پانک: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
پانْک (punk)<br> | پانْک (punk)<br> | ||
<p>جنبشِ جوانانِ عاصی اواخر دهۀ ۱۹۷۰، که مظاهر آن را در مُد لباس و موسیقی می‌توان دید که به‌قصدِ ایجاد شوک یا حتّی ترس صورت می‌گرفت. پانک | <p>جنبشِ جوانانِ عاصی اواخر دهۀ ۱۹۷۰، که مظاهر آن را در مُد لباس و موسیقی می‌توان دید که به‌قصدِ ایجاد شوک یا حتّی ترس صورت می‌گرفت. پانک راک<ref>punk rock</ref> در انگلستان آغاز شد و بر اجراهای خشونت‌بار در قالب آکوردهای سه‌تایی، قالب‌بندیِ زمانیِ سه‌دقیقه‌ای تأکید داشت و از نمونه‌های آن به کارهای سِکس پیستولز<ref>Sex Pistols</ref> می‌توان اشاره کرد. زیبایی‌شناسیِ پانک بار دیگر با ایجاد نوستالژی نسبت به آن در دهۀ ۱۹۹۰ رواج یافت، و پشتیبانِ آن یک جنبشِ نئوپانک<ref>Neo-punk</ref> در امریکا و گروه‌هایی همچون کْلَش۴<ref>Clash</ref> بود، که از جایگاه «کلاسیک»های راک اند رول<ref>rock ‘n’ roll</ref> برخوردار بودند. نفیِ آنچه که تاکنون موجود بوده ویژگیِ پانک راک است که بیش از یک دهه گروه‌های امریکایی موسوم به گاراژ<ref>garage</ref> را به‌خود مشغول کرد؛ رِگه<ref>reggae</ref> و راکابیلی<ref>rockabilly</ref> بر کْلَش که موفق‌ترین گروهِ پانک انگلیسی بوده است عمیقاً تأثیر گذاشتند. جنبشِ پانک، زنان بیشتری را واردِ راک کرد (مانند اسلیتس<ref>Slits</ref> ۱۹۷۷ـ۱۹۸۲) و از ویژگی‌های ضدنژادپرستی و ضدسنت برخوردار بود. محدودیت‌هایی که این نوع موسیقی به‌سبب تأکید بر آماتوریسم و برانگیختن خشونت داشت به زوالِ آن انجامید، امّا جنبه‌هایی از این موسیقی هنوز هم در بخشِ غیرتجاریِ موسیقی پاپ (موسوم به هاردکور- هستۀ سخت<ref>hardcore</ref>) و گرانج<ref>grunge</ref> دیده می‌شود.</p><br><!--13054600--> | ||
<br><!--13054600--> | |||
[[رده:جامعه شناسی]] | [[رده:جامعه شناسی]] | ||
[[رده:فمینیسم و جنبش های اجتماعی]] | [[رده:فمینیسم و جنبش های اجتماعی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۳
پانْک (punk)
جنبشِ جوانانِ عاصی اواخر دهۀ ۱۹۷۰، که مظاهر آن را در مُد لباس و موسیقی می‌توان دید که به‌قصدِ ایجاد شوک یا حتّی ترس صورت می‌گرفت. پانک راک[۱] در انگلستان آغاز شد و بر اجراهای خشونت‌بار در قالب آکوردهای سه‌تایی، قالب‌بندیِ زمانیِ سه‌دقیقه‌ای تأکید داشت و از نمونه‌های آن به کارهای سِکس پیستولز[۲] می‌توان اشاره کرد. زیبایی‌شناسیِ پانک بار دیگر با ایجاد نوستالژی نسبت به آن در دهۀ ۱۹۹۰ رواج یافت، و پشتیبانِ آن یک جنبشِ نئوپانک[۳] در امریکا و گروه‌هایی همچون کْلَش۴[۴] بود، که از جایگاه «کلاسیک»های راک اند رول[۵] برخوردار بودند. نفیِ آنچه که تاکنون موجود بوده ویژگیِ پانک راک است که بیش از یک دهه گروه‌های امریکایی موسوم به گاراژ[۶] را به‌خود مشغول کرد؛ رِگه[۷] و راکابیلی[۸] بر کْلَش که موفق‌ترین گروهِ پانک انگلیسی بوده است عمیقاً تأثیر گذاشتند. جنبشِ پانک، زنان بیشتری را واردِ راک کرد (مانند اسلیتس[۹] ۱۹۷۷ـ۱۹۸۲) و از ویژگی‌های ضدنژادپرستی و ضدسنت برخوردار بود. محدودیت‌هایی که این نوع موسیقی به‌سبب تأکید بر آماتوریسم و برانگیختن خشونت داشت به زوالِ آن انجامید، امّا جنبه‌هایی از این موسیقی هنوز هم در بخشِ غیرتجاریِ موسیقی پاپ (موسوم به هاردکور- هستۀ سخت[۱۰]) و گرانج[۱۱] دیده می‌شود.