میزوگوچی، کنجی (۱۸۹۸ـ۱۹۵۶): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:38596000-1.jpg|بندانگشتی|کنجی میزوگوچی]] | |||
میزوگوچی، کنجی (۱۸۹۸ـ۱۹۵۶)(Mizoguchi, Kenji) | میزوگوچی، کنجی (۱۸۹۸ـ۱۹۵۶)(Mizoguchi, Kenji) | ||
کارگردان ژاپنی سینما. از بزرگ‌ترین هنرمندان سینماست و نخستین‌بار با فیلم ''افسانۀ ماه پریده‌رنگ پس از باران''<ref>''Ugetsu monogatari''</ref> (۱۹۵۳) در خارج از مرزهای کشورش شناخته شد ولی ارزش بسیاری از فیلم‌های قبلی او، مثل ''مرثیۀ اُزاکا''<ref>''Naniwa erejii/Osaka Elegy''</ref> (۱۹۳۶) و ''افسانۀ آخرین گل‌های داوودی''<ref>''Zangiku monogatari/The Story of the Late Chrysanthemums''</ref> (۱۹۳۹)، نیز کم‌تر از فیلم مذکور نیست. میزوگوچی در دوران فیلم‌سازی خود، از ۱۹۲۲ تا ۱۹۵۶، بیش از ۹۰ فیلم ساخت ولی تعداد زیادی از نخستین فیلم‌هایش از بین رفته‌اند. بیشتر فیلم‌های خوب او آثار تاریخی‌اند و تقریباً همۀ آن‌ها به مسائل و موقعیت زنان می‌پردازند، به‌ویژه فیلم‌هایی که در سال‌های آخر دوران فیلم‌سازی خود ساخته است، از جمله ''زندگی اوهارو''<ref>''Saikaku ichidai onna/The Life of Oharu''</ref> (۱۹۵۲)، ''سانشوی مباشر''<ref>''Sansho daiyu/Sansho the Bailiff''</ref> (۱۹۵۴)، ''افسانۀ شیکاماتسو (عشاق مصلوب)''<ref>''Chikamatsu monogatari/The Crucified Lovers''</ref> (۱۹۵۴)، ''امپراتریس یانگ کوئی‌فای''<ref>''Yokihi/The Empress Yang Kwei Fei''</ref> (۱۹۵۵)، و ''خیابان شرم''<ref>''Akasen chitai/Street of Shame''</ref> (۱۹۵۶). هرچند استفادۀ ظریف از حرکات دوربین در آثار او بی‌نظیر است، سبکی متعادل دارد و کیفیت متفکرانۀ نمای دور را بر جنبۀ نمایشی نمای نزدیک ترجیح می‌دهد. | |||
کارگردان ژاپنی سینما. از بزرگ‌ترین هنرمندان سینماست و نخستین‌بار با فیلم ''افسانۀ ماه پریده‌رنگ پس از باران''<ref>''Ugetsu monogatari''</ref> (۱۹۵۳) در خارج از مرزهای کشورش شناخته شد ولی ارزش بسیاری از فیلم‌های قبلی او، مثل ''مرثیۀ اُزاکا''<ref>''Naniwa erejii/Osaka Elegy''</ref> (۱۹۳۶) و ''افسانۀ آخرین گل‌های داوودی''<ref>''Zangiku monogatari/The Story of the Late Chrysanthemums''</ref> (۱۹۳۹)، نیز کم‌تر از فیلم مذکور نیست. میزوگوچی در دوران فیلم‌سازی خود، از ۱۹۲۲ تا ۱۹۵۶، بیش از ۹۰ فیلم ساخت ولی تعداد زیادی از نخستین فیلم‌هایش از بین رفته‌اند. بیشتر فیلم‌های خوب او آثار تاریخی‌اند و تقریباً همۀ آن‌ها به مسائل و موقعیت زنان می‌پردازند، به‌ویژه فیلم‌هایی که در سال‌های آخر دوران فیلم‌سازی خود ساخته است، از جمله ''زندگی اوهارو''<ref>''Saikaku ichidai onna/The Life of Oharu''</ref> (۱۹۵۲)، ''سانشوی مباشر''<ref>''Sansho daiyu/Sansho the Bailiff''</ref> (۱۹۵۴)، ''افسانۀ شیکاماتسو (عشاق مصلوب)''<ref>''Chikamatsu monogatari/The Crucified Lovers''</ref> (۱۹۵۴)، ''امپراتریس یانگ کوئی‌فای''<ref>''Yokihi/The Empress Yang Kwei Fei''</ref> (۱۹۵۵)، و ''خیابان شرم''<ref>''Akasen chitai/Street of Shame''</ref> (۱۹۵۶). هرچند استفادۀ ظریف از حرکات دوربین در آثار او بی‌نظیر است، سبکی متعادل دارد و کیفیت متفکرانۀ نمای دور را بر جنبۀ | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۵:۵۳
| کنجی میزوگوچی Kenji Mizoguchi | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۹۸م |
| درگذشت | ۱۹۵۶م |
| ملیت | ژاپنی |
| شغل و تخصص اصلی | کارگردان |
| آثار | افسانۀ ماه پریده‌رنگ پس از باران (۱۹۵۳)، مرثیۀ اُزاکا (۱۹۳۶)، افسانۀ آخرین گل‌های داوودی (۱۹۳۹)، زندگی اوهارو (۱۹۵۲)، سانشوی مباشر (۱۹۵۴)، افسانۀ شیکاماتسو (عشاق مصلوب) (۱۹۵۴)، امپراتریس یانگ کوئی‌فای (۱۹۵۵)، و خیابان شرم (۱۹۵۶) |
| گروه مقاله | سینما |
میزوگوچی، کنجی (۱۸۹۸ـ۱۹۵۶)(Mizoguchi, Kenji)
کارگردان ژاپنی سینما. از بزرگ‌ترین هنرمندان سینماست و نخستین‌بار با فیلم افسانۀ ماه پریده‌رنگ پس از باران[۱] (۱۹۵۳) در خارج از مرزهای کشورش شناخته شد ولی ارزش بسیاری از فیلم‌های قبلی او، مثل مرثیۀ اُزاکا[۲] (۱۹۳۶) و افسانۀ آخرین گل‌های داوودی[۳] (۱۹۳۹)، نیز کم‌تر از فیلم مذکور نیست. میزوگوچی در دوران فیلم‌سازی خود، از ۱۹۲۲ تا ۱۹۵۶، بیش از ۹۰ فیلم ساخت ولی تعداد زیادی از نخستین فیلم‌هایش از بین رفته‌اند. بیشتر فیلم‌های خوب او آثار تاریخی‌اند و تقریباً همۀ آن‌ها به مسائل و موقعیت زنان می‌پردازند، به‌ویژه فیلم‌هایی که در سال‌های آخر دوران فیلم‌سازی خود ساخته است، از جمله زندگی اوهارو[۴] (۱۹۵۲)، سانشوی مباشر[۵] (۱۹۵۴)، افسانۀ شیکاماتسو (عشاق مصلوب)[۶] (۱۹۵۴)، امپراتریس یانگ کوئی‌فای[۷] (۱۹۵۵)، و خیابان شرم[۸] (۱۹۵۶). هرچند استفادۀ ظریف از حرکات دوربین در آثار او بی‌نظیر است، سبکی متعادل دارد و کیفیت متفکرانۀ نمای دور را بر جنبۀ نمایشی نمای نزدیک ترجیح می‌دهد.