هاشمی کرمانی، محمدهاشم (۸۷۳ـ مکران ۹۴۸/۹۴۶ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '00\\' به '00-->') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
هاشمی کرمانی، محمدهاشم (۸۷۳ـ مکران ۹۴۸/۹۴۶ق)<br> | هاشمی کرمانی، محمدهاشم (۸۷۳ـ مکران ۹۴۸/۹۴۶ق)<br> | ||
(یا: شاه جهانگیر) شاعر و عارف ایرانی. از نوادگان شاه‌قاسم انوار و شاه‌نعمت‌الله ولی بود. از خراسان به سند رفت و در بهکر مقیم شد. سپس در تته ملازم میرزا شاه‌حسین ( ـ۹۶۲ق) والی آن‌جا شد. در سفر حج در راه مکران به‌دست راهزنان کشته شد. هاشمی با جامی مصاحبت داشت. از آثارش: مثنوی ''مظهرالآثار'' به پیروی از ''مخزن‌الاسرار'' نظامی که آن را در ۹۴۰ق به‌پایان برد. این اثر به کوشش حسام‌الدین راشدی به‌چاپ رسیده است (کراچی، ۱۹۵۷)؛ ''دیوان'' اشعاری که گویا ازمیان رفته و تنها ابیاتی پراکنده از آن در تذکره‌ها مانده است. | (یا: شاه جهانگیر) شاعر و عارف ایرانی. از نوادگان شاه‌قاسم انوار و [[شاه نعمت الله ولی|شاه‌نعمت‌الله ولی]] بود. از خراسان به سند رفت و در بهکر مقیم شد. سپس در تته ملازم میرزا شاه‌حسین ( ـ۹۶۲ق) والی آن‌جا شد. در سفر حج در راه [[مکران]] به‌دست راهزنان کشته شد. هاشمی با [[جامی، عبدالرحمان (خرجرد ۸۱۷ ـ هرات ۸۹۸ق)|جامی]] مصاحبت داشت. از آثارش: مثنوی ''مظهرالآثار'' به پیروی از ''[[مخزن الاسرار|مخزن‌الاسرار]]'' [[نظامی گنجوی، ابومحمد الیاس (گنجه ح ۵۳۵ـ۶۱۴ق)|نظامی]] که آن را در ۹۴۰ق به‌پایان برد. این اثر به کوشش حسام‌الدین راشدی به‌چاپ رسیده است (کراچی، ۱۹۵۷)؛ ''دیوان'' اشعاری که گویا ازمیان رفته و تنها ابیاتی پراکنده از آن در تذکره‌ها مانده است. | ||
<br><!--41020700--> | <br><!--41020700--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]] | [[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۴۱
هاشمی کرمانی، محمدهاشم (۸۷۳ـ مکران ۹۴۸/۹۴۶ق)
(یا: شاه جهانگیر) شاعر و عارف ایرانی. از نوادگان شاه‌قاسم انوار و شاه‌نعمت‌الله ولی بود. از خراسان به سند رفت و در بهکر مقیم شد. سپس در تته ملازم میرزا شاه‌حسین ( ـ۹۶۲ق) والی آن‌جا شد. در سفر حج در راه مکران به‌دست راهزنان کشته شد. هاشمی با جامی مصاحبت داشت. از آثارش: مثنوی مظهرالآثار به پیروی از مخزن‌الاسرار نظامی که آن را در ۹۴۰ق به‌پایان برد. این اثر به کوشش حسام‌الدین راشدی به‌چاپ رسیده است (کراچی، ۱۹۵۷)؛ دیوان اشعاری که گویا ازمیان رفته و تنها ابیاتی پراکنده از آن در تذکره‌ها مانده است.