ریوالتا، فرانسیسکو (۱۵۶۵ـ۱۶۲۸): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=فرانسیسکو ریوالتا|نام=Francisco Ribalta|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۵۶۵م|تاریخ مرگ=۱۶۲۸م|دوره زندگی=|ملیت=اسپانیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نقاش|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=باروک|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=سن برنار مسیح را در آغوش می‌کشد (ح ۱۶۲۰ـ۱۶۲۸م؛ پرادو، مادرید)، تصلیب، شام آخر، رؤیای پدر سیمون (نگارخانه ملی سن‌پترزبورگ)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=نگارگری و مجسمه سازی جهان|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
[[پرونده:22225800-3.jpg|بندانگشتی|رؤیای پدر سیمون اثر فرانسیسکو ریوالتا]] | [[پرونده:22225800-3.jpg|بندانگشتی|رؤیای پدر سیمون اثر فرانسیسکو ریوالتا]] | ||
ریوالتا، فرانسیسکو (۱۵۶۵ـ۱۶۲۸م)(Ribalta, Francisco)<br /> | |||
نقاش اسپانیایی. از ۱۵۹۹م در [[والنسیا، شهر (اسپانیا)|والنسیا]] کار کرد. حدود ۱۶۱۵م با استفاده از جلوه‌های سایه‌روشن تند (که یادآور آثار [[کاراوادجو، میکل آنجلو (۱۵۷۳ـ۱۶۱۰)|کاراوادجو]]<ref>Caravaggio </ref> است)، نوعی شیوۀ [[باروک]]<ref>baroque</ref> نمایشی را پروراند؛ ''سن برنار مسیح را در آغوش می‌کشد<ref>St Bernard Embracing Christ</ref>'' (ح ۱۶۲۰ـ۱۶۲۸م؛ [[پرادو]]<ref>Prado </ref>، [[مادرید، شهر|مادرید]]) از آن جمله است. ریوالتا در جوانی در مادرید کار می‌کرد و از قرار معلوم در آن‌جا از نقاشی‌های شیوه‌گرانِ<ref>Mannerist </ref> [[ایتالیا]]، ازجمله [[سباستیانو دل پیومبو (ح ۱۴۸۵م ـ۱۵۴۷)|سباستیانو دل پیومبو]]<ref>Sebastiano del Piombo</ref>، تأثیر گرفت. در آثارش جلوۀ «تیرگی‌پردازی<ref>tenebrist </ref>» را با استفاده از سایه‌های تاریک پدید آورد، و نخستین نقاش اسپانیایی بود که شور غم‌انگیزی (صرف‌نظر از شعف روحانی آثار اِل گرکو<ref>El Greco</ref>) در خور صحنه‌های شکنجه و شهادت آفرید. گاه گمان کرده‌اند که شیوۀ هنری‌اش را از مطالعۀ آثار کاراوادجو به‌دست آورده است، اما او پرورش این سبک را پیش از آن‌که کاراوادجو شروع به نقاشی کند، آغاز کرده بود. ''تصلیب<ref> ''The Crucifixion''</ref>'' ([[ارمیتاژ|اِرمیتاژ]]<ref>Hermitage </ref>)، ''سن برنار مسیح را در آغوش می‌گیرد''، ''شام آخر<ref> ''The Last Supper''</ref>'' (والنسیا)، و ''رؤیای پدر سیمون<ref>''The Vision of Father Simón''</ref>'' (نگارخانۀ ملی [[سن پترزبورگ|سن‌پترزبورگ]]<ref>National Gallery, St Petersburg</ref>)، از آثار برجستۀ اویند. | نقاش اسپانیایی. از ۱۵۹۹م در [[والنسیا، شهر (اسپانیا)|والنسیا]] کار کرد. حدود ۱۶۱۵م با استفاده از جلوه‌های سایه‌روشن تند (که یادآور آثار [[کاراوادجو، میکل آنجلو (۱۵۷۳ـ۱۶۱۰)|کاراوادجو]]<ref>Caravaggio </ref> است)، نوعی شیوۀ [[باروک]]<ref>baroque</ref> نمایشی را پروراند؛ ''سن برنار مسیح را در آغوش می‌کشد<ref>St Bernard Embracing Christ</ref>'' (ح ۱۶۲۰ـ۱۶۲۸م؛ [[پرادو]]<ref>Prado </ref>، [[مادرید، شهر|مادرید]]) از آن جمله است. ریوالتا در جوانی در مادرید کار می‌کرد و از قرار معلوم در آن‌جا از نقاشی‌های شیوه‌گرانِ<ref>Mannerist </ref> [[ایتالیا]]، ازجمله [[سباستیانو دل پیومبو (ح ۱۴۸۵م ـ۱۵۴۷)|سباستیانو دل پیومبو]]<ref>Sebastiano del Piombo</ref>، تأثیر گرفت. در آثارش جلوۀ «تیرگی‌پردازی<ref>tenebrist </ref>» را با استفاده از سایه‌های تاریک پدید آورد، و نخستین نقاش اسپانیایی بود که شور غم‌انگیزی (صرف‌نظر از شعف روحانی آثار اِل گرکو<ref>El Greco</ref>) در خور صحنه‌های شکنجه و شهادت آفرید. گاه گمان کرده‌اند که شیوۀ هنری‌اش را از مطالعۀ آثار کاراوادجو به‌دست آورده است، اما او پرورش این سبک را پیش از آن‌که کاراوادجو شروع به نقاشی کند، آغاز کرده بود. ''تصلیب<ref> ''The Crucifixion''</ref>'' ([[ارمیتاژ|اِرمیتاژ]]<ref>Hermitage </ref>)، ''سن برنار مسیح را در آغوش می‌گیرد''، ''شام آخر<ref> ''The Last Supper''</ref>'' (والنسیا)، و ''رؤیای پدر سیمون<ref>''The Vision of Father Simón''</ref>'' (نگارخانۀ ملی [[سن پترزبورگ|سن‌پترزبورگ]]<ref>National Gallery, St Petersburg</ref>)، از آثار برجستۀ اویند. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۹
| فرانسیسکو ریوالتا Francisco Ribalta | |
|---|---|
| زادروز |
۱۵۶۵م |
| درگذشت | ۱۶۲۸م |
| ملیت | اسپانیایی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| سبک | باروک |
| آثار | سن برنار مسیح را در آغوش می‌کشد (ح ۱۶۲۰ـ۱۶۲۸م؛ پرادو، مادرید)، تصلیب، شام آخر، رؤیای پدر سیمون (نگارخانه ملی سن‌پترزبورگ) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
ریوالتا، فرانسیسکو (۱۵۶۵ـ۱۶۲۸م)(Ribalta, Francisco)
نقاش اسپانیایی. از ۱۵۹۹م در والنسیا کار کرد. حدود ۱۶۱۵م با استفاده از جلوه‌های سایه‌روشن تند (که یادآور آثار کاراوادجو[۱] است)، نوعی شیوۀ باروک[۲] نمایشی را پروراند؛ سن برنار مسیح را در آغوش می‌کشد[۳] (ح ۱۶۲۰ـ۱۶۲۸م؛ پرادو[۴]، مادرید) از آن جمله است. ریوالتا در جوانی در مادرید کار می‌کرد و از قرار معلوم در آن‌جا از نقاشی‌های شیوه‌گرانِ[۵] ایتالیا، ازجمله سباستیانو دل پیومبو[۶]، تأثیر گرفت. در آثارش جلوۀ «تیرگی‌پردازی[۷]» را با استفاده از سایه‌های تاریک پدید آورد، و نخستین نقاش اسپانیایی بود که شور غم‌انگیزی (صرف‌نظر از شعف روحانی آثار اِل گرکو[۸]) در خور صحنه‌های شکنجه و شهادت آفرید. گاه گمان کرده‌اند که شیوۀ هنری‌اش را از مطالعۀ آثار کاراوادجو به‌دست آورده است، اما او پرورش این سبک را پیش از آن‌که کاراوادجو شروع به نقاشی کند، آغاز کرده بود. تصلیب[۹] (اِرمیتاژ[۱۰])، سن برنار مسیح را در آغوش می‌گیرد، شام آخر[۱۱] (والنسیا)، و رؤیای پدر سیمون[۱۲] (نگارخانۀ ملی سن‌پترزبورگ[۱۳])، از آثار برجستۀ اویند.