اباحیه: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اباحیه | اباحیه | ||
گروه‌هایی که برخی اعمال خلاف شرع را مباح پندارند. اِباحه در لغت به معنای اجازه‌دادن (← [[اباحه]]) و در اصطلاح، به معنای مباح‌شمردن محرمات دینی است. برخی گروه‌ها در میان [[شیعه]] و [[سنی]]، همه یا برخی احکام [[حرام]] را بر خود جایز دانسته و پای‌بند [[شریعت]] نبوده‌اند که از آن جمله می‌توان به بعضی از گروه‌های [[اسماعیلیه]]، | گروه‌هایی که برخی اعمال خلاف شرع را مباح پندارند. اِباحه در لغت به معنای اجازه‌دادن (← [[اباحه]]) و در اصطلاح، به معنای مباح‌شمردن محرمات دینی است. برخی گروه‌ها در میان [[شیعه]] و [[سنی]]، همه یا برخی احکام [[حرام]] را بر خود جایز دانسته و پای‌بند [[شریعت]] نبوده‌اند که از آن جمله می‌توان به بعضی از گروه‌های [[اسماعیلیه]]، [[کیسانیه]]، [[خطابیه|خَطّابیه]] و نیز برخی گروه‌های منتسب به [[صوفیه]] و بعضی فِرَق از میان اهل سنت و غیره اشاره کرد. همچنین است [[خرم دینان|خرّم‌دینان]] (یا [[سرخ جامگان|سرخ‌جامگان]]) که هرچند خود را مسلمان می‌دانستند و مسجد بنا می‌کردند و ظاهراً نماز نیز می‌خواندند، اما عملاً پای‌بند احکام دین نبودند و محرمات را برخود مباح می‌دانستند. پیروان المقنع نیز در عداد همین گروه‌ها بوده‌اند. اباحی‌مذهبان فرقه خاصی نبودند بلکه در میان فرق مختلف گروه‌هایی دارای گرایش‌های اباحی، با شدت و ضعف، بوده‌اند. اباحی‌مذهبان غالباً در میان فرقه‌هایی ظهور می‌کردند که تمسک به تأویل‌های باطنی می‌جستند و مخالفت با ظواهر شرع را بر خود روا می‌دانستند. عامل مهم دیگر در پیدایش گرایش‌های اباحی نفوذ انحرافات فکری و الحادی در قالب فرقه‌های ظاهراً دینی بوده است. | ||
<br /> <!--11000600--> | <br /> <!--11000600--> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۰۴
اباحیه
گروه‌هایی که برخی اعمال خلاف شرع را مباح پندارند. اِباحه در لغت به معنای اجازه‌دادن (← اباحه) و در اصطلاح، به معنای مباح‌شمردن محرمات دینی است. برخی گروه‌ها در میان شیعه و سنی، همه یا برخی احکام حرام را بر خود جایز دانسته و پای‌بند شریعت نبوده‌اند که از آن جمله می‌توان به بعضی از گروه‌های اسماعیلیه، کیسانیه، خَطّابیه و نیز برخی گروه‌های منتسب به صوفیه و بعضی فِرَق از میان اهل سنت و غیره اشاره کرد. همچنین است خرّم‌دینان (یا سرخ‌جامگان) که هرچند خود را مسلمان می‌دانستند و مسجد بنا می‌کردند و ظاهراً نماز نیز می‌خواندند، اما عملاً پای‌بند احکام دین نبودند و محرمات را برخود مباح می‌دانستند. پیروان المقنع نیز در عداد همین گروه‌ها بوده‌اند. اباحی‌مذهبان فرقه خاصی نبودند بلکه در میان فرق مختلف گروه‌هایی دارای گرایش‌های اباحی، با شدت و ضعف، بوده‌اند. اباحی‌مذهبان غالباً در میان فرقه‌هایی ظهور می‌کردند که تمسک به تأویل‌های باطنی می‌جستند و مخالفت با ظواهر شرع را بر خود روا می‌دانستند. عامل مهم دیگر در پیدایش گرایش‌های اباحی نفوذ انحرافات فکری و الحادی در قالب فرقه‌های ظاهراً دینی بوده است.