مقدمه ای بر علم نجوم جدید: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
مقدمه‌ای بر علم نجوم جدید (Astronomiae instauratae progymnasmata)<br> | مقدمه‌ای بر علم نجوم جدید (Astronomiae instauratae progymnasmata)<br> | ||
<p> | <p>کتابی در اخترشناسی، از تیکو براهه، منجم دانمارکی، که با دو اثر دیگرش با نام‌های ''دربارۀ پدیده‌های جدید در جهان فلکی'' و ''مکانیک نجوم جدید'' (۱۵۹۸)، سه‌گانۀ اصلی او را تشکیل می‌دهند. براهه در این آثار نتایج رصدهای خود را در رصدخانۀ اورانیبورگ (در جزایر ون از مجمع‌الجزایر اورسوند)، همراه با محاسبه‌ها و منظومه‌ای که به نام او شناخته شد، ارائه کرده است. این رصدها که مربوط به مشاهدۀ نواخترانِ سال ۱۵۷۲ و ستاره‌های دنباله‌دار بود، براهه را بر آن داشت تا رساله‌ای کامل دربارۀ علم نجوم بنویسد. ''مقدمه‌ای بر علم نجوم جدید''، افزون بر نتایج رصدهای براهه از خورشید و ماه، دربردارندۀ فهرستی از ۷۷۷ ستاره است. او به منظومۀ کُپرنیکی اعتقاد نداشت و در فرضیه‌ای که بیان کرد، پدیده‌های مشاهده شده را بر فرض قرارگرفتن زمین در مرکز عالم توضیح داد. بنابر منظومۀ او، خورشید و ماه بر گردِ زمین می‌چرخد، در حالی‌که عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل به دور خورشید می‌گردند. اگرچه منظومۀ براهه اشکالاتی داشت، نسبت به منظومۀ بطلمیوس پیش‌رفته‌تر به‌نظر می‌رسید؛ چرا که با مشاهدۀ پدیده‌ها تطابق بیشتری داشت. او نخستین کسی بود که در محاسبات نجومی، تأثیر شکست نور را در نتیجۀ وجود جوّ زمین برای تعیین وضع ستارگان در نظر گرفت. براهه با تحلیل نظریه‌های اثبات‌شده دربارۀ ستارگانِ دنباله‌دار، ثابت کرد که این اجسام آسمانی بر مدارهایی منظم حرکت می‌کنند که خورشید در مرکز آن است.</p> | ||
<br><!--38362700--> | <br><!--38362700--> | ||
[[رده:اخترشناسی]] | [[رده:اخترشناسی]] | ||
[[رده:(اخترشناسی)اشخاص و آثار]] | [[رده:(اخترشناسی)اشخاص و آثار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۵:۲۴
مقدمه‌ای بر علم نجوم جدید (Astronomiae instauratae progymnasmata)
کتابی در اخترشناسی، از تیکو براهه، منجم دانمارکی، که با دو اثر دیگرش با نام‌های دربارۀ پدیده‌های جدید در جهان فلکی و مکانیک نجوم جدید (۱۵۹۸)، سه‌گانۀ اصلی او را تشکیل می‌دهند. براهه در این آثار نتایج رصدهای خود را در رصدخانۀ اورانیبورگ (در جزایر ون از مجمع‌الجزایر اورسوند)، همراه با محاسبه‌ها و منظومه‌ای که به نام او شناخته شد، ارائه کرده است. این رصدها که مربوط به مشاهدۀ نواخترانِ سال ۱۵۷۲ و ستاره‌های دنباله‌دار بود، براهه را بر آن داشت تا رساله‌ای کامل دربارۀ علم نجوم بنویسد. مقدمه‌ای بر علم نجوم جدید، افزون بر نتایج رصدهای براهه از خورشید و ماه، دربردارندۀ فهرستی از ۷۷۷ ستاره است. او به منظومۀ کُپرنیکی اعتقاد نداشت و در فرضیه‌ای که بیان کرد، پدیده‌های مشاهده شده را بر فرض قرارگرفتن زمین در مرکز عالم توضیح داد. بنابر منظومۀ او، خورشید و ماه بر گردِ زمین می‌چرخد، در حالی‌که عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل به دور خورشید می‌گردند. اگرچه منظومۀ براهه اشکالاتی داشت، نسبت به منظومۀ بطلمیوس پیش‌رفته‌تر به‌نظر می‌رسید؛ چرا که با مشاهدۀ پدیده‌ها تطابق بیشتری داشت. او نخستین کسی بود که در محاسبات نجومی، تأثیر شکست نور را در نتیجۀ وجود جوّ زمین برای تعیین وضع ستارگان در نظر گرفت. براهه با تحلیل نظریه‌های اثبات‌شده دربارۀ ستارگانِ دنباله‌دار، ثابت کرد که این اجسام آسمانی بر مدارهایی منظم حرکت می‌کنند که خورشید در مرکز آن است.