آذربایجان، جمهوری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سیمای طبیعی.''' کشور آذربایجان کوهستانی است و نیمۀ ‌شمالی و غربی آن را کوه‌های بلند قفقاز، که تا شهر باکو امتداد دارد، به زیر پوشش برده و بلندترین نقطۀ کشور، کوه بازاردوز با ارتفاع ۴,۴۶۶ متر، در همین ناحیه واقع است. جلگۀ پهناور کورا و نیز دشت مغان که از شمال غربی تا جنوب شرقی گسترده است، عمده نواحی مرکزی و شرقی این کشور را تشکیل داده است. رودخانۀ کورا دشت مزبور را مشروب می‌کند و پس از آمیختن با رود مرزی ارس به دریای خزر می‌ریزد. آب‌وهوای آذربایجان در دشت‌های مرکزی و نواحی پست شرقی خشک و نیمه‌گرمسیری است. اقلیم آن در زمستان نسبتاً معتدل و در تابستان گرم و گاه مرطوب است و نواحی کوهستانی آن زمستان‌های سرد و پربرف و یخبندان دارد. نواحی کوهستانی از جنگل‌های نسبتاً انبوه پوشیده شده و جلگه‌های مرکزی و بخش‌های پست شرقی را علفزارهای استپ‌گونه دربر گرفته است.

'''مردم و تاریخ.''' جمعیت جمهوری آذربایجان ۹,۱۶۵,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۱) و تراکم نسبی آن به ۹۸ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. رشد سالانۀ جمعیت آن ۰.۹ درصد است و ۵۷ درصد جمعیت آن در شهرها زندگی می‌کنند. جمهوری آذربایجان که تا آغاز قرن ۲۰ ارّان نیز نامیده می‌شد در روزگار باستان مسکن سکاها بود و در تابعیت دولت باستانی ماد قرار داشت و بعدها در ردیف یکی از ساتراپ‌های مهم امپراتوری هخامنشی ایران قرار گرفت. با فروپاشی امپراتور هخامنشی (۳۲۸پ‌م) جانشینان اسکندر، اشکانی‌ها و ساسانی‌ها بر این خطه فرمانروایی داشتند. اعرابِ مسلمان در ۶۲۴م آن‌جا را تصرف کردند و ترکان سلجوقی که طی قرن‌های ۱۱ و ۱۴م بر این سرزمین حکومت داشتند، فرهنگ و زبان ترکی را در آن سامان رواج دادند. آذربایجان در روزگار صفویان به یکی از نواحی مهم ایران تبدیل شد و در قرن‌های ۱۶ تا ۱۸م صحنۀ زدوخورد و جنگ‌های مکرر بین ایران و عثمانی بود. روس‌ها در آغاز قرن ۱۹ به آن‌جا دست‌اندازی و از تصرف ایران خارج کردند و پس از انقلاب اکتبر، جمهوری شوروی سوسیالیستی ماورای قفقاز را تشکیل دادند که شامل آذربایجان، ارمنستان، و گرجستان بود. جمهوری خودگردان مزبور در ۱۹۳۶ منحل شد و جمهوری شوروی آذربایجان پدید آمد. با فروپاشی کشور اتحاد جماهیر شوروی در ۳۰ اوت ۱۹۹۱، جمهوری آذربایجان رسماً به استقلال رسید و در فوریۀ ۱۹۹۲ به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.