رافایل سانتسیو: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۷: خط ۷:
|نام مستعار=
|نام مستعار=
|لقب=
|لقب=
|زادروز=۱۴۸۳م
|زادروز=اوربینو۱۴۸۳م
|تاریخ مرگ=۱۵۲۰م
|تاریخ مرگ=۱۵۲۰م
|دوره زندگی=
|دوره زندگی=
خط ۲۷: خط ۲۷:
|پست تخصصی =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
|باشگاه =
}} رافائِل سانتسیو (۱۴۸۳م ـ۱۵۲۰)(Raphael Sanzio)<br/> [[File:22027700.jpg|thumb|تابلوی ازدواج مرمی عذرا، اثر رافائل سانتسیو]](نام اصلی: رافّائلّو سانتسیو<ref>Raffaello Sanzio
}} رافائِل سانتسیو (۱۴۸۳م ـ۱۵۲۰م)(Raphael Sanzio)<br/> [[File:22027700.jpg|thumb|تابلوی ازدواج مریم عذرا، اثر رافائل سانتسیو]](نام اصلی: رافّائلّو سانتسیو<ref>Raffaello Sanzio


</ref>) نقاش و معمار ایتالیایی. در اوربینو<ref>Urbino </ref> به‌دنیا آمد، و سرانجام در رم اقامت گزید. تک‌چهره‌، و پرده‌های اساطیری<ref>mythological</ref> و دینی نقاشی می‌کرد؛ آثارش در هماهنگی رنگ‌ها و ترکیب‌بندی زبانزدند. در [[پروجا، شهر|پروجا]]<ref> Perugia</ref>، [[فلورانس]]<ref> Florence</ref>، و (از ۱۵۰۸) در رم کار کرد، و دیوارنگاره<ref> fresco</ref>هایی در [[واتیکان]] آفرید. ''ازدواج مریم عذرا''<ref> ''The Marriage of the Virgin''</ref> (۱۵۰۴؛ بررا<ref> Brera</ref>، [[میلان، شهر|میلان]])، و دیوارنگارۀ ''مدرسۀ آتن''<ref> ''The School of Athens''</ref> (۱۵۰۹ـ۱۵۱۱؛ واتیکان، رم)، از مشهورترین آثار اویند. رافائل پسر جووانّی سانتی<ref> Giovanni Santi</ref> ( ـ۱۴۹۴م)، نقاش دربار اوربینو، بود. در هشت‌سالگی مادرش، و دو سال بعد پدرش را از‌دست داد؛ از قرار معلوم نقاشی را نخست از پدرش، و سپس نزد تیموتئو ویتی<ref> Timoteo Viti </ref> آموخت. در ۱۴۹۹م به [[پروجا، شهر|پروجا]] رفت، و با [[پروجینو، پیترو (ح ۱۴۵۰م ـ۱۵۲۳)|پروجینو]]<ref>Perugino </ref> کار کرد. ''ازدواج مریم عذرا'' بازتابی از سبک ظریف اوست، اثری که نشان می‌دهد چگونه از آغاز به استقرار هماهنگ پیکره‌ها در فضای تصویر توجه داشته است. از ۱۵۰۴ تا ۱۵۰۸ در فلورانس به اتودبرداشتن از آثار [[داوینچی، لیوناردو (۱۴۵۲م ـ۱۵۱۹)|لئوناردو داوینچی]]<ref>Leonardo da Vinci</ref>، [[میکلانژ]]، [[مازاتچو، تومازو (۱۴۰۱ـ ح ‍ ۱۴۲۸م)|مازاتچو]]<ref> Masaccio</ref>، و فرا بارتولومئو<ref> Fra Bartolommeo</ref> پرداخت، ''مریم آنسیدئی''<ref> ''Ansidei Madonna''</ref> از نقاشی‌های این دورۀ اوست. پاپ یولیوس دوم<ref> Pope Julius II</ref> تزیین منازل پاپی (استانتسا دلّا سِنیاتورا<ref> Stanze della Segnatura</ref>) در واتیکان را به او محوّل کرد. نخستین دیوارنگارۀ رافائل از این مجموعه، با نام ''مدرسۀ آتن''، گروه‌بندی پیچیده ولی کلاسیکی از فیلسوفان و ریاضی‌دانان یونانی حول افلاطون و ارسطو است. دومین مجموعۀ دیوارنگاره‌ها (۱۵۱۱ـ۱۵۱۴)، با نام ''قٌدّاس بولسنا''<ref> ''Mass of Bolsena''</ref>، اثری است سرشار از رنگ و جلوه‌های نمایشی. این دیوارنگاره‌ها از کار میکلانژ بر سقف نمازخانۀ سیستین<ref> Sistine Chapel</ref> (که در ۱۵۱۲ پرده‌برداری شد) تأثیر دارند. رافائل سفارش‌های بسیاری گرفت و در‌خلال چند سال بعد، دیوارنگاره‌هایی اساطیری در ویلّا فارنزینا<ref> Villa Farnesina</ref> در رم (۱۵۱۱ـ۱۵۱۲)؛ کارتون<ref> cartoon</ref>هایی برای پرده‌های نمازخانۀ سیستین در واتیکان؛ ''مریم سیستین''<ref> ''The Sistine Madonna''</ref> (ح ۱۵۱۲)؛ و تک‌چهره‌هایی همچون ''بالداسّاره کاستیلیونه''<ref> ''Baldassare Castiglione''</ref> (ح ۱۵۱۵) را خلق کرد. رافائل در بسیاری از معاصران خود، و اخلافش ازجمله کاراتچی<ref> Caracci </ref>، [[روبنس، پتر پل (۱۵۷۷ـ۱۶۴۰)|روبنس]]<ref>Rubens</ref>، [[پوسن، نیکلا (۱۵۹۴ـ۱۶۶۵)|پوسن]]<ref> Poussin</ref>، [[رامبرانت، هارمنس وان راین (۱۶۰۶ـ۱۶۶۹)|رامبرانت]]<ref> Rembrandt</ref>، نئوکلاسی‌سیست<ref> neoclassicist</ref>ها، و رمانتیک<ref> Romantic</ref>ها تأثیر نهاد. در فلورانس علاوه بر میکلانژ و داوینچی، از فرا بارتولومّئو نیز تأثیر پذیرفت. با قدرت جذب خارق‌العاده‌اش، از ویژگی‌های آثار بسیاری از استادان بهره برد، اما هرگز مقلّد آنان نشد. تبّحر در اجرا را، با تصوّر شخصی خود از طرح و شکل درآمیخت. در شش سال آخر عمر، بسیاری از آثار مشهورش را در رم خلق کرد، که از آن جمله‌اند: ''قدیسه سسیلیا''<ref> ''St Cecilia''</ref>، ''مریم سان سیستو''<ref> ''Madonna di S Sisto''</ref>، و ''تجلّی مسیح''<ref> ''The Transfiguration''</ref>. کثرت سفارش‌ها ناچارش کرد کارگاه بزرگی دایر کند، که سرپرستی آن را به جولیو رومانو<ref> Giulio Romano</ref> سپرد. انعطاف‌پذیری و استعداد جذب وی را در سیر تحول تک‌چهره‌هایش، از مجموعۀ لئوناردویی اولیه ازجمله ''دونی''<ref> ''Doni''</ref>، تا شیوۀ رُمی همچون ''بانوی سرپوشیده''<ref> ''La Donna Velata''</ref> (نگارخانۀ پیتّی، فلورانس) و ''بئاتسانو و ناواجِرو''<ref> ''Beazzano and Navagero''</ref> (نگارخانۀ دوریا، رم<ref> Doria Gallery, Rome</ref>)، نیز می‌توان مشاهده کرد. رافائل در ۱۵۱۴ جانشین [[برامانته]]<ref> Bramante</ref> در مقام سرمعمار [[سان پیترو، کلیسای جامع|کلیسای سان پیترو]]<ref> St Peter’s Basilica</ref> شد، و نقشۀ کاملاً تازه‌ای برای کلیسا عرضه کرد که هرگز به‌مرحلۀ اجرا در نیامد. کاخ برونکونیو دل آکوئیلا<ref> Palazzo Bronconio del Aquila</ref>، کلیسای سان اِلیجو دلیی اُرفیچی<ref> S Eligio degli Orefici</ref>، نمازخانۀ کیجی<ref> Chigi Chapel </ref> در کلیسای سانتا ماریا دل پوپولو<ref>Sta Maria del Popolo </ref>، ویلای اداما<ref>Villa Madama</ref>، و کاخ ویدونی<ref> Palazzo Vidoni</ref> از دیگر بناهایی است که در رم طراحی کرد.
</ref>) نقاش و معمار ایتالیایی. در اوربینو<ref>Urbino </ref> به‌دنیا آمد، و سرانجام در [[رم، شهر|رم]] اقامت گزید. تک‌چهره‌، و پرده‌های اساطیری<ref>mythological</ref> و دینی نقاشی می‌کرد؛ آثارش در هماهنگی رنگ‌ها و ترکیب‌بندی زبانزدند. در [[پروجا، شهر|پروجا]]<ref> Perugia</ref>، [[فلورانس]]<ref> Florence</ref>، و (از ۱۵۰۸م) در رم کار کرد، و دیوارنگاره<ref> fresco</ref>هایی در [[واتیکان]] آفرید. ''ازدواج مریم عذرا''<ref> ''The Marriage of the Virgin''</ref> (۱۵۰۴م؛ بررا<ref> Brera</ref>، [[میلان، شهر|میلان]])، و دیوارنگارۀ ''مدرسۀ آتن''<ref> ''The School of Athens''</ref> (۱۵۰۹ـ۱۵۱۱م؛ [[واتیکان]]، رم)، از مشهورترین آثار اویند. رافائل پسر جووانّی سانتی<ref> Giovanni Santi</ref> ( ـ۱۴۹۴م)، نقاش دربار اوربینو، بود. در هشت‌سالگی مادرش، و دو سال بعد پدرش را از‌دست داد؛ از قرار معلوم نقاشی را نخست از پدرش، و سپس نزد تیموتئو ویتی<ref> Timoteo Viti </ref> آموخت. در ۱۴۹۹م به [[پروجا، شهر|پروجا]] رفت، و با [[پروجینو، پیترو (ح ۱۴۵۰م ـ۱۵۲۳)|پروجینو]]<ref>Perugino </ref> کار کرد. ''ازدواج مریم عذرا'' بازتابی از سبک ظریف اوست، اثری که نشان می‌دهد چگونه از آغاز به استقرار هماهنگ پیکره‌ها در فضای تصویر توجه داشته است. از ۱۵۰۴ تا ۱۵۰۸م در فلورانس به اتودبرداشتن از آثار [[داوینچی، لیوناردو (۱۴۵۲م ـ۱۵۱۹)|لئوناردو داوینچی]]<ref>Leonardo da Vinci</ref>، [[میکلانژ]]، [[مازاتچو، تومازو (۱۴۰۱ـ ح ‍ ۱۴۲۸م)|مازاتچو]]<ref> Masaccio</ref>، و فرا بارتولومئو<ref> Fra Bartolommeo</ref> پرداخت، ''مریم آنسیدئی''<ref> ''Ansidei Madonna''</ref> از نقاشی‌های این دورۀ اوست. پاپ [[یولیوس دوم (۱۴۴۳م ـ۱۵۱۳)|یولیوس دوم]]<ref> Pope Julius II</ref> تزیین منازل پاپی (استانتسا دلّا سِنیاتورا<ref> Stanze della Segnatura</ref>) در واتیکان را به او محوّل کرد. نخستین دیوارنگارۀ رافائل از این مجموعه، با نام ''مدرسۀ آتن''، گروه‌بندی پیچیده ولی کلاسیکی از فیلسوفان و ریاضی‌دانان یونانی حول افلاطون و ارسطو است. دومین مجموعۀ دیوارنگاره‌ها (۱۵۱۱ـ۱۵۱۴م)، با نام ''قٌدّاس بولسنا''<ref> ''Mass of Bolsena''</ref>، اثری است سرشار از رنگ و جلوه‌های نمایشی. این دیوارنگاره‌ها از کار میکلانژ بر سقف نمازخانۀ سیستین<ref> Sistine Chapel</ref> (که در ۱۵۱۲م پرده‌برداری شد) تأثیر دارند. رافائل سفارش‌های بسیاری گرفت و در‌خلال چند سال بعد، دیوارنگاره‌هایی اساطیری در ویلّا فارنزینا<ref> Villa Farnesina</ref> در رم (۱۵۱۱ـ۱۵۱۲م)؛ کارتون<ref> cartoon</ref>هایی برای پرده‌های نمازخانۀ سیستین در واتیکان؛ ''مریم سیستین''<ref> ''The Sistine Madonna''</ref> (ح ۱۵۱۲م)؛ و تک‌چهره‌هایی همچون ''بالداسّاره کاستیلیونه''<ref> ''Baldassare Castiglione''</ref> (ح ۱۵۱۵م) را خلق کرد. رافائل در بسیاری از معاصران خود، و اخلافش ازجمله کاراتچی<ref> Caracci </ref>، [[روبنس، پتر پل (۱۵۷۷ـ۱۶۴۰)|روبنس]]<ref>Rubens</ref>، [[پوسن، نیکلا (۱۵۹۴ـ۱۶۶۵)|پوسن]]<ref> Poussin</ref>، [[رامبرانت، هارمنس وان راین (۱۶۰۶ـ۱۶۶۹)|رامبرانت]]<ref> Rembrandt</ref>، نئوکلاسی‌سیست<ref> neoclassicist</ref>ها، و رمانتیک<ref> Romantic</ref>ها تأثیر نهاد. در فلورانس علاوه بر میکلانژ و داوینچی، از فرا بارتولومّئو نیز تأثیر پذیرفت. با قدرت جذب خارق‌العاده‌اش، از ویژگی‌های آثار بسیاری از استادان بهره برد، اما هرگز مقلّد آنان نشد. تبّحر در اجرا را، با تصوّر شخصی خود از طرح و شکل درآمیخت. در شش سال آخر عمر، بسیاری از آثار مشهورش را در رم خلق کرد، که از آن جمله‌اند: ''قدیسه سسیلیا''<ref> ''St Cecilia''</ref>، ''مریم سان سیستو''<ref> ''Madonna di S Sisto''</ref>، و ''تجلّی مسیح''<ref> ''The Transfiguration''</ref>. کثرت سفارش‌ها ناچارش کرد کارگاه بزرگی دایر کند، که سرپرستی آن را به [[جولیو رومانو]]<ref> Giulio Romano</ref> سپرد. انعطاف‌پذیری و استعداد جذب وی را در سیر تحول تک‌چهره‌هایش، از مجموعۀ لئوناردویی اولیه ازجمله ''دونی''<ref> ''Doni''</ref>، تا شیوۀ رُمی همچون ''بانوی سرپوشیده''<ref> ''La Donna Velata''</ref> (نگارخانۀ پیتّی، فلورانس) و ''بئاتسانو و ناواجِرو''<ref> ''Beazzano and Navagero''</ref> (نگارخانۀ دوریا، رم<ref> Doria Gallery, Rome</ref>)، نیز می‌توان مشاهده کرد. رافائل در ۱۵۱۴م جانشین [[برامانته]]<ref> Bramante</ref> در مقام سرمعمار [[سان پیترو، کلیسای جامع|کلیسای سان پیترو]]<ref> St Peter’s Basilica</ref> شد، و نقشۀ کاملاً تازه‌ای برای کلیسا عرضه کرد که هرگز به‌مرحلۀ اجرا در نیامد. کاخ برونکونیو دل آکوئیلا<ref> Palazzo Bronconio del Aquila</ref>، کلیسای سان اِلیجو دلیی اُرفیچی<ref> S Eligio degli Orefici</ref>، نمازخانۀ کیجی<ref> Chigi Chapel </ref> در کلیسای سانتا ماریا دل پوپولو<ref>Sta Maria del Popolo </ref>، ویلای اداما<ref>Villa Madama</ref>، و کاخ ویدونی<ref> Palazzo Vidoni</ref> از دیگر بناهایی است که در رم طراحی کرد.


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۳۱

رافایل سانتسیو
Raphael Sanzio
زادروز اوربینو۱۴۸۳م
درگذشت ۱۵۲۰م
ملیت ایتالیایی
شغل و تخصص اصلی نقاش
شغل و تخصص های دیگر معمار
آثار ازدواج مریم عذرا (۱۵۰۴؛ بررا، میلان)، و دیوارنگاره : مدرسه آتن (۱۵۰۹ـ۱۵۱۱؛ واتیکان، رم)؛ کارتون هایی برای پردههای نمازخانه سیستین در واتیکان؛ مریم سیستین (ح ۱۵۱۲)؛ و تک چهره ها: بال داساره کاستیلیونه (ح ۱۵۱۵)
گروه مقاله معماری
خویشاوندان سرشناس جووانی سانتی، نقاش (پدر)

رافائِل سانتسیو (۱۴۸۳م ـ۱۵۲۰م)(Raphael Sanzio)

تابلوی ازدواج مریم عذرا، اثر رافائل سانتسیو

(نام اصلی: رافّائلّو سانتسیو[۱]) نقاش و معمار ایتالیایی. در اوربینو[۲] به‌دنیا آمد، و سرانجام در رم اقامت گزید. تک‌چهره‌، و پرده‌های اساطیری[۳] و دینی نقاشی می‌کرد؛ آثارش در هماهنگی رنگ‌ها و ترکیب‌بندی زبانزدند. در پروجا[۴]، فلورانس[۵]، و (از ۱۵۰۸م) در رم کار کرد، و دیوارنگاره[۶]هایی در واتیکان آفرید. ازدواج مریم عذرا[۷] (۱۵۰۴م؛ بررا[۸]، میلان)، و دیوارنگارۀ مدرسۀ آتن[۹] (۱۵۰۹ـ۱۵۱۱م؛ واتیکان، رم)، از مشهورترین آثار اویند. رافائل پسر جووانّی سانتی[۱۰] ( ـ۱۴۹۴م)، نقاش دربار اوربینو، بود. در هشت‌سالگی مادرش، و دو سال بعد پدرش را از‌دست داد؛ از قرار معلوم نقاشی را نخست از پدرش، و سپس نزد تیموتئو ویتی[۱۱] آموخت. در ۱۴۹۹م به پروجا رفت، و با پروجینو[۱۲] کار کرد. ازدواج مریم عذرا بازتابی از سبک ظریف اوست، اثری که نشان می‌دهد چگونه از آغاز به استقرار هماهنگ پیکره‌ها در فضای تصویر توجه داشته است. از ۱۵۰۴ تا ۱۵۰۸م در فلورانس به اتودبرداشتن از آثار لئوناردو داوینچی[۱۳]، میکلانژ، مازاتچو[۱۴]، و فرا بارتولومئو[۱۵] پرداخت، مریم آنسیدئی[۱۶] از نقاشی‌های این دورۀ اوست. پاپ یولیوس دوم[۱۷] تزیین منازل پاپی (استانتسا دلّا سِنیاتورا[۱۸]) در واتیکان را به او محوّل کرد. نخستین دیوارنگارۀ رافائل از این مجموعه، با نام مدرسۀ آتن، گروه‌بندی پیچیده ولی کلاسیکی از فیلسوفان و ریاضی‌دانان یونانی حول افلاطون و ارسطو است. دومین مجموعۀ دیوارنگاره‌ها (۱۵۱۱ـ۱۵۱۴م)، با نام قٌدّاس بولسنا[۱۹]، اثری است سرشار از رنگ و جلوه‌های نمایشی. این دیوارنگاره‌ها از کار میکلانژ بر سقف نمازخانۀ سیستین[۲۰] (که در ۱۵۱۲م پرده‌برداری شد) تأثیر دارند. رافائل سفارش‌های بسیاری گرفت و در‌خلال چند سال بعد، دیوارنگاره‌هایی اساطیری در ویلّا فارنزینا[۲۱] در رم (۱۵۱۱ـ۱۵۱۲م)؛ کارتون[۲۲]هایی برای پرده‌های نمازخانۀ سیستین در واتیکان؛ مریم سیستین[۲۳] (ح ۱۵۱۲م)؛ و تک‌چهره‌هایی همچون بالداسّاره کاستیلیونه[۲۴] (ح ۱۵۱۵م) را خلق کرد. رافائل در بسیاری از معاصران خود، و اخلافش ازجمله کاراتچی[۲۵]، روبنس[۲۶]، پوسن[۲۷]، رامبرانت[۲۸]، نئوکلاسی‌سیست[۲۹]ها، و رمانتیک[۳۰]ها تأثیر نهاد. در فلورانس علاوه بر میکلانژ و داوینچی، از فرا بارتولومّئو نیز تأثیر پذیرفت. با قدرت جذب خارق‌العاده‌اش، از ویژگی‌های آثار بسیاری از استادان بهره برد، اما هرگز مقلّد آنان نشد. تبّحر در اجرا را، با تصوّر شخصی خود از طرح و شکل درآمیخت. در شش سال آخر عمر، بسیاری از آثار مشهورش را در رم خلق کرد، که از آن جمله‌اند: قدیسه سسیلیا[۳۱]، مریم سان سیستو[۳۲]، و تجلّی مسیح[۳۳]. کثرت سفارش‌ها ناچارش کرد کارگاه بزرگی دایر کند، که سرپرستی آن را به جولیو رومانو[۳۴] سپرد. انعطاف‌پذیری و استعداد جذب وی را در سیر تحول تک‌چهره‌هایش، از مجموعۀ لئوناردویی اولیه ازجمله دونی[۳۵]، تا شیوۀ رُمی همچون بانوی سرپوشیده[۳۶] (نگارخانۀ پیتّی، فلورانس) و بئاتسانو و ناواجِرو[۳۷] (نگارخانۀ دوریا، رم[۳۸])، نیز می‌توان مشاهده کرد. رافائل در ۱۵۱۴م جانشین برامانته[۳۹] در مقام سرمعمار کلیسای سان پیترو[۴۰] شد، و نقشۀ کاملاً تازه‌ای برای کلیسا عرضه کرد که هرگز به‌مرحلۀ اجرا در نیامد. کاخ برونکونیو دل آکوئیلا[۴۱]، کلیسای سان اِلیجو دلیی اُرفیچی[۴۲]، نمازخانۀ کیجی[۴۳] در کلیسای سانتا ماریا دل پوپولو[۴۴]، ویلای اداما[۴۵]، و کاخ ویدونی[۴۶] از دیگر بناهایی است که در رم طراحی کرد.

 

  1. ↑ Raffaello Sanzio
  2. ↑ Urbino
  3. ↑ mythological
  4. ↑ Perugia
  5. ↑ Florence
  6. ↑ fresco
  7. ↑ The Marriage of the Virgin
  8. ↑ Brera
  9. ↑ The School of Athens
  10. ↑ Giovanni Santi
  11. ↑ Timoteo Viti
  12. ↑ Perugino
  13. ↑ Leonardo da Vinci
  14. ↑ Masaccio
  15. ↑ Fra Bartolommeo
  16. ↑ Ansidei Madonna
  17. ↑ Pope Julius II
  18. ↑ Stanze della Segnatura
  19. ↑ Mass of Bolsena
  20. ↑ Sistine Chapel
  21. ↑ Villa Farnesina
  22. ↑ cartoon
  23. ↑ The Sistine Madonna
  24. ↑ Baldassare Castiglione
  25. ↑ Caracci
  26. ↑ Rubens
  27. ↑ Poussin
  28. ↑ Rembrandt
  29. ↑ neoclassicist
  30. ↑ Romantic
  31. ↑ St Cecilia
  32. ↑ Madonna di S Sisto
  33. ↑ The Transfiguration
  34. ↑ Giulio Romano
  35. ↑ Doni
  36. ↑ La Donna Velata
  37. ↑ Beazzano and Navagero
  38. ↑ Doria Gallery, Rome
  39. ↑ Bramante
  40. ↑ St Peter’s Basilica
  41. ↑ Palazzo Bronconio del Aquila
  42. ↑ S Eligio degli Orefici
  43. ↑ Chigi Chapel
  44. ↑ Sta Maria del Popolo
  45. ↑ Villa Madama
  46. ↑ Palazzo Vidoni
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=رافایل_سانتسیو&oldid=2010193487»