پاتریشا نیل: تفاوت میان نسخه‌ها

Patricia Neal
پاتریشا نیل; Patricia Neal
زادروز	کنتاکی 20 ژانویه 1926م;
درگذشت	ماساچوست 8 اوت 1910م
ملیت	امریکایی
تحصیلات و محل تحصیل	تئاتر- دانشکدۀ علوم و هنر دانشگاه نورث وسترن
شغل و تخصص اصلی	بازیگر
آثار	سرچشمه؛ روزی که زمین از حرکت ایستاد؛ پیک دیپلماتیک؛ چهره‌ای میان جمعیت؛ صبحانه در تیفانی؛ هاد؛ روح ۵۹؛ در راه خطر؛ جویندهٔ شب؛ گذرگاه
گروه مقاله	سینما
خویشاوندان سرشناس	روآل دال (همسر)
جوایز و افتخارات	اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن (1963)

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۸

پاتریشا نیل (کنتاکی 20 ژانویه 1926- ماساچوست 8 اوت 1910م) (Patricia Neal)

(نام اصلی: پتسی لوییز نیل^[۱]) بازیگر زن امریکایی و برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن. از ستارگان زن هالیوود طی دهۀ 1960 و دوسه‌سال پیش و پس از این دهه بود.

نیل دختر حسابدار یک کمپانی زغال سنگ بود. تئاتر را در دانشکدۀ علوم و هنر دانشگاه نورث وسترن^[۲] آموخت و مدتی مدل بود. تا این که در سال ۱۹۴۶ به برادوی^[۳] راه یافت. موفقیت او در نمایش آن سوی جنگل^[۴] منجر به ورود او به دنیای سینما در ۱۹۴۹ شد. دومین نقش او در همان سال در سرچشمه^[۵]، مقابل گری کوپر، همه را متوجه این تازه‌وارد کرد. در چندسال بعد با موفقیت در محصولات برادران وارنر و دیگر کمپانی‌ها ظاهر شد. رابطه‌اش با کوپر زبان‌زد بود و پایان آن او را دچار بحران عصبی شدیدی کرد. در ۱۹۵۳ با روآل دال^[۶]، نویسندۀ انگلیسی، ازدواج کرد و چندسالی سینما را کنار گذاشت. اما در ۱۹۵۷ با چهره‌ای میان جمعیت^[۷] بازگشتی عالی داشت. فیلم‌های بعدی‌اش را با وسواس بیش‌تری انتخاب کرد و در ۱۹۶۳ به خاطر هاد^[۸] برندۀ اسکار شد. دوسال بعد طی پنجمین حاملگی‌اش، دچار بحران‌های روحی شدیدی شد؛ به طوری که کارش به فلج شدن سیستم عصبی و صندلی چرخ‌دار کشید. دیگر حتی سخن گفتن هم برایش دشوار بود. با این حال شجاعانه با این وضع مبارزه کرد و بهبودی قابل ملاحظه‌ای یافت. تا جایی که در ۱۹۶۸ توانست با بازی در موضوع دربارۀ رزها بود^[۹] (که برای آن بار دیگر نامزد اسکار شد) به سینما بازگردد. لیندون جانسون، رئیس جمهور وقت امریکا، جایزۀ «قلب سال» را به وی اعطا کرد و او در سال‌های بعد با بردباری مصایب خانوادگی دیگری را نیز تحمل کرد. استقامت او و وفاداری شوهرش در ۱۹۸۱ موضوع فیلمی تلویزیونی به نام سرگذشت پاتریشا نیل (۱۹۸۱) شد که در آن گلندا جکسون و درک بوگارد ایفای نقش می‌کردند. با این وجود در ۱۹۸۳ نیل به دنبال آگاهی از رابطۀ شوهرش با یکی از بهترین دوستانش از او جدا شد و از لندن به نیویورک نقل مکان کرد. نیل خاطرات این دوره از زندگی‌اش را در کتابی به نام چنان که هستم^[۱۰] (۱۹۸۸) نوشته است.

نیل با وجود استعداد و جذابیت درخورش، به یک ستارۀ بزرگ بدل نشد. دلیلش را از یک‌سو باید در هم‌زمانی دورۀ اوج وی با پایان نظام کلاسیک استودیویی هالیوود دانست و از سوی دیگر در متفاوت بودن بیش از حد او برای هالیوود. تا آن‌جا که در واقع کمپانی‌ها نمی‌دانستند با او چه بکنند و چه‌گونه فیلم‌هایی را می‌توان متناسب شخصیت او ساخت. نقش او در سرچشمه، یادآور نقش‌های ستارگان کلاسیکی مثل بت دیویس، جوآن كرافورد و باربارا استانویک، این مشکل را مجسم می‌کند. در نیمۀ اول فیلم، او نقشی محوری دارد و رابطۀ قدرت با جنسیت به روشنی مطرح می‌شود، ولی در نیمۀ دوم تماشاگر به دنیایی مردانه پا می‌گذارد و شخصیت نیل تا حد زیادی کمرنگ می‌شود. در نیمۀ اول او زنی است که کوپر را دوست دارد ولی از باقی دنیای حسابگر و محافظه‌کار پیرامونش بیزار است. در نیمۀ دوم، او که سازش‌کارانه تن به ازدواج با مدیر روزنامه‌ای پرنفوذ داده، مرتب از سوی کوپر که خود را وقف حرفه‌اش کرده، دفع می‌شود و مجبور است تا پایان فیلم برای رسیدن به آمال عاشقانۀ خود صبر کند. بازی نیل در این نقش، بیش از حد و به گونه‌ای خودآگاه، هوشمندانه است و به این ترتیب با مقتضیات ژانر ملودرام هماهنگ نمی‌شود. او خود را به گونه‌ای نامشروط تسلیم نقش نمی‌کرد. در سال‌های بعد، ادامۀ این روند به جای این که باعث شود شخصیت زنی مهاجم و فعال را به خود بگیرد، باعث محدودیت او در نقش‌های زن خوب و خانه‌دار و قابل اعتماد شد. یعنی شخصیت‌هایی که فراست ذاتی او را مهار می‌کردند و به خدمت اهداف تاییدشدۀ قراردادی درمی‌آوردند. تعجبی ندارد که در طول بهترین دورهٔ کاری‌اش ـ از چهره‌ای میان جمعیت به بعد - بیش‌تر در نقش‌های دوم ظاهر می‌شد و حتی وقتی حضورش اهمیت داشت، حالت نقش دوم گونه‌اش را از دست نمی‌داد (از جمله در صبحانه در تیفانی^[۱۱]، هاد در نقش زن بردبار و رنج‌کشیده‌ای که با شخصیت مطرود و ناسازگار پل نیومن رابطه‌ای غریب برقرار می‌کند و در در راه خطر^[۱۲]). میان کوشش‌های او برای تثبیت مجدد خود، پس از بحران‌های مکرر روحی، بهترین نقشش را در جویندۀ شب^[۱۳] بازی کرد: زنی که یک قاتل روانی جوان را ابتدا نجات می‌دهد و بعد سهواً از بین می‌برد.

پاتریشا نیل همچنان که طی سال‌های فعالیتش، در سینما دورۀ پرکار نسبتاً مستمری داشت، در تلویزیون نیز از اواسط دهۀ 1950 تا سال‌های ابتدایی دهۀ 1990 در بیش‌تر از 35 فیلم و سریال بازی کرد. نیل براثر بیماری سرطان ریه درگذشت.

فیلم‌شناسی (گزیدۀ آثار سینمایی)

برگ درخشان (کورتیز^[۱۴]- 1949)
سرچشمه (ويدور^[۱۵]- 1949)
روزی که زمین از حرکت ایستاد (وایز^[۱۶]- 1951)
پیک دیپلماتیک (هاتاوی^[۱۷]- 1952)
چهره‌ای میان جمعیت (کازان- 1957)
صبحانه در تیفانی (ادواردز- 1961)
هاد (ریت^[۱۸]- 1963)
روح ۵۹ (سینگر^[۱۹]- 1964)
در راه خطر (پرمینجر^[۲۰]- 1965)
جویندهٔ شب (رید^[۲۱]- 1971)
گذرگاه (تامپسن^[۲۲]- 1979)
یک زندگی غیرقابل توجه (چودهری^[۲۳]- 1989)
کارولاین (سارجنت^[۲۴]- 1990)
اقبال کلوچه (آلتمن- 1998)

↑ Patsy Louise Neal
↑ Northwestern University
↑ Broadway Theatre
↑ Another Part of the Forest
↑ The Fountainhead
↑ Roald Dahl
↑ A Face in the Crowd
↑ Hud
↑ The Subject Was Roses
↑ As I Am: An Autobiography
↑ Breakfast at Tiffany's
↑ In Harm's Way
↑ The Night Digger
↑ Michael Curtiz
↑ King Vidor
↑ Robert Wise
↑ Henry Hathaway
↑ Martin Ritt
↑ Alexander Singer
↑ Otto Preminger
↑ Alastair Reid
↑ J. Lee Thompson
↑ Amin Q. Chaudhri
↑ Joseph Sargent

[1] Patsy Louise Neal

[2] Northwestern University

[3] Broadway Theatre

[4] Another Part of the Forest

[5] The Fountainhead

[6] Roald Dahl

[7] A Face in the Crowd

[8] Hud

[9] The Subject Was Roses

[10] As I Am: An Autobiography

[11] Breakfast at Tiffany's

[12] In Harm's Way

[13] The Night Digger

[14] Michael Curtiz

[15] King Vidor

[16] Robert Wise

[17] Henry Hathaway

[18] Martin Ritt

[19] Alexander Singer

[20] Otto Preminger

[21] Alastair Reid

[22] J. Lee Thompson

[23] Amin Q. Chaudhri

[24] Joseph Sargent

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-[[پرونده:2042165172.jpg|جایگزین=پاتریشا نیل|بندانگشتی|پاتریشا نیل]]
+{{جعبه زندگینامه
+|عنوان =پاتریشا نیل
+|نام =Patricia Neal
+|نام دیگر=
+|نام اصلی=
+|نام مستعار=
+|لقب=
+|زادروز=کنتاکی 20 ژانویه 1926م
+|تاریخ مرگ=ماساچوست 8 اوت 1910م
+|دوره زندگی=
+|ملیت=امریکایی
+|محل زندگی=
+|تحصیلات و محل تحصیل=تئاتر- دانشکدۀ علوم و هنر دانشگاه نورث وسترن
+| شغل و تخصص اصلی =بازیگر
+|شغل و تخصص های دیگر=
+|سبک =
+|مکتب =
+|سمت =
+|جوایز و افتخارات =اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن (1963)
+|آثار =سرچشمه؛ روزی که زمین از حرکت ایستاد؛ پیک دیپلماتیک؛ چهره‌ای میان جمعیت؛ صبحانه در تیفانی؛ هاد؛ روح ۵۹؛ در راه خطر؛ جویندهٔ شب؛ گذرگاه
+|خویشاوندان سرشناس =روآل دال (همسر)
+|گروه مقاله =سینما
+|دوره =
+|فعالیت های مهم =
+|رشته =
+|پست تخصصی =
+|باشگاه =
+}}[[پرونده:2042165172.jpg|جایگزین=پاتریشا نیل|بندانگشتی|پاتریشا نیل]]
 [[پرونده:2042165172- 2.jpg|جایگزین=پاتریشا نیل و پل نیومن در فیلم هاد|بندانگشتی|پاتریشا نیل و پل نیومن در پشت صحنۀ فیلم هاد]]
 پاتریشا نیل (کنتاکی 20 ژانویه 1926- ماساچوست 8 اوت 1910م) (Patricia Neal)
-(نام اصلی: پتسی لوییز نیل<ref>Patsy Louise Neal</ref>) بازیگر زن امریکایی و برندۀ [[جایزه اسکار|جایزۀ اسکار]] بهترین بازیگر نقش اول زن. از ستارگان زن هالیوود طی دهۀ 1960 و دوسه‌سال پیش و بعد از این دهه بود.
+(نام اصلی: پتسی لوییز نیل<ref>Patsy Louise Neal</ref>) بازیگر زن امریکایی و برندۀ [[جایزه اسکار|جایزۀ اسکار]] بهترین بازیگر نقش اول زن. از ستارگان زن هالیوود طی دهۀ 1960 و دوسه‌سال پیش و پس از این دهه بود.
-نیل دختر حسابدار یک کمپانی زغال سنگ بود. تئاتر را در دانشکدۀ علوم و هنر دانشگاه نورث وسترن<ref>Northwestern University</ref> آموخت و مدتی مدل بود. تا این که در سال ۱۹۴۶ به برادوی<ref>Broadway Theatre</ref> راه یافت. موفقیت او در نمایش ''آن سوی جنگل''<ref>''Another Part of the Forest''</ref> منجر به ورود او به دنیای سینما در ۱۹۴۹ شد. دومین نقش او در همان سال در ''سرچشمه''<ref>''The Fountainhead''</ref>، مقابل [[گری کوپر (۱۹۰۱ـ۱۹۶۱)|گری کوپر]]، همه را متوجه این تازه‌وارد کرد. در چندسال بعد با موفقیت در محصولات [[برادران وارنر]] و دیگر کمپانی‌ها ظاهر شد. رابطه‌اش با کوپر زبانزد بود و پایان آن او را دچار بحران عصبی شدیدی کرد. در  ۱۹۵۳ با [[دال، روآل (۱۹۱۶ـ۱۹۹۰)|روآل دال]]<ref>Roald Dahl</ref>، نویسندۀ انگلیسی، ازدواج کرد و چندسالی سینما را کنار گذاشت. اما در ۱۹۵۷ با ''چهره‌ای میان جمعیت''<ref>''A Face in the Crowd''</ref> بازگشتی عالی داشت. فیلم‌های بعدی‌اش را با وسواس بیش‌تری انتخاب کرد و در ۱۹۶۳ به خاطر ''هاد''<ref>''Hud''</ref> برندۀ اسکار شد. دوسال بعد طی پنجمین حاملگی‌اش، دچار بحران‌های روحی شدیدی شد؛ به طوری که کارش به فلج شدن سیستم عصبی و صندلی چرخ‌دار کشید. دیگر حتی سخن گفتن هم برایش دشوار بود. با این حال شجاعانه با این وضع مبارزه کرد و بهبودی قابل ملاحظه‌ای یافت. تا جایی که در ۱۹۶۸ توانست با بازی در ''موضوع دربارۀ رزها بود''<ref>''The Subject Was Roses''</ref> (که برای آن بار دیگر کاندیدای اسکار شد) به سینما بازگردد. [[لیندون جانسون|لیندون جانسن]]، رئیس جمهور وقت امریکا، جایزۀ «قلب سال» را به وی اعطا کرد و او در سال‌های بعد با بردباری مصایب خانوادگی دیگری را نیز تحمل کرد. استقامت او و وفاداری شوهرش در ۱۹۸۱ موضوع فیلمی تلویزیونی به نام ''سرگذشت پاتریشا نیل'' (۱۹۸۱) شد که در آن [[گلندا جکسون]] و [[درک بوگارد (۱۹۲۱ـ۱۹۹۹)|درک بوگارد]] ایفای نقش می‌کردند. با این وجود در ۱۹۸۳ نیل به دنبال آگاهی از رابطۀ شوهرش با یکی از بهترین دوستانش از او جدا شد و از لندن به نیویورک نقل مکان کرد. نیل خاطرات این دوره از زندگی‌اش را در کتابی به نام ''چنان که هستم''<ref>''As I Am: An Autobiography''</ref> (۱۹۸۸) نوشته است.
+نیل دختر حسابدار یک کمپانی زغال سنگ بود. تئاتر را در دانشکدۀ علوم و هنر دانشگاه نورث وسترن<ref>Northwestern University</ref> آموخت و مدتی مدل بود. تا این که در سال ۱۹۴۶ به برادوی<ref>Broadway Theatre</ref> راه یافت. موفقیت او در نمایش ''آن سوی جنگل''<ref>''Another Part of the Forest''</ref> منجر به ورود او به دنیای سینما در ۱۹۴۹ شد. دومین نقش او در همان سال در ''سرچشمه''<ref>''The Fountainhead''</ref>، مقابل [[گری کوپر (۱۹۰۱ـ۱۹۶۱)|گری کوپر]]، همه را متوجه این تازه‌وارد کرد. در چندسال بعد با موفقیت در محصولات [[برادران وارنر]] و دیگر کمپانی‌ها ظاهر شد. رابطه‌اش با [[گری کوپر (۱۹۰۱ـ۱۹۶۱)|کوپر]] زبان‌زد بود و پایان آن او را دچار بحران عصبی شدیدی کرد. در  ۱۹۵۳ با [[دال، روآل (۱۹۱۶ـ۱۹۹۰)|روآل دال]]<ref>Roald Dahl</ref>، نویسندۀ انگلیسی، ازدواج کرد و چندسالی سینما را کنار گذاشت. اما در ۱۹۵۷ با ''چهره‌ای میان جمعیت''<ref>''A Face in the Crowd''</ref> بازگشتی عالی داشت. فیلم‌های بعدی‌اش را با وسواس بیش‌تری انتخاب کرد و در ۱۹۶۳ به خاطر ''هاد''<ref>''Hud''</ref> برندۀ اسکار شد. دوسال بعد طی پنجمین حاملگی‌اش، دچار بحران‌های روحی شدیدی شد؛ به طوری که کارش به فلج شدن سیستم عصبی و صندلی چرخ‌دار کشید. دیگر حتی سخن گفتن هم برایش دشوار بود. با این حال شجاعانه با این وضع مبارزه کرد و بهبودی قابل ملاحظه‌ای یافت. تا جایی که در ۱۹۶۸ توانست با بازی در ''موضوع دربارۀ رزها بود''<ref>''The Subject Was Roses''</ref> (که برای آن بار دیگر نامزد اسکار شد) به سینما بازگردد. [[لیندون جانسون|لیندون جانسون]]، رئیس جمهور وقت امریکا، جایزۀ «قلب سال» را به وی اعطا کرد و او در سال‌های بعد با بردباری مصایب خانوادگی دیگری را نیز تحمل کرد. استقامت او و وفاداری شوهرش در ۱۹۸۱ موضوع فیلمی تلویزیونی به نام ''سرگذشت پاتریشا نیل'' (۱۹۸۱) شد که در آن [[گلندا جکسون]] و [[درک بوگارد (۱۹۲۱ـ۱۹۹۹)|درک بوگارد]] ایفای نقش می‌کردند. با این وجود در ۱۹۸۳ نیل به دنبال آگاهی از رابطۀ شوهرش با یکی از بهترین دوستانش از او جدا شد و از لندن به نیویورک نقل مکان کرد. نیل خاطرات این دوره از زندگی‌اش را در کتابی به نام ''چنان که هستم''<ref>''As I Am: An Autobiography''</ref> (۱۹۸۸) نوشته است.
+نیل با وجود استعداد و جذابیت درخورش، به یک ستارۀ بزرگ بدل نشد. دلیلش را از یک‌سو باید در هم‌زمانی دورۀ اوج وی با پایان نظام کلاسیک استودیویی هالیوود دانست و از سوی دیگر در متفاوت بودن بیش از حد او برای هالیوود. تا آن‌جا که در واقع کمپانی‌ها نمی‌دانستند با او چه بکنند و چه‌گونه فیلم‌هایی را می‌توان متناسب شخصیت او ساخت. نقش او در ''سرچشمه''، یادآور نقش‌های ستارگان کلاسیکی مثل [[دیویس، بت (۱۹۰۸ـ۱۹۸۹)|بت دیویس]]، [[جوآن کرافورد (۱۹۰۸ـ۱۹۷۷)|جوآن كرافورد]] و [[استانویک، باربرا (۱۹۰۷ـ۱۹۹۰)|باربارا استانویک]]، این مشکل را مجسم می‌کند. در نیمۀ اول فیلم، او نقشی محوری دارد و رابطۀ قدرت با جنسیت به روشنی مطرح می‌شود، ولی در نیمۀ دوم تماشاگر به دنیایی مردانه پا می‌گذارد و شخصیت نیل تا حد زیادی کمرنگ می‌شود. در نیمۀ اول او زنی است که [[گری کوپر (۱۹۰۱ـ۱۹۶۱)|کوپر]] را دوست دارد ولی از باقی دنیای حسابگر و محافظه‌کار پیرامونش بیزار است. در نیمۀ دوم، او که سازش‌کارانه تن به ازدواج با مدیر روزنامه‌ای پرنفوذ داده، مرتب از سوی کوپر که خود را وقف حرفه‌اش کرده، دفع می‌شود و مجبور است تا پایان فیلم برای رسیدن به آمال عاشقانۀ خود صبر کند. بازی نیل در این نقش، بیش از حد و به گونه‌ای خودآگاه، هوشمندانه است و به این ترتیب با مقتضیات ژانر ملودرام هماهنگ نمی‌شود. او خود را به گونه‌ای نامشروط تسلیم نقش نمی‌کرد. در سال‌های بعد، ادامۀ این روند به جای این که باعث شود شخصیت زنی مهاجم و فعال را به خود بگیرد، باعث محدودیت او در نقش‌های زن خوب و خانه‌دار و قابل اعتماد شد. یعنی شخصیت‌هایی که فراست ذاتی او را مهار می‌کردند و به خدمت اهداف تاییدشدۀ قراردادی درمی‌آوردند. تعجبی ندارد که در طول بهترین دورهٔ کاری‌اش ـ از ''چهره‌ای میان جمعیت'' به بعد - بیش‌تر در نقش‌های دوم ظاهر می‌شد و حتی وقتی حضورش اهمیت داشت، حالت نقش دوم گونه‌اش را از دست نمی‌داد (از جمله در ''صبحانه در تیفانی''<ref>''Breakfast at Tiffany's''</ref>، ''هاد'' در نقش زن بردبار و رنج‌کشیده‌ای که با شخصیت مطرود و ناسازگار [[پل نیومن]] رابطه‌ای غریب برقرار می‌کند و در ''در راه خطر''<ref>''In Harm's Way''</ref>). میان کوشش‌های او برای تثبیت مجدد خود، پس از بحران‌های مکرر روحی، بهترین نقشش را در ''جویندۀ شب''<ref>''The Night Digger''</ref> بازی کرد: زنی که یک قاتل روانی جوان را ابتدا نجات می‌دهد و بعد سهواً از بین می‌برد.
+پاتریشا نیل همچنان که طی سال‌های فعالیتش، در سینما دورۀ پرکار نسبتاً مستمری داشت، در تلویزیون نیز از اواسط دهۀ 1950 تا سال‌های ابتدایی دهۀ 1990 در بیش‌تر از 35 فیلم و سریال بازی کرد. نیل براثر بیماری سرطان ریه درگذشت.
+'''فیلم‌شناسی''' (گزیدۀ آثار سینمایی)
+*''برگ درخشان'' ([[کورتیز، مایکل (۱۸۸۸ـ۱۹۶۲)|کورتیز]]<ref>Michael Curtiz</ref>- 1949)
+*''سرچشمه'' (ويدور<ref>King Vidor</ref>- 1949)
+*''روزی که زمین از حرکت ایستاد'' ([[وایز، رابرت ارل (۱۹۱۴ـ۲۰۰۵)|وایز]]<ref>Robert Wise</ref>- 1951)
+*''پیک دیپلماتیک'' (هاتاوی<ref>Henry Hathaway</ref>- 1952)
+*''چهره‌ای میان جمعیت'' ([[کازان، الیا (۱۹۰۹ـ۲۰۰۳)|کازان]]- 1957)
+*''صبحانه در تیفانی'' ([[ادواردز، بلیک (۱۹۲۲)|ادواردز]]- 1961)
+*''هاد'' (ریت<ref>Martin Ritt</ref>- 1963)
+*''روح ۵۹'' (سینگر<ref>Alexander Singer</ref>- 1964)
+*''در راه خطر'' (پرمینجر<ref>Otto Preminger</ref>- 1965)
+*''جویندهٔ شب'' (رید<ref>Alastair Reid</ref>- 1971)
+*''گذرگاه'' (تامپسن<ref>J. Lee Thompson</ref>- 1979)
+*''یک زندگی غیرقابل توجه'' (چودهری<ref>Amin Q. Chaudhri</ref>- 1989)
+*''کارولاین'' (سارجنت<ref>Joseph Sargent</ref>- 1990)
+*''اقبال کلوچه'' ([[آلتمن، رابرت (۱۹۲۵ـ۲۰۰۶)|آلتمن]]- 1998)
-نیل باوجود استعداد و جذابیت درخورش به یک ستاره بزرگ بدل نشد. دلیلش را از یک‌سو باید در هم‌زمانی دورۀ اوج وی با پایان نظام کلاسیک استودیویی هالیوود دانست و از سوی دیگر در متفاوت بودن بیش از حد او برای هالیوود. تا آن‌جا که در واقع کمپانی‌ها نمی‌دانستند با او چه بکنند و چه‌گونه فیلم‌هایی را می‌توان متناسب شخصیت او ساخت. نقش او در ''سرچشمه''، یادآور نقش‌های ستارگان کلاسیکی مثل [[دیویس، بت (۱۹۰۸ـ۱۹۸۹)|بت دیویس]]، [[جوآن کرافورد (۱۹۰۸ـ۱۹۷۷)|جوآن كرافورد]] و [[استانویک، باربرا (۱۹۰۷ـ۱۹۹۰)|باربارا استانویک]]، این مشکل را مجسم می‌کند. در نیمۀ اول فیلم، او نقشی محوری دارد و رابطۀ قدرت با جنسیت به روشنی مطرح می‌شود ، ولی در نیمه دوم تماشاگر به دنیایی مردانه پا میگذارد و شخصیت نیل تا حد زیادی کمرنگ میشود . در نیمه اول او زنی است که کوپر را دوست دارد ولی از بـاقی دنیای حسابگر و محافظه کار پیرامونش بیزار است . در نیمه دوم او که سازش کارانه تن به ازدواج با مدیر روزنامه ای پرنفوذ داده، مرتب از سوی کوپر که خود را وقف حرفه‌اش کرده، دفع می‌شود و مجبور است تا پایان فیلم برای رسیدن به آمال عاشقانۀ خود صبر کند. بازی نیل در این نقش، بیش از حد و به گونه‌ای خودآگاه، هوشمندانه است و به این ترتیب با مقتضیات ژانر ملودرام هماهنگ نمی‌شود . او خود را به گونه‌ای نامشروط تسلیم نقش نمی‌کرد. در سال‌های بعد، ادامۀ این روند به جای این که باعث شود شخصیت زنی مهاجم و فعال را به خود بگیرد، باعث محدودیت او در نقش‌های زن خوب و خانه‌دار و قابل اعتماد شد. یعنی شخصیت‌هایی که فراست ذاتی او را مهار می‌کردند و به خدمت اهداف تاییدشدۀ قراردادی درمی‌آوردند. تعجبی ندارد که در طول بهترین دورهٔ کاری‌اش ـ از ''چهره‌ای میان جمعیت'' به بعد - بیش‌تر در نقش‌های دوم ظاهر می‌شد و حتی وقتی حضورش اهمیت داشت، حالت نقش دوم گونه‌اش را از دست نمی‌داد (از جمله در ''صبحانه در تیفانی''<ref>''Breakfast at Tiffany's''</ref>، ''هاد'' در نقش زن بردبار و رنج‌کشیده‌ای که با شخصیت مطرود و ناسازگار [[پل نیومن]] رابطه‌ای غریب برقرار می‌کند و در ''در راه خطر''<ref>''In Harm's Way''</ref>). میان کوشش‌های او برای تثبیت مجدد خود، پس از بحران‌های مکرر روحی، بهترین نقشش را در ''جویندۀ شب''<ref>''The Night Digger''</ref> بازی کرد: زنی که یک قاتل روانی جوان را ابتدا نجات می‌دهد و بعد سهواً از بین می‌برد.
 ----