تخت رستم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{الگو:جعبه اطلاعات اماکن5|نام=تخت رستم|کشور=ایران|نام لاتین=Takht-e Rostam|نام‌های دیگر=آتشکدۀ تخت رستم|موقعیت=استان تهران، غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس|کاربري=آتشکده|مشخصات معماری=بقایای آتشکده متشکل از دو قسمت صفه و بنا|سازنده=|زمان ساخت=دورۀ ساسانیان}} | {{الگو:جعبه اطلاعات اماکن5|نام=تخت رستم|کشور=ایران|نام لاتین=Takht-e Rostam|نام‌های دیگر=آتشکدۀ تخت رستم|موقعیت=استان تهران، غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس|کاربري=آتشکده|مشخصات معماری=بقایای آتشکده متشکل از دو قسمت صفه و بنا|سازنده=|زمان ساخت=دورۀ ساسانیان}} | ||
[[پرونده:14092600.jpg|بندانگشتی|آثار باقیمانده از آتشکدۀ تخت رستم (شهریار)]] | |||
تخت رستم (Takht-e Rostam)<br> | تخت رستم (Takht-e Rostam)<br> | ||
آثار آتشکده‌ای در [[تهران، استان|استان تهران]]، غرب [[شهریار، شهر|شهریار]]، جنوب تخت کیکاوس. به دورۀ [[ساسانیان]] تعلق دارد و از دو قسمت صفه و بنا تشکیل شده است. از صفۀ بزرگ در دامنۀ تپه‌ای سنگی با ارتفاع ۴۰متر یک دیوار سنگی عظیم از ملاط و گچ باقی مانده است. بنا با ۳۴متر طول و عرض به شکل یک متوازی‌الاضلاع و محل اجتماع مردم در هنگام برگزاری مراسم مذهبی بوده است. روی تپه نیز یک بنای سنگی با پوشش گنبدی‌شکل قرار دارد که از یک اتاق و یک [[ایوان]] تشکیل می‌شود. این بنا سقفی کوتاه دارد و بلندی نوک [[گنبد (معماری)|گنبد]] تا کف آن ۲۳۸سانتی‌متر، و دارای دو دهنۀ ورودی است. سکوی دوطبقۀ دیگری به شکل نیم‌دایره بالای همان تپه که ۱۴۰متر ارتفاع دارد، به چشم می‌خورد که دیوارهای سنگ و گچ دارد و محل افروختن آتش بوده است. سال 1316ش در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۹
| تخت رستم | |
|---|---|
| نام فارسی | تخت رستم |
| کشور | ایران |
| نام لاتین | Takht-e Rostam |
| نام‌های دیگر | آتشکدۀ تخت رستم |
| موقعیت | استان تهران، غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس |
| کاربری | آتشکده |
| مشخصات معماری | بقایای آتشکده متشکل از دو قسمت صفه و بنا |
| زمان ساخت | دورۀ ساسانیان |
تخت رستم (Takht-e Rostam)
آثار آتشکده‌ای در استان تهران، غرب شهریار، جنوب تخت کیکاوس. به دورۀ ساسانیان تعلق دارد و از دو قسمت صفه و بنا تشکیل شده است. از صفۀ بزرگ در دامنۀ تپه‌ای سنگی با ارتفاع ۴۰متر یک دیوار سنگی عظیم از ملاط و گچ باقی مانده است. بنا با ۳۴متر طول و عرض به شکل یک متوازی‌الاضلاع و محل اجتماع مردم در هنگام برگزاری مراسم مذهبی بوده است. روی تپه نیز یک بنای سنگی با پوشش گنبدی‌شکل قرار دارد که از یک اتاق و یک ایوان تشکیل می‌شود. این بنا سقفی کوتاه دارد و بلندی نوک گنبد تا کف آن ۲۳۸سانتی‌متر، و دارای دو دهنۀ ورودی است. سکوی دوطبقۀ دیگری به شکل نیم‌دایره بالای همان تپه که ۱۴۰متر ارتفاع دارد، به چشم می‌خورد که دیوارهای سنگ و گچ دارد و محل افروختن آتش بوده است. سال 1316ش در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.