مهرپویا، عباس (تهران ۱۳۱۲ ـ همان جا ۱۳۷۱ش): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=عباس مهرپویا|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=تهران ۱۳۱۲ش|تاریخ مرگ=همانجا ۱۳۷۱ش|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
مهرپویا، عباس (تهران ۱۳۱۲ ـ همانجا ۱۳۷۱ش)<br> | |||
[[پرونده:مهرپویا، عباس.jpg|بندانگشتی|عباس مهرپویا]] | [[پرونده:مهرپویا، عباس.jpg|بندانگشتی|عباس مهرپویا]] | ||
خوانندۀ ایرانی پاپ و نوازندۀ [[سیتار]]. خواندن آواز را از نوجوانی در باشگاههای تهران آغاز کرد و در سالهای اواسط دهۀ ۱۳۴۰، با اجرای ترانههایی با شیوه و پسند آن روز، شهرت یافت. صدای بم، لحن و تلقی خاص او از موسیقی و کلام و تلفیق آنها، او را خوانندهای صاحب سبک معرفی کرد. مهرپویا در سفر به [[هندوستان]]، مجذوب صدای سیتار شد و پس از مدتی تعلیم، سعی کرد از آن بهمثابۀ ساز همنواز برای آواز خود استفاده کند. از ترانههای او، «من از قبیله لیلی» شهرت دارد. آلبومی از او با اشعار پرویز وکیلی و دیگران منتشر شده است. | خوانندۀ ایرانی پاپ و نوازندۀ [[سیتار]]. خواندن آواز را از نوجوانی در باشگاههای تهران آغاز کرد و در سالهای اواسط دهۀ ۱۳۴۰، با اجرای ترانههایی با شیوه و پسند آن روز، شهرت یافت. صدای بم، لحن و تلقی خاص او از موسیقی و کلام و تلفیق آنها، او را خوانندهای صاحب سبک معرفی کرد. مهرپویا در سفر به [[هندوستان]]، مجذوب صدای سیتار شد و پس از مدتی تعلیم، سعی کرد از آن بهمثابۀ ساز همنواز برای آواز خود استفاده کند. از ترانههای او، «من از قبیله لیلی» شهرت دارد. آلبومی از او با اشعار پرویز وکیلی و دیگران منتشر شده است. |