آهی ابهری: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آهی اَبْهَری (ابهر ۸۷۸ـ قندهار ۹۳۸ق) Ahi Abhari<br><p>(یا: نرگسی ابهری) شاعر ایرانی. از شیخ‌زادگان ابهر بود. در جوانی به مرو، [[هرات، شهر (افغانستان)|هرات]] و [[قندهار]] سفر کرد و با امیرزادگان ادب‌دوست تیموری و بزرگان شعر و ادب پارسی دیدار کرد. پس از برافتادن پادشاهی [[تیموریان]]، به خواجه حبیب‌الله ساوجی، وزیر خراسان، که در خدمت سام میرزای صفوی بود، پیوست. در ۶۰سالگی در سفر به قندهار به‌دست راهزنان کشته شد. از شعرای [[مکتب وقوع]] بود. در [[غزل (ادبیات)|غزل]] از [[سعدی، مصلح الدین (شیراز ح ۶۰۶ـ ح ۶۹۱ق)|سعدی]] و [[حافظ، شمس الدین محمد ( ـ شیراز ۷۹۲/۷۹۱ق)|حافظ]] پیروی می‌کرد و از مدیحه‌پردازی گریزان بود. </p> | آهی اَبْهَری (ابهر ۸۷۸ـ قندهار ۹۳۸ق) Ahi Abhari<br><p>(یا: نرگسی ابهری) شاعر ایرانی. از شیخ‌زادگان [[ابهر، شهر|ابهر]] بود. در جوانی به [[مرو، شهر|مرو]]، [[هرات، شهر (افغانستان)|هرات]] و [[قندهار]] سفر کرد و با امیرزادگان ادب‌دوست تیموری و بزرگان شعر و ادب پارسی دیدار کرد. پس از برافتادن پادشاهی [[تیموریان]]، به خواجه حبیب‌الله ساوجی، وزیر خراسان، که در خدمت سام میرزای صفوی بود، پیوست. در ۶۰سالگی در سفر به قندهار به‌دست راهزنان کشته شد. از شعرای [[مکتب وقوع]] بود. در [[غزل (ادبیات)|غزل]] از [[سعدی، مصلح الدین (شیراز ح ۶۰۶ـ ح ۶۹۱ق)|سعدی]] و [[حافظ، شمس الدین محمد ( ـ شیراز ۷۹۲/۷۹۱ق)|حافظ]] پیروی می‌کرد و از مدیحه‌پردازی گریزان بود. </p> | ||
<p>از آثارش: ''دیوان'' اشعار (۱۳۷۶ش)؛ مثنوی‌ای ناتمام به تقلید از ''[[مخزن الاسرار|مخزن‌الاسرار]]'' [[نظامی گنجوی، ابومحمد الیاس (گنجه ح ۵۳۵ـ۶۱۴ق)|نظامی]].</p> | <p>از آثارش: ''دیوان'' اشعار (۱۳۷۶ش)؛ مثنوی‌ای ناتمام به تقلید از ''[[مخزن الاسرار|مخزن‌الاسرار]]'' [[نظامی گنجوی، ابومحمد الیاس (گنجه ح ۵۳۵ـ۶۱۴ق)|نظامی]].</p> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۴۷
آهی اَبْهَری (ابهر ۸۷۸ـ قندهار ۹۳۸ق) Ahi Abhari
(یا: نرگسی ابهری) شاعر ایرانی. از شیخ‌زادگان ابهر بود. در جوانی به مرو، هرات و قندهار سفر کرد و با امیرزادگان ادب‌دوست تیموری و بزرگان شعر و ادب پارسی دیدار کرد. پس از برافتادن پادشاهی تیموریان، به خواجه حبیب‌الله ساوجی، وزیر خراسان، که در خدمت سام میرزای صفوی بود، پیوست. در ۶۰سالگی در سفر به قندهار به‌دست راهزنان کشته شد. از شعرای مکتب وقوع بود. در غزل از سعدی و حافظ پیروی می‌کرد و از مدیحه‌پردازی گریزان بود.
از آثارش: دیوان اشعار (۱۳۷۶ش)؛ مثنوی‌ای ناتمام به تقلید از مخزن‌الاسرار نظامی.