آرمینیوس، آیین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آرمینیوس، آیین (Arminianism)<br/> یکی از فرقه‌های مسیحیت، که با آیین کالونیسم<ref>Calvinism</ref> در زمینۀ تقدیر اختلاف داشت. این فرقه در دوران پادشاهی جیمز اول و چارلز اول<ref>Charles I</ref> رواج یافت و بعدها به اساس و شالودۀ فرقۀ متودیسم وزلی<ref>Wesleyan Methodism</ref> تبدیل شد. نام این فرقه از یاکوبوس آرمینیوس<ref>Jacobus Arminius</ref> (۱۵۶۰ـ۱۶۰۹)، روحانی پروتستان هلندی، گرفته شده است. این فرقه در انگلستان با نام ویلیام لود<ref>William Laud</ref>، اسقف لندن و بعدها اسقف اعظم کنتربری<ref>Canterbury</ref>، تداعی می‌شود. در ابتدا چارلز، ولیعهد انگلستان، و دوکِ باکینگام<ref>Duke of Buckingham</ref>، با وجود ناخرسندی جیمز اول، از این فرقه حمایت می‌کردند. مجالس عوام و اعیان انگلستان پس از یازده سال فترت و حکومت فردی چارلز، به‌محض اجلاس در ۱۶۴۰ آرمینیوس را محکوم کردند. آرمینیوس با تأکید بر آزادی اراده، الهی‌بودن نظام اسقفی، و زیبایی قدوسیّت بر تعالیم محوری پیوریتنیسم<ref>Puritanism</ref> یا کالونیسم خدشه وارد می‌کرد؛ تعالیمی که تا آن زمان کلیسای دوران الیزابت<ref>Elizabethan</ref> و جیمز اول را تحت سیطره داشت. درعین‌حال، پیروان آرمینیوس در مظّان اتهام حمایت از بسیاری از سیاست‌های ناخوشایند چارلز، ازجمله برقراری مالیات بر کشتی‌ها<ref>ship money</ref> و جنگ اسقف‌ها<ref>Bishops\' Wars</ref> در اسکاتلند، قرار داشتند. | آرمینیوس، آیین (Arminianism)<br/> یکی از فرقه‌های مسیحیت، که با آیین [[کالونیسم]]<ref>Calvinism</ref> در زمینۀ تقدیر اختلاف داشت. این فرقه در دوران پادشاهی [[جیمز اول (۱۵۶۶ـ۱۶۲۵)|جیمز اول]] و [[چارلز اول]]<ref>Charles I</ref> رواج یافت و بعدها به اساس و شالودۀ فرقۀ متودیسم وزلی<ref>Wesleyan Methodism</ref> تبدیل شد. نام این فرقه از یاکوبوس آرمینیوس<ref>Jacobus Arminius</ref> (۱۵۶۰ـ۱۶۰۹)، روحانی پروتستان هلندی، گرفته شده است. این فرقه در انگلستان با نام ویلیام لود<ref>William Laud</ref>، اسقف لندن و بعدها اسقف اعظم کنتربری<ref>Canterbury</ref>، تداعی می‌شود. در ابتدا چارلز، ولیعهد انگلستان، و دوکِ باکینگام<ref>Duke of Buckingham</ref>، با وجود ناخرسندی جیمز اول، از این فرقه حمایت می‌کردند. مجالس عوام و اعیان انگلستان پس از یازده سال فترت و حکومت فردی چارلز، به‌محض اجلاس در ۱۶۴۰ آرمینیوس را محکوم کردند. آرمینیوس با تأکید بر آزادی اراده، الهی‌بودن نظام اسقفی، و زیبایی قدوسیّت بر تعالیم محوری پیوریتنیسم<ref>Puritanism</ref> یا کالونیسم خدشه وارد می‌کرد؛ تعالیمی که تا آن زمان کلیسای دوران الیزابت<ref>Elizabethan</ref> و جیمز اول را تحت سیطره داشت. درعین‌حال، پیروان آرمینیوس در مظّان اتهام حمایت از بسیاری از سیاست‌های ناخوشایند چارلز، ازجمله برقراری مالیات بر کشتی‌ها<ref>ship money</ref> و جنگ اسقف‌ها<ref>Bishops\' Wars</ref> در اسکاتلند، قرار داشتند. | ||
| | ||