برت ویسل، هریسون: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:2042150893.jpg|جایگزین=هریسون برت‌ویسل|بندانگشتی|هریسون برت‌ویسل|280x280پیکسل]] | [[پرونده:2042150893.jpg|جایگزین=هریسون برت‌ویسل|بندانگشتی|هریسون برت‌ویسل|280x280پیکسل]] | ||
آهنگساز آوانگارد انگلیسی. او در زمینه موسیقی مجلسی تخصص داشت، نمونه‌هایش اپرای مجلسی پانچ و جودی (1967) و مطرود گرین‌وود ساید (1969). ساخته‌های اولیۀ برت‌ویسل تحت تأثیر ایگور استراوینسکی و استادان قرون‌وسطایی و رنسانسی قرار داشتند، و خودش تا سال‌ها همگام با پیتر ماکسوِل دِیویز کار می‌کرد. | آهنگساز آوانگارد انگلیسی. او در زمینه موسیقی مجلسی تخصص داشت، نمونه‌هایش اپرای مجلسی پانچ و جودی (1967) و مطرود گرین‌وود ساید (1969). ساخته‌های اولیۀ برت‌ویسل تحت تأثیر [[استراوینسکی، ایگور (۱۸۸۲ـ۱۹۷۱)|ایگور استراوینسکی]] و استادان قرون‌وسطایی و رنسانسی قرار داشتند، و خودش تا سال‌ها همگام با پیتر ماکسوِل دِیویز کار می‌کرد. | ||
اپراهای او شامل نقاب اورفِئوس (1986، با موسیقی الکترونیک بَری اَندرسُن<ref>Barry Anderson</ref> (1935ـ1987) و گَوِین (1991)، بازسازی شعر انگلیسی قرون‌وسطایی سِر گَوِین و شوالیۀ سبز هستند. آثار بعدی او عبارت‌اند از خانم کنگ دوم (1994)، که در آن آهنگساز به افسانۀ اورفه مراجعت کرده، و شام آخر (2000)، که با الهام از انجیل نوشته شده. برت‌ویسل در اَکرینگتُن<ref>Accrington</ref> به دنیا آمد، و زیرنظر ریچارد هال<ref>Richard Hall</ref> (در کالج سلطنتی موسیقی منچستر<ref>Royal Manchester College of Music</ref> و بعدها در آکادمی سلطنتی موسیقی<ref>Royal Academy of Music</ref> لندن تحصیل کرد. مسئلۀ فرم بزرگ‌اندازه در آثار بعدی او با تکامل یک تکنیک سازنده‌تر حل شد، که در آن مشکلات یک اثر، راه‌حل خود را در همان عناصر سازندۀ موسیقی می‌یافتند و دیگر نیازی به تکیه بر نمونه‌های قالبی پیش‌ساخته نداشتند. آثار ارکستری او شامل پیروزی زمان (1972) و سیلبری اِیر (1977) هستند. ساختۀ او برای نوار، زمان‌سنج (1971، با همکاری پیتر زینوویف<ref>Peter Zinovieff</ref> ( ـ1934)) بر مبنای صدای ساعت به‌وجود آمده است. از جمله آثار او: صحنه پانچ و جودی، اپرا در یک پرده (1967)، نمایش تک‌نفره (مونودرام) برای سوپرانو، صدای سخن‌گو، و هم‌نوازی ساز (1967)، موسیقی صحنه‌ای برای اجرای تئاتر ملی از هملت (1975)، یان تان تِتِرا، اپرای تلویزیونی (1986)، گَوِین (1991)، خانم کنگ دوم (1994). ارکستری کرال‌ها (1961ـ1963)، سه موومان با فانفار (1964)، نوموس (1968)، یک منظرۀ خیالی (1971)، پیروزی زمان (1972)، آریای گرایم‌تورپ برای گروه برنجی (1973)، موومان ساکن برای 13 تک‌نواز زهی (1984)، فریاد آنوبیس (1995)، تشویش برای ساکسوفون، طبل‌ها، و ارکستر (1995). آوازی تک‌سرایی (مونودی) برای کرپوس کریستی (جسم مسیح) برای سوپرانو و گروه هم‌نوازان (1959)، روایت: توصیفی از سال جاری برای کر (1963)، کانتاتا برای سوپرانو و گروه هم‌نوازان (1969)، نِنیا یا مرگ اورفِئوس برای سوپرانو و گروه هم‌نوازان (1970)، ترانه‌هایی از خودم برای سوپرانو و گروه هم‌نوازان (1984)، کلام‌هایی درپیش برای سوپرانو، | اپراهای او شامل نقاب اورفِئوس (1986، با موسیقی الکترونیک بَری اَندرسُن<ref>Barry Anderson</ref> (1935ـ1987) و گَوِین (1991)، بازسازی شعر انگلیسی قرون‌وسطایی سِر گَوِین و شوالیۀ سبز هستند. آثار بعدی او عبارت‌اند از خانم کنگ دوم (1994)، که در آن آهنگساز به افسانۀ اورفه مراجعت کرده، و شام آخر (2000)، که با الهام از انجیل نوشته شده. برت‌ویسل در اَکرینگتُن<ref>Accrington</ref> به دنیا آمد، و زیرنظر ریچارد هال<ref>Richard Hall</ref> (در کالج سلطنتی موسیقی منچستر<ref>Royal Manchester College of Music</ref> و بعدها در آکادمی سلطنتی موسیقی<ref>Royal Academy of Music</ref> لندن تحصیل کرد. مسئلۀ فرم بزرگ‌اندازه در آثار بعدی او با تکامل یک تکنیک سازنده‌تر حل شد، که در آن مشکلات یک اثر، راه‌حل خود را در همان عناصر سازندۀ موسیقی می‌یافتند و دیگر نیازی به تکیه بر نمونه‌های قالبی پیش‌ساخته نداشتند. آثار ارکستری او شامل پیروزی زمان (1972) و سیلبری اِیر (1977) هستند. ساختۀ او برای نوار، زمان‌سنج (1971، با همکاری پیتر زینوویف<ref>Peter Zinovieff</ref> ( ـ1934)) بر مبنای صدای ساعت به‌وجود آمده است. از جمله آثار او: صحنه پانچ و جودی، اپرا در یک پرده (1967)، نمایش تک‌نفره (مونودرام) برای سوپرانو، صدای سخن‌گو، و هم‌نوازی ساز (1967)، موسیقی صحنه‌ای برای اجرای تئاتر ملی از هملت (1975)، یان تان تِتِرا، اپرای تلویزیونی (1986)، گَوِین (1991)، خانم کنگ دوم (1994). ارکستری کرال‌ها (1961ـ1963)، سه موومان با فانفار (1964)، نوموس (1968)، یک منظرۀ خیالی (1971)، پیروزی زمان (1972)، آریای گرایم‌تورپ برای گروه برنجی (1973)، موومان ساکن برای 13 تک‌نواز زهی (1984)، فریاد آنوبیس (1995)، تشویش برای ساکسوفون، طبل‌ها، و ارکستر (1995). آوازی تک‌سرایی (مونودی) برای کرپوس کریستی (جسم مسیح) برای سوپرانو و گروه هم‌نوازان (1959)، روایت: توصیفی از سال جاری برای کر (1963)، کانتاتا برای سوپرانو و گروه هم‌نوازان (1969)، نِنیا یا مرگ اورفِئوس برای سوپرانو و گروه هم‌نوازان (1970)، ترانه‌هایی از خودم برای سوپرانو و گروه هم‌نوازان (1984)، کلام‌هایی درپیش برای سوپرانو، [[فلوت|فلوت]]، [[ابوآ|اُبوآ]]، و سازهای زهی (1985)، چهار ترانۀ پاییز برای سوپرانو و کوآرتت زهی (1987). سپید و نور (1989). سازی برگردان‌ها و کرها برای کوینتت بادی (1957)، جهان کشف شده برای هم‌نوازان مجلسی (1960)، اُکوئِتوس داوید، تنظیم ماشو (1969)، مدوزا برای گروه هم‌نوازان (1970، بازنگری 1980)، زمان‌سنج برای نوار هشت‌باندی (1971)، کوینتت کلارینت (1980)، تئاتر مخفی برای کوآرتت زهی و هم‌نوازان (1984)، کوآرتت زهی (1993). | ||