بروخ، ماکس (۱۸۳۸ـ۱۹۲۰): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
|نام مستعار= | |نام مستعار= | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز= | |زادروز=۱۸۳۸م | ||
|تاریخ مرگ= | |تاریخ مرگ=۱۹۲۰م | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت=آلمانی | |ملیت=آلمانی | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} بروخ، ماکس (۱۸۳۸ـ۱۹۲۰)(Bruch, Max)[[File:12220500.jpg|thumb| | }} بروخ، ماکس (۱۸۳۸ـ۱۹۲۰) | ||
</ref>، شاعر، برای استفاده از | |||
(Bruch, Max)[[File:12220500.jpg|thumb|ماکس بروخ]] آهنگ‌ساز آلمانی. در ۱۸۹۱، استاد آکادمی برلین شد. سه اپرا ساخت، که یکی از آن‌ها ''هِرمیونه''<ref>Hermione </ref> (۱۸۷۲) است. از میان معروف‌ترین آثار اوست: ''کُل نیدرِی''<ref>Kol Nidrei </ref>'''' (۱۸۸۱) برای [[ویولنسل|ویولنسل]] و ارکستر، کنسرتوهای ویولن، و قطعه‌های کُرال بسیار. بروخ موسیقی را در کودکی از مادرش فراگرفت که خواننده بود. بعدها با کمک‌هزینۀ تحصیلی زیر نظر فردیناند هیلر<ref> Ferdinand Hiller </ref> (۱۸۱۱ـ۱۸۸۵)، کارل راینِکه<ref>Carl Reinecke </ref>، و فردیناند بروینونگ<ref>Ferdinand Breunung </ref> تحصیل کرد. برای به‌‌دست‌آوردن تجربۀ بیشتر به لایپزیگ<ref>Leipzig </ref>، [[مونیخ|مونیخ]]، و سایر مراکز موسیقی سفر کرد و در ۱۸۶۳، با کسب اجازه از امانوئِل فون گایبِل<ref>Emmanuel von Geibel | |||
</ref>، شاعر، برای استفاده از لیبرتّویی که در اصل برای [[مندلسون (بارتولدی)، فلیکس (۱۸۰۹ـ۱۸۴۷)|مندلسون]]<ref> Mendelssohn</ref> نوشته بود، اپرای خود ''لورلای (پریِ رودخانه)''<ref> Die Loreley </ref> را در [[مانهایم|مانهایم]]<ref>Mannheim </ref> به روی صحنه برد. پس از دو شغل قراردادی در [[کوبلنتس|کوبلنتس]]<ref>Koblenz </ref> و زوندِرس‌هاوزِن<ref>Sondershausen </ref>، ابتدا در [[برلین|برلین]] و بعد در بُن<ref>Bonn</ref> اقامت کرد، و تمام وقت خود را به آهنگ‌سازی اختصاص داد. از ۱۸۸۰ تا ۱۸۸۳ رهبر ارکستر انجمن فیلارمونیک لیورپول<ref> Liverpool Philharmonic Society </ref> بود، و در ۱۸۸۱ با کلارا توچِک<ref>Clara Tuczek </ref>، خواننده، ازدواج کرد. از ۱۸۸۳ تا ۱۸۹۰ در برِسلاو<ref>Breslau</ref> به رهبری ارکستر پرداخت و در ۱۸۹۱ استاد آهنگ‌سازی مدرسۀ عالی موسیقی (هوخ‌شوله)<ref> Hochschule </ref> در برلین شد، و پس از بازنشستگی در ۱۹۱۰ به فریدِناو<ref>Friedenau </ref> رفت. تا دوران اخیر، فقط کنسرتوی ویولنسل ماژور پرطرفدار بروخ باعث شد که او از زیر سایه شهرت [[برامس، یوهانس (۱۸۳۳ـ۱۸۹۷)|برامس]]<ref>Brahms </ref> رهایی یابد؛ احیای آثاری همچون اوراتوریوی ''اُدوسئوس (اودیسه)''<ref>Odysseus</ref>'' (۱۸۷۲)''، اپرای ''لورلای''، و آثار مجلسی‌ای مانند سِپتت به پدیدآمدن سیمایی متعادل‌تر از این آهنگ‌ساز کمک کرده است. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۴
| ماکس بروخ Max Bruch | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۳۸م |
| درگذشت | ۱۹۲۰م |
| ملیت | آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ ساز |
| آثار | کل نیدری (۱۸۸۱) برای ویولن سل و ارکستر؛ کنسرتوهای ویولن ؛ و قطعه های کرال ؛ اپرای خود لورلای (پری رودخانه ) |
| گروه مقاله | موسیقی |
بروخ، ماکس (۱۸۳۸ـ۱۹۲۰) (Bruch, Max)
آهنگ‌ساز آلمانی. در ۱۸۹۱، استاد آکادمی برلین شد. سه اپرا ساخت، که یکی از آن‌ها هِرمیونه[۱] (۱۸۷۲) است. از میان معروف‌ترین آثار اوست: کُل نیدرِی[۲] (۱۸۸۱) برای ویولنسل و ارکستر، کنسرتوهای ویولن، و قطعه‌های کُرال بسیار. بروخ موسیقی را در کودکی از مادرش فراگرفت که خواننده بود. بعدها با کمک‌هزینۀ تحصیلی زیر نظر فردیناند هیلر[۳] (۱۸۱۱ـ۱۸۸۵)، کارل راینِکه[۴]، و فردیناند بروینونگ[۵] تحصیل کرد. برای به‌‌دست‌آوردن تجربۀ بیشتر به لایپزیگ[۶]، مونیخ، و سایر مراکز موسیقی سفر کرد و در ۱۸۶۳، با کسب اجازه از امانوئِل فون گایبِل[۷]، شاعر، برای استفاده از لیبرتّویی که در اصل برای مندلسون[۸] نوشته بود، اپرای خود لورلای (پریِ رودخانه)[۹] را در مانهایم[۱۰] به روی صحنه برد. پس از دو شغل قراردادی در کوبلنتس[۱۱] و زوندِرس‌هاوزِن[۱۲]، ابتدا در برلین و بعد در بُن[۱۳] اقامت کرد، و تمام وقت خود را به آهنگ‌سازی اختصاص داد. از ۱۸۸۰ تا ۱۸۸۳ رهبر ارکستر انجمن فیلارمونیک لیورپول[۱۴] بود، و در ۱۸۸۱ با کلارا توچِک[۱۵]، خواننده، ازدواج کرد. از ۱۸۸۳ تا ۱۸۹۰ در برِسلاو[۱۶] به رهبری ارکستر پرداخت و در ۱۸۹۱ استاد آهنگ‌سازی مدرسۀ عالی موسیقی (هوخ‌شوله)[۱۷] در برلین شد، و پس از بازنشستگی در ۱۹۱۰ به فریدِناو[۱۸] رفت. تا دوران اخیر، فقط کنسرتوی ویولنسل ماژور پرطرفدار بروخ باعث شد که او از زیر سایه شهرت برامس[۱۹] رهایی یابد؛ احیای آثاری همچون اوراتوریوی اُدوسئوس (اودیسه)[۲۰] (۱۸۷۲)، اپرای لورلای، و آثار مجلسی‌ای مانند سِپتت به پدیدآمدن سیمایی متعادل‌تر از این آهنگ‌ساز کمک کرده است.