ساتی، اریک (۱۸۶۶ـ۱۹۲۵م): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


ساتی‌، اِریک‌ (۱۸۶۶ـ۱۹۲۵)(Satie, Erik)<br/> [[File:25004200.jpg|thumb|ساتي‌، اِريک‌]]
ساتی‌، اِریک‌ (۱۸۶۶ـ۱۹۲۵م)(Satie, Erik)<br/>  
 
{{جعبه زندگینامه
{{جعبه زندگینامه
|عنوان =اِریک‌ ساتی‌
|عنوان =اِریک‌ ساتی‌
خط ۳۰: خط ۲۹:
|باشگاه =
|باشگاه =
}}
}}
 
[[File:25004200.jpg|thumb|اریک ساتی]]
آهنگ‌ساز فرانسوی. قطعه‌های او برای پیانو، مثل سه ''ژیمنوپِدی<ref>''Gymnopédies''</ref>''&nbsp;(۱۸۸۸)، دقیق و غم‌انگیزند و بیان رُمانتیک را با برداشت‌هایی فراواقعی هجو می‌کنند. نگاه زیباشناسانه او، ساده و هجو‌آمیز، مثلاً در ''مس فقرا<ref>''Messe des Pauvres/Poor People’s Mass''</ref>''&nbsp;(۱۸۹۵)، از منظر ملی‌گرایی، پادزهری در مقابل افراط‌کاری‌های ناشی از رمانتیسیسم آلمانی بود. ساتی که مقتدای آهنگ‌سازان ''گروه شش<ref>''Les Six''</ref>''&nbsp;برشمرده می‌شد، مفهوم ''موزیک دآموبلمان (موسیقی مبلمان)<ref>''(musique d’ameublement (furniture music''</ref>''&nbsp;را ترویج می‌کرد، که خبر از پیدایش رادیو می‌داد. سفارشی از جانب دیاگیلف<ref>Diaghilev </ref>، به ساخته‌شدن بالۀ ''رژه<ref>''Parade'' </ref>''&nbsp;(۱۹۱۷) منجر شد، که در سازبندی آن از بوق کارخانه، ماشین تحریر، و سوت کشتی استفاده شده بود. ساتی برای موسیقی فیلم ''آنتراکت<ref>''Entr’acte''</ref>''&nbsp;ساختۀ رنه کلر<ref>René Clair</ref>&nbsp;(۱۹۲۴)، سبک تازه‌ای ابداع کرد. پدر ساتی آهنگ‌ساز و ناشر آثار موسیقی در پاریس بود و مادرش، اوژنی ساتی بارنِچ<ref>Eugénie Satie-Barnetsche</ref>، قطعه‌های کوچک و ساده‌ای برای پیانو می‌ساخت. ساتی فقط یک سال در کنسرواتوار پاریس ماند و پس از آن با نوازندگی در کافه''‌''ها و ساختن موسیقی برای، هیپسا<ref>Hypsa </ref>، ترانه''‌''سرای مونمارتر<ref>Montmartre </ref>&nbsp;و پوِلت دارتی<ref>Paulette Darty</ref>، خوانندۀ تالارهای کنسرت، زندگی حقیرانه''‌''ای را درپیش گرفت. از طریق دوستی با دبوسی<ref>Debussy </ref>&nbsp;در حدود ۱۸۹۰، با حلقۀ اندیشمندان ارتباط یافت. همچنین در ۴۰سالگی به تحصیل در اسکولا کانتوروم<ref>Schola Cantorum</ref>&nbsp;زیرنظر ونسان دَ اندی<ref>Vincent d’Indy</ref>&nbsp;و آلبر روسل<ref>Albert Roussel</ref>&nbsp;پرداخت. دراین''‌''حال به انتشار قطعه''‌''های کوچکی برای پیانو با عنوان''‌''های عجیب و غریب ادامه ''‌''داد. در سال''‌''های بعد با ژان کوکتو<ref>Jean Cocteau</ref>&nbsp;آشنا شد و در آرکویی<ref>Arcueil </ref>&nbsp;مدرسه''‌''ای بنا کرد و در آن به آزمودن تأثیر برخی اندیشه''‌''ها بر آهنگ''‌''سازان جوان''‌''تری مثل پولانک<ref>Poulenc </ref>، اوریک<ref>Auric </ref>، و میّو<ref>Milhaud </ref>&nbsp;پرداخت و آن''‌''ها را از سبک رُمانتیک که تحت تأثیر آهنگ''‌''سازان آلمانی، به''‌''خصوص واگنر<ref>Wagner</ref>، پدید آمده بود دور کرد و به سوی سبکی بی''‌''آلایش''‌''تر، فشرده''‌''تر و وابسته به کلمات پیش رفت.
آهنگ‌ساز فرانسوی. قطعه‌های او برای [[پیانو]]، مثل سه ''ژیمنوپدی<ref>''Gymnopédies''</ref>'' (۱۸۸۸)، دقیق و غم‌انگیزند و بیان رُمانتیک را با برداشت‌هایی فراواقعی هجو می‌کنند. نگاه زیباشناسانه او، ساده و هجو‌آمیز، مثلاً در ''مس فقرا<ref>''Messe des Pauvres/Poor People’s Mass''</ref>'' (۱۸۹۵)، از منظر ملی‌گرایی، پادزهری در مقابل افراط‌کاری‌های ناشی از رمانتیسیسم آلمانی بود. ساتی که مقتدای آهنگ‌سازان ''گروه شش<ref>''Les Six''</ref>'' برشمرده می‌شد، مفهوم ''موزیک دآموبلمان (موسیقی مبلمان)<ref>''(musique d’ameublement (furniture music''</ref>'' را ترویج می‌کرد، که خبر از پیدایش رادیو می‌داد. سفارشی از جانب دیاگیلف<ref>Diaghilev </ref>، به ساخته‌شدن بالۀ ''رژه<ref>''Parade'' </ref>'' (۱۹۱۷) منجر شد، که در سازبندی آن از بوق کارخانه، ماشین تحریر، و سوت کشتی استفاده شده بود. ساتی برای موسیقی فیلم ''آنتراکت<ref>''Entr’acte''</ref>'' ساختۀ [[کلر، رنه (۱۸۹۸ـ۱۹۸۱)|رنه کلر]]<ref>René Clair</ref> (۱۹۲۴)، سبک تازه‌ای ابداع کرد. پدر ساتی آهنگ‌ساز و ناشر آثار موسیقی در [[پاریس، شهر|پاریس]] بود و مادرش، اوژنی ساتی بارنِچ<ref>Eugénie Satie-Barnetsche</ref>، قطعه‌های کوچک و ساده‌ای برای پیانو می‌ساخت. ساتی فقط یک سال در کنسرواتوار پاریس ماند و پس از آن با نوازندگی در کافه''‌''ها و ساختن موسیقی برای، هیپسا<ref>Hypsa </ref>، ترانه''‌''سرای مونمارتر<ref>Montmartre </ref> و پوِلت دارتی<ref>Paulette Darty</ref>، خوانندۀ تالارهای کنسرت، زندگی حقیرانه''‌''ای را درپیش گرفت. از طریق دوستی با [[دبوسی، کلود (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)|دبوسی]]<ref>Debussy </ref> در حدود ۱۸۹۰، با حلقۀ اندیشمندان ارتباط یافت. همچنین در ۴۰سالگی به تحصیل در اسکولا کانتوروم<ref>Schola Cantorum</ref> زیرنظر ونسان دَ اندی<ref>Vincent d’Indy</ref> و [[روسل، آلبر (۱۸۶۹ـ۱۹۳۷)|آلبر روسل]]<ref>Albert Roussel</ref> پرداخت. دراین''‌''حال به انتشار قطعه''‌''های کوچکی برای پیانو با عنوان''‌''های عجیب و غریب ادامه ''‌''داد. در سال''‌''های بعد با [[کوکتو، ژان (۱۸۸۹ـ۱۹۶۳)|ژان کوکتو]]<ref>Jean Cocteau</ref> آشنا شد و در آرکویی<ref>Arcueil </ref> مدرسه''‌''ای بنا کرد و در آن به آزمودن تأثیر برخی اندیشه''‌''ها بر آهنگ''‌''سازان جوان''‌''تری مثل [[پولانک، فرانسیس (۱۸۹۹ـ۱۹۶۳)|پولانک]]<ref>Poulenc </ref>، [[اوریک، ژرژ (۱۸۹۹ـ۱۹۸۳)|اوریک]]<ref>Auric </ref>، و میّو<ref>Milhaud </ref> پرداخت و آن''‌''ها را از سبک رُمانتیک که تحت تأثیر آهنگ''‌''سازان آلمانی، به''‌''خصوص واگنر<ref>Wagner</ref>، پدید آمده بود دور کرد و به سوی سبکی بی''‌''آلایش''‌''تر، فشرده''‌''تر و وابسته به کلمات پیش رفت.


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۰۷

ساتی‌، اِریک‌ (۱۸۶۶ـ۱۹۲۵م)(Satie, Erik)

اِریک‌ ساتی‌
Erik Satie
زادروز 1866م
درگذشت 1925م
ملیت فرانسوی
تحصیلات و محل تحصیل  اسکولا کانتوروم
شغل و تخصص اصلی آهنگ‌ساز
گروه مقاله موسیقی
خویشاوندان سرشناس اوژنی ساتی بارنِچ (مادر)
جوایز و افتخارات سه ژیمنوپِدی (1888)
اریک ساتی

آهنگ‌ساز فرانسوی. قطعه‌های او برای پیانو، مثل سه ژیمنوپدی[۱] (۱۸۸۸)، دقیق و غم‌انگیزند و بیان رُمانتیک را با برداشت‌هایی فراواقعی هجو می‌کنند. نگاه زیباشناسانه او، ساده و هجو‌آمیز، مثلاً در مس فقرا[۲] (۱۸۹۵)، از منظر ملی‌گرایی، پادزهری در مقابل افراط‌کاری‌های ناشی از رمانتیسیسم آلمانی بود. ساتی که مقتدای آهنگ‌سازان گروه شش[۳] برشمرده می‌شد، مفهوم موزیک دآموبلمان (موسیقی مبلمان)[۴] را ترویج می‌کرد، که خبر از پیدایش رادیو می‌داد. سفارشی از جانب دیاگیلف[۵]، به ساخته‌شدن بالۀ رژه[۶] (۱۹۱۷) منجر شد، که در سازبندی آن از بوق کارخانه، ماشین تحریر، و سوت کشتی استفاده شده بود. ساتی برای موسیقی فیلم آنتراکت[۷] ساختۀ رنه کلر[۸] (۱۹۲۴)، سبک تازه‌ای ابداع کرد. پدر ساتی آهنگ‌ساز و ناشر آثار موسیقی در پاریس بود و مادرش، اوژنی ساتی بارنِچ[۹]، قطعه‌های کوچک و ساده‌ای برای پیانو می‌ساخت. ساتی فقط یک سال در کنسرواتوار پاریس ماند و پس از آن با نوازندگی در کافهها و ساختن موسیقی برای، هیپسا[۱۰]، ترانهسرای مونمارتر[۱۱] و پوِلت دارتی[۱۲]، خوانندۀ تالارهای کنسرت، زندگی حقیرانهای را درپیش گرفت. از طریق دوستی با دبوسی[۱۳] در حدود ۱۸۹۰، با حلقۀ اندیشمندان ارتباط یافت. همچنین در ۴۰سالگی به تحصیل در اسکولا کانتوروم[۱۴] زیرنظر ونسان دَ اندی[۱۵] و آلبر روسل[۱۶] پرداخت. دراینحال به انتشار قطعههای کوچکی برای پیانو با عنوانهای عجیب و غریب ادامه داد. در سالهای بعد با ژان کوکتو[۱۷] آشنا شد و در آرکویی[۱۸] مدرسهای بنا کرد و در آن به آزمودن تأثیر برخی اندیشهها بر آهنگسازان جوانتری مثل پولانک[۱۹]، اوریک[۲۰]، و میّو[۲۱] پرداخت و آنها را از سبک رُمانتیک که تحت تأثیر آهنگسازان آلمانی، بهخصوص واگنر[۲۲]، پدید آمده بود دور کرد و به سوی سبکی بیآلایشتر، فشردهتر و وابسته به کلمات پیش رفت.

 


  1. Gymnopédies
  2. Messe des Pauvres/Poor People’s Mass
  3. Les Six
  4. (musique d’ameublement (furniture music
  5. Diaghilev
  6. Parade
  7. Entr’acte
  8. René Clair
  9. Eugénie Satie-Barnetsche
  10. Hypsa
  11. Montmartre
  12. Paulette Darty
  13. Debussy
  14. Schola Cantorum
  15. Vincent d’Indy
  16. Albert Roussel
  17. Jean Cocteau
  18. Arcueil
  19. Poulenc
  20. Auric
  21. Milhaud
  22. Wagner