ارمیای نبی، کتاب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
اِرمیای نَبی، کتاب (Jeremiah, Book of) | اِرمیای نَبی، کتاب (Jeremiah, Book of) | ||
کتابی از عهد عتیق<ref>Old Testament | کتابی از [[عهد عتیق]]<ref>Old Testament | ||
</ref>، منسوب به ارمیای نبی، که دورۀ رسالتش از حدود ۶۲۶پ‌م تا سقوط بیت‌المقدس (اورشلیم) در ۵۸۶پ‌م را دربر می‌گیرد. پس از سقوط شهر و اخراج جمعیت یهودِ آن، ارمیا را به مصر بردند و او در آن‌جا درگذشت. ارمیا گناهکاران را به توبه فرا خواند تا مگر خداوند به آفرینشی نو دست بزند، و مفهوم | </ref>، منسوب به ارمیای نبی، که دورۀ رسالتش از حدود ۶۲۶پ‌م تا سقوط [[بیت المقدس|بیت‌المقدس]] (اورشلیم) در ۵۸۶پ‌م را دربر می‌گیرد. پس از سقوط شهر و اخراج جمعیت یهودِ آن، ارمیا را به مصر بردند و او در آن‌جا درگذشت. ارمیا گناهکاران را به توبه فرا خواند تا مگر خداوند به آفرینشی نو دست بزند، و مفهوم «[[عهد جدید]]<ref>New Testament | ||
</ref>» از این‌جا نطفه بست. ۲۵ باب نخست کتاب ارمیا شامل پیشگویی‌هایی دربارۀ فرجام تلخ اورشلیم و یهودا<ref>Judah </ref> و بخش‌هایی از زبان خود ارمیا دربارۀ زندگی‌اش مشهور به «اعترافات ارمیا<ref>Confessions of Jeremiah </ref>» است. در باب ۲۶ می‌گوید که سخنانش را به باروخ<ref>Baruch</ref> تقریر می‌کند و وی بر طوماری می‌نویسد. ابواب ۲۶ تا ۴۵ روایت‌هایی از زندگی ارمیا، و ابواب ۴۶ تا ۵۱ پیشگویی‌هایی دربارۀ اقوام خارجی است. پایان بخش کتاب، باب ۵۲، شرح انهدام اورشلیم | </ref>» از این‌جا نطفه بست. ۲۵ باب نخست کتاب ارمیا شامل پیشگویی‌هایی دربارۀ فرجام تلخ اورشلیم و یهودا<ref>Judah </ref> و بخش‌هایی از زبان خود ارمیا دربارۀ زندگی‌اش مشهور به «اعترافات ارمیا<ref>Confessions of Jeremiah </ref>» است. در باب ۲۶ می‌گوید که سخنانش را به [[باروخ]]<ref>Baruch</ref> تقریر می‌کند و وی بر طوماری می‌نویسد. ابواب ۲۶ تا ۴۵ روایت‌هایی از زندگی ارمیا، و ابواب ۴۶ تا ۵۱ پیشگویی‌هایی دربارۀ اقوام خارجی است. پایان بخش کتاب، باب ۵۲، شرح انهدام اورشلیم به دست بابلیان است. | ||
<br /> | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۲۱
اِرمیای نَبی، کتاب (Jeremiah, Book of)
کتابی از عهد عتیق[۱]، منسوب به ارمیای نبی، که دورۀ رسالتش از حدود ۶۲۶پ‌م تا سقوط بیت‌المقدس (اورشلیم) در ۵۸۶پ‌م را دربر می‌گیرد. پس از سقوط شهر و اخراج جمعیت یهودِ آن، ارمیا را به مصر بردند و او در آن‌جا درگذشت. ارمیا گناهکاران را به توبه فرا خواند تا مگر خداوند به آفرینشی نو دست بزند، و مفهوم «عهد جدید[۲]» از این‌جا نطفه بست. ۲۵ باب نخست کتاب ارمیا شامل پیشگویی‌هایی دربارۀ فرجام تلخ اورشلیم و یهودا[۳] و بخش‌هایی از زبان خود ارمیا دربارۀ زندگی‌اش مشهور به «اعترافات ارمیا[۴]» است. در باب ۲۶ می‌گوید که سخنانش را به باروخ[۵] تقریر می‌کند و وی بر طوماری می‌نویسد. ابواب ۲۶ تا ۴۵ روایت‌هایی از زندگی ارمیا، و ابواب ۴۶ تا ۵۱ پیشگویی‌هایی دربارۀ اقوام خارجی است. پایان بخش کتاب، باب ۵۲، شرح انهدام اورشلیم به دست بابلیان است.