نت نویسی مکان–زمان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
نت نویسی مکان–زمان (موسیقی)  space-time notation  
نت نویسی مکان–زمان (موسیقی)  space-time notation  


در موسیقی‌، شکلی‌ از نت‌نویسی‌ گرافیکی‌ که‌ پیشگام‌ آن‌ ارل‌ براون‌ بود؛ در این‌ شکل،‌ هر نت‌ به صورت‌ جداگانه‌ امتداد می‌یابد تا شکل‌ تصویری‌ دقیقی‌ از کشش‌ مربوط‌ به خود به دست‌ دهد. این‌ شیوه‌ «زمان‌ نت‌خوانی» اجراکننده‌ را جایگزین‌ شمارش‌ ضرب‌ها می‌کند، و برای‌ هنگامی‌ مفید است‌ که‌ زمان‌ موسیقایی‌ به صورت‌ کرونومتری‌ اندازه‌گیری‌ می‌شود، مثل‌ پارتیتورسازی [[اشتوکهاوزن، کارل هاینتس (۱۹۲۸)|اشتوکهاوزن‌]] برای‌ ساختۀ‌ الکترونیکی‌ ''برخوردها'' (1959-1960). ریشۀ‌ این‌ روش‌ در موسیقی‌ پیانوهای‌ خودنواز است‌، که‌ هر برش‌ از نوار کاغذی‌ سوراخ‌دار وقتی‌ نقطه‌هایش‌ با خط‌های‌ مدادی‌ به هم‌ وصل‌ می‌شدند، نشان‌دهندۀ‌ زیرایی‌ها و کشش‌ها بود.
در موسیقی‌، شکلی‌ از نت‌نویسی‌ گرافیکی‌ که‌ پیشگام‌ آن‌ ارل‌ براون‌ بود؛ در این‌ شکل،‌ هر نت‌ به صورت‌ جداگانه‌ امتداد می‌یابد تا شکل‌ تصویری‌ دقیقی‌ از کشش‌ مربوط‌ به خود به دست‌ دهد. این‌ شیوه‌ «زمان‌ نت‌خوانی» اجراکننده‌ را جایگزین‌ شمارش‌ ضرب‌ها می‌کند، و برای‌ هنگامی‌ مفید است‌ که‌ زمان‌ موسیقایی‌ به صورت‌ کرونومتری‌ اندازه‌گیری‌ می‌شود، مثل‌ پارتیتورسازی [[اشتوکهاوزن، کارل هاینتس (۱۹۲۸-۲۰۰۷م)|اشتوکهاوزن‌]] برای‌ ساختۀ‌ الکترونیکی‌ ''برخوردها'' (1959-1960م). ریشۀ‌ این‌ روش‌ در موسیقی‌ پیانوهای‌ خودنواز است‌، که‌ هر برش‌ از نوار کاغذی‌ سوراخ‌دار وقتی‌ نقطه‌هایش‌ با خط‌های‌ مدادی‌ به هم‌ وصل‌ می‌شدند، نشان‌دهندۀ‌ زیرایی‌ها و کشش‌ها بود.
[[رده:موسیقی]]
[[رده:موسیقی]]
[[رده:اصطلاحات، تجهیزات و رویدادها]]
[[رده:اصطلاحات، تجهیزات و رویدادها]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۲۹

نت نویسی مکان–زمان (موسیقی) space-time notation

در موسیقی‌، شکلی‌ از نت‌نویسی‌ گرافیکی‌ که‌ پیشگام‌ آن‌ ارل‌ براون‌ بود؛ در این‌ شکل،‌ هر نت‌ به صورت‌ جداگانه‌ امتداد می‌یابد تا شکل‌ تصویری‌ دقیقی‌ از کشش‌ مربوط‌ به خود به دست‌ دهد. این‌ شیوه‌ «زمان‌ نت‌خوانی» اجراکننده‌ را جایگزین‌ شمارش‌ ضرب‌ها می‌کند، و برای‌ هنگامی‌ مفید است‌ که‌ زمان‌ موسیقایی‌ به صورت‌ کرونومتری‌ اندازه‌گیری‌ می‌شود، مثل‌ پارتیتورسازی اشتوکهاوزن‌ برای‌ ساختۀ‌ الکترونیکی‌ برخوردها (1959-1960م). ریشۀ‌ این‌ روش‌ در موسیقی‌ پیانوهای‌ خودنواز است‌، که‌ هر برش‌ از نوار کاغذی‌ سوراخ‌دار وقتی‌ نقطه‌هایش‌ با خط‌های‌ مدادی‌ به هم‌ وصل‌ می‌شدند، نشان‌دهندۀ‌ زیرایی‌ها و کشش‌ها بود.