باربیرولی، جان (۱۸۹۹ـ۱۹۷۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
باربیرولی، جان (۱۸۹۹ـ۱۹۷۰ | {{جعبه زندگینامه|عنوان=جان باربیرولی|نام=John Barbirolli|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=در ۱۹۴۹ عنوان سِر|زادروز=۱۸۹۹م|تاریخ مرگ=۱۹۷۰م|دوره زندگی=|ملیت=انگلیسی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=ترینیتی کالج لندن، آکادمی سلطنتی موسیقی، لندن|شغل و تخصص اصلی=رهبر ارکستر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=در ۱۹۳۷ با سمت رهبر ارشد ارکستر فیلارمونیک نیویورک، جانشین توسکانینی شد|جوایز و افتخارات=در ۱۹۵۰ مدال طلای انجمن فیلارمونیک سلطنتی را دریافت کرد|آثار=|خویشاوندان سرشناس=اِولین راتوِل (همسر)|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}باربیرولی، جان (۱۸۹۹ـ۱۹۷۰) | ||
رهبر ارکستر انگلیسی. در اجرای آثار رُمانتیک، به‌خصوص سمفونی‌های ادوارد الگار<ref>Edward Elgar</ref>، سیبلیوس<ref>Sibelius </ref>، مالر<ref>Mahler </ref>، و وون ویلیامز<ref>Vaughan Williams </ref> | (Barbirolli, John) | ||
[[پرونده:Barbirolli, John.jpg|بندانگشتی|جان باربیرولی]] | |||
[[پرونده:جان باربیرولی.jpg|بندانگشتی|جان باربیرولی]] | |||
رهبر ارکستر انگلیسی. در اجرای آثار رُمانتیک، به‌خصوص سمفونی‌های [[الگار، ادوارد (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)|ادوارد الگار]]<ref>Edward Elgar</ref>، [[سیبلیوس ، یان (۱۸۶۵ـ۱۹۵۷)|سیبلیوس]]<ref>Sibelius </ref>، [[مالر، گوستاو (۱۸۶۰ـ۱۹۱۱)|مالر]]<ref>Mahler </ref>، و وون ویلیامز<ref>Vaughan Williams </ref> استاد بود. نواختن [[ویولنسل|ویولنسل]] را تعلیم گرفته بود، اما از ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۳ به‌جای [[توسکانینی، آرتورو (۱۸۶۷ـ۱۹۵۷)|آرتورو توسکانینی]]<ref>Arturo Toscanini </ref>، رهبر ارکستر<ref>conductor </ref> فیلارمونیک نیویورک<ref> NewYork Philharmonic Orchestra</ref> شد و از ۱۹۴۳ تا ۱۹۷۰ رهبری ارکستر هاله<ref>Hallé Orchestra</ref> در [[منچستر]]، [[انگلستان]]، را برعهده داشت. باربیرولی در لندن، از والدین فرانسوی و ایتالیایی، به‌دنیا آمد. در سال‌های ۱۹۱۱ـ۱۹۱۲ در ترینیتی کالج<ref>Trinity College </ref> لندن، و در سال‌های ۱۹۱۲ـ۱۹۱۷ در آکادمی سلطنتی موسیقی<ref>Royal Academy of Music </ref>، لندن، به‌تحصیل پرداخت. در ۱۱سالگی نوازندگی ویولنسل را به‌صورت حرفه‌ای آغاز کرد، و در ۱۹۱۵ به ارکستر کوئینز هال<ref>Queen’s Hall Orchestra </ref> پیوست. در ۱۹۲۶ در مقام رهبر ارکستر آوازه‌ای بهدست آورد، و بعدها در ۱۹۳۷ با سمت رهبر ارشد ارکستر فیلارمونیک نیویورک، جانشین توسکانینی شد. در ۱۹۳۹ با اِولین راتوِل<ref>Evelyn Rothwell </ref>، نوازندۀ [[ابوآ|اُبوآ]]، ازدواج کرد. در ۱۹۴۳ به [[انگلستان|انگلستان]] بازگشت و سرپرستی ارکستر هاله را بهدست گرفت. در ۱۹۴۹ عنوان سِر و در ۱۹۵۰ مدال طلای انجمن فیلارمونیک سلطنتی<ref>Royal Philharmonic Society </ref> را دریافت کرد. با ارکستر هاله نخستین اجراهای سمفونی‌های هفتم و هشتم وون ویلیامز را ارائه داد. رهبر مهمان ارکستر فیلارمونیک برلین<ref>Berlin Philharmonic Orchestra </ref>، ارکستر سمفونی بوستون<ref>Boston Symphony Orchestra </ref>، و ارکستر سمفونی شیکاگو<ref>Chicago Symphony Orchestra</ref> بود. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۴۶
| جان باربیرولی John Barbirolli | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۹۹م |
| درگذشت | ۱۹۷۰م |
| ملیت | انگلیسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | ترینیتی کالج لندن، آکادمی سلطنتی موسیقی، لندن |
| شغل و تخصص اصلی | رهبر ارکستر |
| لقب | در ۱۹۴۹ عنوان سِر |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | اِولین راتوِل (همسر) |
| جوایز و افتخارات | در ۱۹۵۰ مدال طلای انجمن فیلارمونیک سلطنتی را دریافت کرد |
باربیرولی، جان (۱۸۹۹ـ۱۹۷۰)
(Barbirolli, John)
رهبر ارکستر انگلیسی. در اجرای آثار رُمانتیک، به‌خصوص سمفونی‌های ادوارد الگار[۱]، سیبلیوس[۲]، مالر[۳]، و وون ویلیامز[۴] استاد بود. نواختن ویولنسل را تعلیم گرفته بود، اما از ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۳ به‌جای آرتورو توسکانینی[۵]، رهبر ارکستر[۶] فیلارمونیک نیویورک[۷] شد و از ۱۹۴۳ تا ۱۹۷۰ رهبری ارکستر هاله[۸] در منچستر، انگلستان، را برعهده داشت. باربیرولی در لندن، از والدین فرانسوی و ایتالیایی، به‌دنیا آمد. در سال‌های ۱۹۱۱ـ۱۹۱۲ در ترینیتی کالج[۹] لندن، و در سال‌های ۱۹۱۲ـ۱۹۱۷ در آکادمی سلطنتی موسیقی[۱۰]، لندن، به‌تحصیل پرداخت. در ۱۱سالگی نوازندگی ویولنسل را به‌صورت حرفه‌ای آغاز کرد، و در ۱۹۱۵ به ارکستر کوئینز هال[۱۱] پیوست. در ۱۹۲۶ در مقام رهبر ارکستر آوازه‌ای بهدست آورد، و بعدها در ۱۹۳۷ با سمت رهبر ارشد ارکستر فیلارمونیک نیویورک، جانشین توسکانینی شد. در ۱۹۳۹ با اِولین راتوِل[۱۲]، نوازندۀ اُبوآ، ازدواج کرد. در ۱۹۴۳ به انگلستان بازگشت و سرپرستی ارکستر هاله را بهدست گرفت. در ۱۹۴۹ عنوان سِر و در ۱۹۵۰ مدال طلای انجمن فیلارمونیک سلطنتی[۱۳] را دریافت کرد. با ارکستر هاله نخستین اجراهای سمفونی‌های هفتم و هشتم وون ویلیامز را ارائه داد. رهبر مهمان ارکستر فیلارمونیک برلین[۱۴]، ارکستر سمفونی بوستون[۱۵]، و ارکستر سمفونی شیکاگو[۱۶] بود.
- ↑ Edward Elgar
- ↑ Sibelius
- ↑ Mahler
- ↑ Vaughan Williams
- ↑ Arturo Toscanini
- ↑ conductor
- ↑ NewYork Philharmonic Orchestra
- ↑ Hallé Orchestra
- ↑ Trinity College
- ↑ Royal Academy of Music
- ↑ Queen’s Hall Orchestra
- ↑ Evelyn Rothwell
- ↑ Royal Philharmonic Society
- ↑ Berlin Philharmonic Orchestra
- ↑ Boston Symphony Orchestra
- ↑ Chicago Symphony Orchestra