آزمایش بازدمی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:10114600-1.jpg|بندانگشتی|آزمایش بازدمی برای تعیین میزان مصرف الکل]] | |||
آزمایِشِ بازْدَمی (breath testing)<br/> | آزمایِشِ بازْدَمی (breath testing)<br/> | ||
[[Category:پزشکی]] [[Category:شیوه های تشخیص و درمان]] [[Category:حقوق]] [[Category:اصطلاحات، قوانین، جرم و جزا]] | نمونه‌گیری از هوای [[بازدم]]، و بررسی آن برای تشخیص بیماری‌هایی خاص. پلیس از این روش برای تعیین میزان مصرف الکل استفاده می‌کند. در بسیاری از آزمایش‌های بازدمی، لازم است بیمار پیش از آزمایش مادۀ خاصی مصرف کند تا بتوان هوای بازدمی را از نظر وجود ترکیبات حاصل از تجزیۀ آن بررسی کرد. مثلاً، پیش از انجام تست بازدمی برای تشخیص نشانگان سوءجذب<ref>malabsorption syndrome</ref> (حالتی که در آن رودۀ کوچک بیمار قادر به جذب مؤثر مواد نیست و به این علت فرد دچار [[اسهال]] مزمن شدید می‌شود)، بیمار باید مقداری زایلوز<ref>Xylose</ref> بخورد. این ترکیب قندی در حالت عادی کاملاً از [[روده]] جذب می‌شود. وجود مقادیر زیاد [[هیدروژن]] در هوای بازدم، چند ساعت بعد از خوردن این ماده، نشان‌دهنده سوءجذب است. در ۱۹۹۵م، تحقیقاتی در [[انگلستان]] برای ساخت بینی الکترونیکی، برای تجزیۀ هوای بازدمی بیماران آغاز شد. از زمان [[بقراط]]<ref>Hippocrates</ref>، پزشکان می‌دانستند که بوی نفس بیماران به تشخیص بیماری کمک می‌کند. مثلاً، نفس مبتلایان به نارسایی [[کلیه]] بوی [[ادرار]]، و نفس فرد مبتلا به دیابتِ تشخیص‌داده‌نشده بوی میوه می‌دهد. در ۱۷۸۴، [[لاوازیه، آنتوان لوران دو (۱۷۴۳ـ۱۷۹۴)|آنتوان لاوازیه]]<ref>Antoine Lavoisier</ref> و [[لاپلاس، پیر سیمون (۱۷۴۹ـ۱۸۲۷)|پیِر سیمون لاپلاس]]<ref>Pierre Simon Laplace</ref> هوای بازدمی خوکچۀ هندی را تجزیه کردند تا نشان دهند حیوان [[اکسیژن]] را مصرف و [[دی اکسید کربن|دی‌اکسیدکربن]] دفع می‌کند.<br/> | ||
----[[Category:پزشکی]] | |||
[[Category:شیوه های تشخیص و درمان]] | |||
[[Category:حقوق]] | |||
[[Category:اصطلاحات، قوانین، جرم و جزا]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۴۷
آزمایِشِ بازْدَمی (breath testing)
نمونه‌گیری از هوای بازدم، و بررسی آن برای تشخیص بیماری‌هایی خاص. پلیس از این روش برای تعیین میزان مصرف الکل استفاده می‌کند. در بسیاری از آزمایش‌های بازدمی، لازم است بیمار پیش از آزمایش مادۀ خاصی مصرف کند تا بتوان هوای بازدمی را از نظر وجود ترکیبات حاصل از تجزیۀ آن بررسی کرد. مثلاً، پیش از انجام تست بازدمی برای تشخیص نشانگان سوءجذب[۱] (حالتی که در آن رودۀ کوچک بیمار قادر به جذب مؤثر مواد نیست و به این علت فرد دچار اسهال مزمن شدید می‌شود)، بیمار باید مقداری زایلوز[۲] بخورد. این ترکیب قندی در حالت عادی کاملاً از روده جذب می‌شود. وجود مقادیر زیاد هیدروژن در هوای بازدم، چند ساعت بعد از خوردن این ماده، نشان‌دهنده سوءجذب است. در ۱۹۹۵م، تحقیقاتی در انگلستان برای ساخت بینی الکترونیکی، برای تجزیۀ هوای بازدمی بیماران آغاز شد. از زمان بقراط[۳]، پزشکان می‌دانستند که بوی نفس بیماران به تشخیص بیماری کمک می‌کند. مثلاً، نفس مبتلایان به نارسایی کلیه بوی ادرار، و نفس فرد مبتلا به دیابتِ تشخیص‌داده‌نشده بوی میوه می‌دهد. در ۱۷۸۴، آنتوان لاوازیه[۴] و پیِر سیمون لاپلاس[۵] هوای بازدمی خوکچۀ هندی را تجزیه کردند تا نشان دهند حیوان اکسیژن را مصرف و دی‌اکسیدکربن دفع می‌کند.