گل افروز، حمرا (شیروان ۱۲۸۶ـ۱۳۶۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=حَمرا گل‌افروز|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=حمزه|نام مستعار=|لقب=|زادروز=شیروان ۱۲۸۶ش|تاریخ مرگ=۱۳۶۹ش|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نوازنده دوتار و خواننده|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
[[پرونده:گل‌افروز، حَمرا1.jpg|بندانگشتی|حمرا گل‌افروز]] | [[پرونده:گل‌افروز، حَمرا1.jpg|بندانگشتی|حمرا گل‌افروز]] | ||
گل‌افروز، حَمرا (شیروان ۱۲۸۶ـ۱۳۶۹ش)<br> | |||
<p>(نام اصلی: حمزه) نوازندۀ دوتار و خواننده، فرزند علی‌اکبر بخشی (گُل‌افروز). ترک‌زبان و از اعقاب ترکان سلجوقی مهاجر شمال خراسان بود. شیوۀ او در نواختن دوتار و خواندن آواز همانند شیوۀ پدرش بود. از نسل هشتم خانواده‌ای بود که در کار نواختن دوتار و خواندن آواز بودند. دوتار او ۱۰۵ سال قدمت دارد و از پدربزرگش محمدولی، که حافظ قرآن بود، به ارث مانده است. حمرا، براساس سنت نیاکانش، با دوتاری می‌نواخت که وترهای آن ابریشمین بود. این دوتار ۶۰ سال در دست او بود، و پس از او نیز فرزندش، روشن، آن را نگهداری می‌کند. از مهم‌ترین بخشی‌های شمال خراسان بود و در نواختن دوتار، خواندن آواز و داستان‌ها و روایت‌ها شیوه‌ای منحصر به فرد داشت. سرعت، مهارت بسیار، مضراب‌های پُر و اجرای فرازهای بسیار پیچیده در دوتار و آواز از ویژگی‌های حرفه‌ای او بود. در نقّالی نیز متبحّر بود و در روایت داستان‌ها و اجرای آواز تکنیک‌ها و تحریرهای منحصربه‌فردی داشت.</p> | <p>(نام اصلی: حمزه) نوازندۀ دوتار و خواننده، فرزند علی‌اکبر بخشی (گُل‌افروز). ترک‌زبان و از اعقاب ترکان سلجوقی مهاجر شمال خراسان بود. شیوۀ او در نواختن دوتار و خواندن آواز همانند شیوۀ پدرش بود. از نسل هشتم خانواده‌ای بود که در کار نواختن دوتار و خواندن آواز بودند. دوتار او ۱۰۵ سال قدمت دارد و از پدربزرگش محمدولی، که حافظ قرآن بود، به ارث مانده است. حمرا، براساس سنت نیاکانش، با دوتاری می‌نواخت که وترهای آن ابریشمین بود. این دوتار ۶۰ سال در دست او بود، و پس از او نیز فرزندش، روشن، آن را نگهداری می‌کند. از مهم‌ترین بخشی‌های شمال خراسان بود و در نواختن دوتار، خواندن آواز و داستان‌ها و روایت‌ها شیوه‌ای منحصر به فرد داشت. سرعت، مهارت بسیار، مضراب‌های پُر و اجرای فرازهای بسیار پیچیده در دوتار و آواز از ویژگی‌های حرفه‌ای او بود. در نقّالی نیز متبحّر بود و در روایت داستان‌ها و اجرای آواز تکنیک‌ها و تحریرهای منحصربه‌فردی داشت.</p> | ||
<br><!--36106200--> | <br><!--36106200--> | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۳۰
| حَمرا گل‌افروز | |
|---|---|
| زادروز |
شیروان ۱۲۸۶ش |
| درگذشت | ۱۳۶۹ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده دوتار و خواننده |
| گروه مقاله | موسیقی |
گل‌افروز، حَمرا (شیروان ۱۲۸۶ـ۱۳۶۹ش)
(نام اصلی: حمزه) نوازندۀ دوتار و خواننده، فرزند علی‌اکبر بخشی (گُل‌افروز). ترک‌زبان و از اعقاب ترکان سلجوقی مهاجر شمال خراسان بود. شیوۀ او در نواختن دوتار و خواندن آواز همانند شیوۀ پدرش بود. از نسل هشتم خانواده‌ای بود که در کار نواختن دوتار و خواندن آواز بودند. دوتار او ۱۰۵ سال قدمت دارد و از پدربزرگش محمدولی، که حافظ قرآن بود، به ارث مانده است. حمرا، براساس سنت نیاکانش، با دوتاری می‌نواخت که وترهای آن ابریشمین بود. این دوتار ۶۰ سال در دست او بود، و پس از او نیز فرزندش، روشن، آن را نگهداری می‌کند. از مهم‌ترین بخشی‌های شمال خراسان بود و در نواختن دوتار، خواندن آواز و داستان‌ها و روایت‌ها شیوه‌ای منحصر به فرد داشت. سرعت، مهارت بسیار، مضراب‌های پُر و اجرای فرازهای بسیار پیچیده در دوتار و آواز از ویژگی‌های حرفه‌ای او بود. در نقّالی نیز متبحّر بود و در روایت داستان‌ها و اجرای آواز تکنیک‌ها و تحریرهای منحصربه‌فردی داشت.