ملنیکوف، کنستانتین (۱۸۹۰ـ۱۹۷۴): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
|تاریخ مرگ=۱۹۷۴م | |تاریخ مرگ=۱۹۷۴م | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت= | |ملیت=روسی | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل=مدرسه نقاشی، مجسمه سازی و معماری مسکو | |تحصیلات و محل تحصیل=مدرسه نقاشی، مجسمه سازی و معماری مسکو | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۳۹
مِلنیکوف، کُنستانتین (۱۸۹۰ـ۱۹۷۴)(Melnikov, Konstantine)
| کنستانتین ملنیکوف Konstantine Melnikov | |
|---|---|
| زادروز |
مسکو ۱۸۹۰م |
| درگذشت | ۱۹۷۴م |
| ملیت | روسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | مدرسه نقاشی، مجسمه سازی و معماری مسکو |
| شغل و تخصص اصلی | معمار |
| آثار | خانه خودش در مسکو (۱۹۲۷)، طراحی غرفه شوروی در نمایشگاه بین‌المللی هنرهای تزیینی |
| گروه مقاله | معماری |
معمار روس[۱]. از برجسته‌ترین اعضای گروه پیشتاز روس در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، و نخستین معمار شوروی[۲] بود که شهرت جهانی یافت. شیوۀ ملنیکوف با نفی کامل سبک‌های متعارف، و پیروی از معماری قویاً کارکردگرا[۳] و به‌کارگیری مصالح و فنون ساخت مدرن، با ساختگری[۴] قرابت داشت؛ هرچند رهیافت فردی‌اش را به‌سختی می‌توان طبقه‌بندی کرد. در بعضی از طرح‌هایش، ازجمله خانۀ خودش در مسکو (۱۹۲۷)، از نظامی ساده متشکل از استوانه‌های متقاطع، استفاده کرد. در دهۀ ۱۹۳۰، که رئالیسم سوسیالیستی[۵] سبک رسمی شوروی در همۀ هنرها شد، مقامات این کشور نگرش فردگرایانۀ ملنیکوف به معماری را تخطئه کردند و پس از ۱۹۳۴ دیگر نتوانست کار کند. ملنیکوف در مسکو به‌دنیا آمد، و در مدرسۀ نقاشی، مجسمه‌سازی و معماری مسکو[۶] درس خواند. طرفدار پرشور انقلاب روسیه[۷] بود، و اعتقاد داشت که معماری در خلق جامعۀ نوین نقش مهمی دارد. کارهای اولیه‌اش برای کارخانه‌ها، خانه‌های کارگری، و مراکز اجتماعی، از طرح‌هایی بدیع برخوردارند. با طراحی غرفۀ شوروی[۸] در نمایشگاه بین‌المللی هنرهای تزیینی[۹] به شهرت رسید، که در ۱۹۲۵ در پاریس برگزار شد. دنیا با این طرح، معماری شوروی را به رسمیت شناخت. در طرح پیش‌نهادی جسورانه‌اش برای یک آکادمی نظامی در ۱۹۳۰، آسایشگاه‌هایی متشکل از دوازده بلوک استوانه با آرایش عمودی در سه ردیف، پیش‌بینی شده بود. طرح‌های نوآورانه‌اش حاکی از این گمان است که اگر دوران فعالیتش بیشتر می‌پایید، از معماران بزرگ قرن ۲۰ می‌شد.