مدرن جهان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۳۰
پسامدرنیسم (موسیقی)(postmodernism)
در موسیقی، از سبک‌های آهنگ‌سازی که در آن آهنگ‌ساز به تأثیر برگرفته از موسیقی انواع سبک‌ها و دوران‌ها روآورد. این اصطلاح به‌خصوص برای توصیف موسیقی برخی از آهنگ‌سازان قرن ۲۰ به‌کار می‌رود. ایگور استراوینسکی[۱] اولین آهنگ‌ساز بزرگ این سبک است، که در کنار سبک‌های نئوکلاسیک و سریالی از نوعی سبک روسی سنتی‌تر اما پیشرو نیز بهره می‌گرفت. پس از دوران سریالیسم کلّی در ۱۹۵۰ دوران شکوفایی پُست مدرنیسم آغاز شد، یعنی زمانی که آهنگ‌سازان به واکنش علیه محدودیت‌های سخت تحمیل‌شده از جانب تکنیک (معیارهای ثابت محتویات ساختاری هر قطعه: زیرایی (زیروبمی)، ریتم، شدت و ضعف صدا، کشش، و مانند آن‌ها) دست زدند. از آهنگ‌سازان پُست مدرن معاصر به پیتر ماکسول دیویس[۲] می‌توان اشاره کرد، که در طیف گسترده‌ای از سبک‌ها کار می‌کند، و از عناصر موسیقی استادان قرن ۱۶ گرفته تا تکنیک‌های مدرن نظام دودکافونیک را به‌کار می‌گیرد.