ایرج میرزا: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
 
{{جعبه زندگینامه
|عنوان =
|نام =ایرج میرزا
|نام دیگر= 
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=تبریز ۱۲۵۳ش
|تاریخ مرگ=تهران ۱۳۰۴ش
|دوره زندگی=
|ملیت= ایرانی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=
| شغل و تخصص اصلی =شاعر
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =دیوان اشعار
|خویشاوندان سرشناس =غلامحسین میرزا (پدر)
|گروه مقاله =ادبیات فارسی
|دوره =
|فعالیت های مهم =
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}[[پرونده:11681000.jpg|جایگزین=ایرج میرزا|بندانگشتی|294x294پیکسل|ایرج میرزا]]
ایرَج میرزا (تبریز ۱۲۵۳ـ تهران ۱۳۰۴ش)<br>
ایرَج میرزا (تبریز ۱۲۵۳ـ تهران ۱۳۰۴ش)<br>
<p>(ملقب به جلال‌الممالک) شاعر ایرانی. پدرش، [[غلامحسین میرزا قاجار|غلامحسین میرزا]] (ملقب به صدرالشّعرا) شاعر بود، در کارهای دیوانی مشارکت داشت و نوۀ [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی‌شاه]] بود. ایرج‌ میرزا در دورۀ نوجوانی پدرش را به علت ابتلا به بیماری سل از دست داد و در دستگاه ادیب نامور دورۀ ناصری، [[امیرنظام گروسی|امیرنظام گرّوسی]]، بالید. همراهِ فرزند او زبان فرانسوی آموخت و در حوزۀ آشتیانی‌های تبریز با دانش‌های ادبی آشنایی یافت. ایرج‌ میرزا، مانند پدر، ذوق شعری داشت و لقب فخرالشّعرا یافت. اما شعرگویی به‌شیوۀ سنتی گویندگان درباری را نمی‌پسندید و به دبیری پرداخت. او منشی چند پیشکار آذربایجان، مانند امین‌الدوله، نظام‌السّلطنه و فخرالسّلطنه شد. به ریاست گمرگ کردستان و کرمانشاه رسید، ادارۀ عتیقات وزارت معارف را برعهده گرفت و معاون و رئیس مالیۀ خراسان شد. به عارضۀ قلبی درگذشت و در [[ظهیرالدوله، گورستان|گورستان ظهیرالدولۀ]] تجریش تهران به‌خاک سپرده شد. ایرج‌ میرزا، به‌احتمال، به‌سبب نسب قاجاری خود، با مشروطه‌خواهان همراهی نداشت. اما به تجدد اجتماعی و فرهنگی اعتقاد داشت. در زبان شعرهایش، بیشتر، به سعدی نظر داشت و طبع روان او، نه‌تنها در میان شاعران هم‌عصر، بلکه در میان تمامی شاعران قرن ۲۰ برجستگی خاصی دارد. با آن‌که در اغلب قالب‌های شعر طبع خود را آزموده است، اما در قالب‌هایی چون مثنوی و قطعه توانایی‌اش آشکارتر است. او خود را «سعدی عصر» نامیده است و برخی از ادیبان و شاعران نام‌آور این عصر، مانند [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|ملک‌الشعراء بهار]]، بر این داوری صحّه گذاشته‌اند. دیوانش را [[محجوب، محمدجعفر (تهران ۱۳۰۲ـ امریکا ۱۳۷۲ش)|محمدجعفر محجوب]] گرد آورده و به‌تفصیل دربارۀ شرح احوال و آثار او سخن گفته است (تهران، ۱۳۴۲).</p>
<p>(ملقب به جلال‌الممالک) شاعر ایرانی. پدرش، [[غلامحسین میرزا قاجار|غلامحسین میرزا]] (ملقب به صدرالشّعرا) شاعر بود، در کارهای دیوانی مشارکت داشت و نوۀ [[فتحعلی شاه قاجار (۱۱۸۵ـ اصفهان ۱۲۵۰ق)|فتحعلی‌شاه]] بود. ایرج‌ میرزا در دورۀ نوجوانی پدرش را به علت ابتلا به بیماری سل از دست داد و در دستگاه ادیب نامور دورۀ ناصری، [[امیرنظام گروسی|امیرنظام گرّوسی]]، بالید. همراهِ فرزند او زبان فرانسوی آموخت و در حوزۀ آشتیانی‌های تبریز با دانش‌های ادبی آشنایی یافت. ایرج‌ میرزا، مانند پدر، ذوق شعری داشت و لقب فخرالشّعرا یافت. اما شعرگویی به‌شیوۀ سنتی گویندگان درباری را نمی‌پسندید و به دبیری پرداخت. او منشی چند پیشکار آذربایجان، مانند امین‌الدوله، نظام‌السّلطنه و فخرالسّلطنه شد. به ریاست گمرگ کردستان و کرمانشاه رسید، ادارۀ عتیقات وزارت معارف را برعهده گرفت و معاون و رئیس مالیۀ خراسان شد. به عارضۀ قلبی درگذشت و در [[ظهیرالدوله، گورستان|گورستان ظهیرالدولۀ]] تجریش تهران به‌خاک سپرده شد. ایرج میرزا به زبان‌های فارسی، ترکی آذربایجانی، عربی و فرانسه تسلط داشت و روسی نیز می‌دانست و خط نستعلیق را خوب می‌نوشت. </p>
<p>ایرج‌ میرزا، به‌احتمال، به‌سبب نسب قاجاری خود، با مشروطه‌خواهان همراهی نداشت. اما به تجدد اجتماعی و فرهنگی اعتقاد داشت. در زبان شعرهایش، بیشتر، به سعدی نظر داشت و طبع روان او، نه‌ تنها در میان شاعران هم‌عصر، بلکه در میان تمامی شاعران قرن 13ش برجستگی خاصی دارد. ایرج در طنز و هجوگویی سرآمد تمام شاعران هم‌دوره‌اش بود. با آن‌که در اغلب قالب‌های شعر طبع خود را آزموده است، اما در قالب‌هایی چون مثنوی و قطعه توانایی‌اش آشکارتر است. او خود را «سعدی عصر» نامیده است و برخی از ادیبان و شاعران نام‌آور این عصر، مانند [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|ملک‌الشعراء بهار]]، بر این داوری صحّه گذاشته‌اند. دیوانش را [[محجوب، محمدجعفر (تهران ۱۳۰۲ـ امریکا ۱۳۷۲ش)|محمدجعفر محجوب]] گرد آورده و به‌تفصیل دربارۀ شرح احوال و آثار او سخن گفته است (تهران، ۱۳۴۲).</p>
<br><!--11681000-->
<br><!--11681000-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۱

ایرج میرزا
زادروز تبریز ۱۲۵۳ش
درگذشت تهران ۱۳۰۴ش
ملیت ایرانی
نام‌های دیگر  
شغل و تخصص اصلی شاعر
آثار دیوان اشعار
گروه مقاله ادبیات فارسی
خویشاوندان سرشناس غلامحسین میرزا (پدر)
ایرج میرزا
ایرج میرزا

ایرَج میرزا (تبریز ۱۲۵۳ـ تهران ۱۳۰۴ش)

(ملقب به جلال‌الممالک) شاعر ایرانی. پدرش، غلامحسین میرزا (ملقب به صدرالشّعرا) شاعر بود، در کارهای دیوانی مشارکت داشت و نوۀ فتحعلی‌شاه بود. ایرج‌ میرزا در دورۀ نوجوانی پدرش را به علت ابتلا به بیماری سل از دست داد و در دستگاه ادیب نامور دورۀ ناصری، امیرنظام گرّوسی، بالید. همراهِ فرزند او زبان فرانسوی آموخت و در حوزۀ آشتیانی‌های تبریز با دانش‌های ادبی آشنایی یافت. ایرج‌ میرزا، مانند پدر، ذوق شعری داشت و لقب فخرالشّعرا یافت. اما شعرگویی به‌شیوۀ سنتی گویندگان درباری را نمی‌پسندید و به دبیری پرداخت. او منشی چند پیشکار آذربایجان، مانند امین‌الدوله، نظام‌السّلطنه و فخرالسّلطنه شد. به ریاست گمرگ کردستان و کرمانشاه رسید، ادارۀ عتیقات وزارت معارف را برعهده گرفت و معاون و رئیس مالیۀ خراسان شد. به عارضۀ قلبی درگذشت و در گورستان ظهیرالدولۀ تجریش تهران به‌خاک سپرده شد. ایرج میرزا به زبان‌های فارسی، ترکی آذربایجانی، عربی و فرانسه تسلط داشت و روسی نیز می‌دانست و خط نستعلیق را خوب می‌نوشت.

ایرج‌ میرزا، به‌احتمال، به‌سبب نسب قاجاری خود، با مشروطه‌خواهان همراهی نداشت. اما به تجدد اجتماعی و فرهنگی اعتقاد داشت. در زبان شعرهایش، بیشتر، به سعدی نظر داشت و طبع روان او، نه‌ تنها در میان شاعران هم‌عصر، بلکه در میان تمامی شاعران قرن 13ش برجستگی خاصی دارد. ایرج در طنز و هجوگویی سرآمد تمام شاعران هم‌دوره‌اش بود. با آن‌که در اغلب قالب‌های شعر طبع خود را آزموده است، اما در قالب‌هایی چون مثنوی و قطعه توانایی‌اش آشکارتر است. او خود را «سعدی عصر» نامیده است و برخی از ادیبان و شاعران نام‌آور این عصر، مانند ملک‌الشعراء بهار، بر این داوری صحّه گذاشته‌اند. دیوانش را محمدجعفر محجوب گرد آورده و به‌تفصیل دربارۀ شرح احوال و آثار او سخن گفته است (تهران، ۱۳۴۲).