ابوعلی فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوعلی فارسی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی|نام مستعار=|لقب=|زادروز=فسا ۲۸۸ق|تاریخ مرگ=بغداد ۳۷۷ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نحوی و لغوی|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=فلسفه، منطق و کلام|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}
{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابوعلی فارسی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی|نام مستعار=|لقب=|زادروز=فسا ۲۸۸ق|تاریخ مرگ=بغداد ۳۷۷ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نحوی و لغوی|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=فلسفه، منطق و کلام|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}


ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)<br>(نام کامل: ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی؛ به اختصار: ابن درستویه) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد [[بغداد]] شد. ابوعلی'' کتاب‌المعانی'' را نزد مؤلفش [[زجاج، اسحاق بن محمد (۲۴۱ـ۳۱۱/ ۳۱۹ق)|زجاج]] فراگرفت و ''الکتاب'' اثر [[سیبویه، عمرو بن عثمان ( ـ۱۷۲ق/پس از آن)|سیبویه]] را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در [[بغداد]] اقامت داشت و به تدریس دو کتاب ''الجمل'' و ''الموجز'' مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می‌دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین‌بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم [[کلام]] نیز تسلط داشت و [[خواطر]] را الهام گرفته از خداوند می‌دانست. برخی از آثار ابوعلی عبارت‌اند از ''الحجة فی علل‌القراءات‌السبع''؛'' الایضاح‌العضدی''؛ ''المسائل الحلبیات''؛ ''اقسام‌الاخبار''؛ ''المسائل‌المشکلة''؛ ''بغدادیات''.<br><!--11078400-->
ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)<br>(نام کامل: ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی؛ به اختصار: ابن درستویه) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد [[بغداد]] شد. ابوعلی'' کتاب‌المعانی'' را نزد مؤلفش [[زجاج، اسحاق بن محمد (۲۴۱ـ۳۱۱/ ۳۱۹ق)|زجاج]] فراگرفت و ''الکتاب'' اثر [[سیبویه، عمرو بن عثمان ( ـ۱۷۲ق/پس از آن)|سیبویه]] را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در [[بغداد]] اقامت داشت و به تدریس دو کتاب ''الجمل'' و ''الموجز'' مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می‌دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین‌بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم [[کلام]] نیز تسلط داشت و [[خواطر]] را الهام گرفته از خداوند می‌دانست.  
 
برخی از آثار ابوعلی عبارت‌اند از ''الحجة فی علل‌القراءات‌السبع''؛'' الایضاح‌العضدی''؛ ''المسائل الحلبیات''؛ ''اقسام‌الاخبار''؛ ''المسائل‌المشکلة''؛ ''بغدادیات''.<br><!--11078400-->
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]]
[[رده:زبان شناسی و ترجمه]]
[[رده:زبان شناسی غیرایران]]
[[رده:زبان شناسی غیرایران]]
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[رده:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]]
[[رده:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۱۸

ابوعلی فارسی
زادروز فسا ۲۸۸ق
درگذشت بغداد ۳۷۷ق
ملیت ایرانی
شغل و تخصص اصلی نحوی و لغوی
آثار الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات
گروه مقاله فلسفه، منطق و کلام

ابوعلی فارسی (فسا ۲۸۸ـ بغداد ۳۷۷ق)
(نام کامل: ابوعلی حسن بن احمد بن عبدالغفار بن محمد بن سلیمان بن آبان نحوی فارسی؛ به اختصار: ابن درستویه) نحوی و لغوی ایرانی، از پیشوایان علم عربیت. در ۳۰۷ وارد بغداد شد. ابوعلی کتاب‌المعانی را نزد مؤلفش زجاج فراگرفت و الکتاب اثر سیبویه را مبنای کار خویش قرار داد. او علم قرائت را نزد ابوبکر بن مجاهد آموخت. ابوعلی حدود ۳۰ سال در بغداد اقامت داشت و به تدریس دو کتاب الجمل و الموجز مشغول بود. دانشمندان بزرگی چون: ابوطالب عبدی، ابوالقاسم تنوخی و ازهری از شاگردان ابوعلی بودند و او شهرت خود را تا حد زیادی مدیون شاگردانش می‌دانست. او ازجمله افرادی بود که منکر اشتراک لفظی در زبان عربی بود و نخستین‌بار هم او بود که مسئلۀ اشتقاق اکبر را عنوان کرد. او به علم کلام نیز تسلط داشت و خواطر را الهام گرفته از خداوند می‌دانست.

برخی از آثار ابوعلی عبارت‌اند از الحجة فی علل‌القراءات‌السبع؛ الایضاح‌العضدی؛ المسائل الحلبیات؛ اقسام‌الاخبار؛ المسائل‌المشکلة؛ بغدادیات.