اعتبار (منطق): تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۴۱

اعتبار (منطق)

(در لغت، به معنی لحاظ و حیثیت) در اصطلاح منطق و حکمت، در دو معنی به‌کار می‌رود: ۱. لحاظ ذهنی: بدین معنی که اعتبار، طریق ذهنی ملاحظۀ یک چیز یا کار یا معنی/ نکته یا لفظ است، چیزی که توسط عمل تحلیل عقلً حاصل می‌شود. بدین‌ترتیب، اعتبار در برابر اصالت قرار می‌گیرد و امری ذهنی شمرده می‌شود؛ ۲. تمثیل: در خطابه، از لحاظ صورت و قیاس، تمثیل به کار گرفته‌ می‌شود و تمثیلی را که در خطابه به کار گرفته شود اعتبار می‌نامند و هر اعتبار را که از آن به زودی نتیجه حاصل آید، برهان می‌خوانند.

@@ خط ۲: / خط ۲: @@
 <br /> اعتبار (منطق)
-(در لغت، به معنی لحاظ و حیثیت) در اصطلاح منطق و حکمت، در دو معنی به‌کار می‌رود: ۱. لحاظ ذهنی: بدین معنی که اعتبار، طریق ذهنی ملاحظۀ یک چیز یا کار یا معنی/ نکته یا لفظ است، چیزی که توسط عمل تحلیل عقلً حاصل می‌شود. بدین‌ترتیب، اعتبار در برابر اصالت قرار می‌گیرد و امری ذهنی شمرده می‌شود؛ ۲. تمثیل: در خطابه، از لحاظ صورت و قیاس، تمثیل به کار گرفته‌ می‌شود و تمثیلی را که در خطابه به کار گرفته شود اعتبار می‌نامند و هر اعتبار را که از آن به زودی نتیجه حاصل آید، برهان می‌خوانند.
+(در لغت، به معنی لحاظ و حیثیت) در اصطلاح [[منطق]] و [[حکمت]]، در دو معنی به‌کار می‌رود: ۱. لحاظ ذهنی: بدین معنی که اعتبار، طریق ذهنی ملاحظۀ یک چیز یا کار یا معنی/ نکته یا لفظ است، چیزی که توسط عمل تحلیل عقلً حاصل می‌شود. بدین‌ترتیب، اعتبار در برابر اصالت قرار می‌گیرد و امری ذهنی شمرده می‌شود؛ ۲. تمثیل: در خطابه، از لحاظ صورت و قیاس، تمثیل به کار گرفته‌ می‌شود و تمثیلی را که در خطابه به کار گرفته شود اعتبار می‌نامند و هر اعتبار را که از آن به زودی نتیجه حاصل آید، برهان می‌خوانند.
 <br /> &nbsp;