آتش لکهنویی، حیدرعلی (فیض آبادح۱۱۹۲ـلکنو ۱۲۶۳ق): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آتَشِ لَکْهَنویی، حیدرعلی (فیض‌آباد ح۱۱۹۲ ـ لکنو ۱۲۶۳ق) Atash Lakhanouei (Lucknowei), Heydar Ali | |||
آتَشِ لَکْهَنویی، حیدرعلی (فیض‌آباد ح۱۱۹۲ ـ لکنو ۱۲۶۳ق) | |||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۳۰: | خط ۲۹: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}شاعر شبه‌قاره. در جوانی به دستگاه محمدتقی خان، فرماندار فیض‌آباد، راه یافت. به همراه محمدتقی‌خان به [[لکنو]] رفت و نزد غلام مصحفی همدانی شاگردی کرد. به فارسی و اردو شعر می‌سرود. از برجسته‌ترین شاعران غزل‌سرای اردوست. غزل‌هایش بدیع و دارای مایه‌های غنایی است. ''دیوان آتش'' به کوشش خود او به چاپ رسیده است (۱۸۴۵). پس از مرگ او، شاگردش میردوست علی خلیل ''کلیات'' اشعار فارسی و اردو او را در دو جلد گردآوری کرد (لکهنو، ۱۸۵۲). | }}شاعر شبه‌قاره. در جوانی به دستگاه محمدتقی خان، فرماندار فیض‌آباد، راه یافت. به همراه محمدتقی‌خان به [[لکنو]] رفت و نزد غلام مصحفی همدانی شاگردی کرد. به فارسی و اردو شعر می‌سرود. از برجسته‌ترین شاعران غزل‌سرای اردوست. غزل‌هایش بدیع و دارای مایه‌های غنایی است. ''دیوان آتش'' به کوشش خود او به چاپ رسیده است (۱۸۴۵). پس از مرگ او، شاگردش میردوست علی خلیل ''کلیات'' اشعار فارسی و اردو او را در دو جلد گردآوری کرد (لکهنو، ۱۸۵۲). | ||
---- | |||
| | ||
[[Category:ادبیات سایر کشورها]] [[Category:آسیای شرقی و شبه قاره هند]] | [[Category:ادبیات سایر کشورها]] [[Category:آسیای شرقی و شبه قاره هند]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۴۶
آتَشِ لَکْهَنویی، حیدرعلی (فیض‌آباد ح۱۱۹۲ ـ لکنو ۱۲۶۳ق) Atash Lakhanouei (Lucknowei), Heydar Ali
| حیدرعلی آتش لکهنویی | |
|---|---|
| زادروز |
فیض آباد ح۱۱۹۲ق |
| درگذشت | لکنو ۱۲۶۳ق |
| ملیت | هندوستانی |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| آثار | دیوان آتش (۱۸۴۵م)؛ کلیات (اشعار فارسی و اردو، لنکهو ۱۸۵۲م) |
| گروه مقاله | ادبیات سایر کشورها |
شاعر شبه‌قاره. در جوانی به دستگاه محمدتقی خان، فرماندار فیض‌آباد، راه یافت. به همراه محمدتقی‌خان به لکنو رفت و نزد غلام مصحفی همدانی شاگردی کرد. به فارسی و اردو شعر می‌سرود. از برجسته‌ترین شاعران غزل‌سرای اردوست. غزل‌هایش بدیع و دارای مایه‌های غنایی است. دیوان آتش به کوشش خود او به چاپ رسیده است (۱۸۴۵). پس از مرگ او، شاگردش میردوست علی خلیل کلیات اشعار فارسی و اردو او را در دو جلد گردآوری کرد (لکهنو، ۱۸۵۲).