اسمیتسون، خانواده: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اِسمیتسون، خانوادۀ (Smithson)<br /> آلیسون مارگارت<ref>Alison Margaret | |||
</ref> (۱۹۲۸ـ۱۹۹۳)، و | </ref> (۱۹۲۸ـ۱۹۹۳)، و پیتر دنم<ref>Peter Denham | ||
</ref> (۱۹۲۳ـ )، که هر دو معمار، معلم، نظریه‌پرداز و زادۀ انگلستان‌اند. به‌سبب بناهایی که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، در شیوۀ معروف به بروتالیسم<ref>Brutalism </ref> ساختند، ازجمله مدرسۀ هانستنتون<ref>Hunstanton School </ref>، در نورفوک<ref>Norfolk </ref>، انگلستان (۱۹۵۰ـ۱۹۵۲)، شهرت یافتند. سبک آنان، از لحاظ تقارن و سادگی فُرم، از لوکوربوزیه<ref>Le Corbusier </ref> و میس وان در روهه<ref>Mies van der Rohe </ref> تأثیر دارد. آلیسون اسمیتسون، در مقام عضو برجستۀ گروه۱۰<ref>Team X </ref> در پی‌ریزی نظریۀ معماری پس از جنگ سهم بسزایی داشت. اسمیتسون‌ها همچنین از اعضای فعال گروه مستقل<ref>Independent Group</ref> در انستیتو هنرهای معاصر<ref>(Institute of Contemporary Arts (ICA</ref>، لندن (اوایل دهۀ ۱۹۵۰)، بودند و در برپایی نمایشگاه گالری وایت‌چاپل لندن<ref> London Whitechapel Gallery </ref>، با عنوان ''این است فردا''<ref>''This is Tomorrow''</ref>، در ۱۹۵۶ نقش مؤثری داشتند. | </ref> (۱۹۲۳ـ )، که هر دو معمار، معلم، نظریه‌پرداز و زادۀ انگلستان‌اند. به‌سبب بناهایی که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، در شیوۀ معروف به بروتالیسم<ref>Brutalism </ref> ساختند، ازجمله مدرسۀ هانستنتون<ref>Hunstanton School </ref>، در [[نورفک (انگلستان)|نورفوک]]<ref>Norfolk </ref>، [[انگلستان]] (۱۹۵۰ـ۱۹۵۲)، شهرت یافتند. سبک آنان، از لحاظ تقارن و سادگی فُرم، از [[لوکوربوزیه]]<ref>Le Corbusier </ref> و [[میس وان در روهه، لودویگ (۱۸۸۶ـ۱۹۶۹)|میس وان در روهه]]<ref>Mies van der Rohe </ref> تأثیر دارد. آلیسون اسمیتسون، در مقام عضو برجستۀ گروه۱۰<ref>Team X </ref> در پی‌ریزی نظریۀ معماری پس از جنگ سهم بسزایی داشت. اسمیتسون‌ها همچنین از اعضای فعال گروه مستقل<ref>Independent Group</ref> در انستیتو هنرهای معاصر<ref>(Institute of Contemporary Arts (ICA</ref>، لندن (اوایل دهۀ ۱۹۵۰)، بودند و در برپایی نمایشگاه گالری وایت‌چاپل لندن<ref> London Whitechapel Gallery </ref>، با عنوان ''این است فردا''<ref>''This is Tomorrow''</ref>، در ۱۹۵۶ نقش مؤثری داشتند. | ||
| | ||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:معماری]] [[Category:جهان قرن 20 - اشخاص]] | [[Category:معماری]] | ||
[[Category:جهان قرن 20 - اشخاص]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۴:۵۴
اِسمیتسون، خانوادۀ (Smithson)
آلیسون مارگارت[۱] (۱۹۲۸ـ۱۹۹۳)، و پیتر دنم[۲] (۱۹۲۳ـ )، که هر دو معمار، معلم، نظریه‌پرداز و زادۀ انگلستان‌اند. به‌سبب بناهایی که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، در شیوۀ معروف به بروتالیسم[۳] ساختند، ازجمله مدرسۀ هانستنتون[۴]، در نورفوک[۵]، انگلستان (۱۹۵۰ـ۱۹۵۲)، شهرت یافتند. سبک آنان، از لحاظ تقارن و سادگی فُرم، از لوکوربوزیه[۶] و میس وان در روهه[۷] تأثیر دارد. آلیسون اسمیتسون، در مقام عضو برجستۀ گروه۱۰[۸] در پی‌ریزی نظریۀ معماری پس از جنگ سهم بسزایی داشت. اسمیتسون‌ها همچنین از اعضای فعال گروه مستقل[۹] در انستیتو هنرهای معاصر[۱۰]، لندن (اوایل دهۀ ۱۹۵۰)، بودند و در برپایی نمایشگاه گالری وایت‌چاپل لندن[۱۱]، با عنوان این است فردا[۱۲]، در ۱۹۵۶ نقش مؤثری داشتند.