پاگانینی ، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکت‌ها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
پاگانینی، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)(Paganini, Niccolo) | {{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پاگانینی، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)(Paganini, Niccolo) | ||
ویولن‌نواز و آهنگ‌ساز ایتالیایی. در ۹سالگی تک‌نواز کنسرت بود. با تکنیک حیرت‌انگیزی که داشت، برای آفریدن رپرتوآر مدرنی از تکنیک‌های مهارتی، به زبان محلی و زبان کولی‌ها روآورد. عیاشی، زندگی عاشقانه بی‌بندوبار، و قدرت شگفت‌انگیز در بیانگری هنری بر روی ساز ویولن حتی ویولنی با یک سیم، به شایعاتی دربارۀ سرسپردگی او به شیطان دامن زدند. ازجمله ساخته‌های اوست: شش کنسرتو و سونات‌ها و واریاسیون‌های مختلف برای ویولن و ارکستر، سونات‌هایی برای ویولن و گیتار، و کوآرتت‌های گیتار. پدر پاگانینی نواختن گیتار و ویولن را به او آموخت. پس از آن تحت تعلیم ویولن‌نواز تئاتر، آنتونیو چروتو<ref>Antonio Cervetto</ref>، و مائسترو دی کاپلای کلیسای جامع، جاکومو کوستا<ref>Giacomo Costa </ref>، قرار گرفت. در کار آهنگ‌سازی از راهنمایی‌های فرانچسکو نتچو<ref>Francesco Gnecco</ref> بهره‌مند شد و در ۱۷۹۵ پدرش او را نزد آلِساندرو رولا<ref>Alessandro Rolla </ref> ویولن‌نواز در پارما<ref>Parma </ref> فرستاد. در دوران اقامت در این شهر از گاسپارو گیرتی<ref>Gasparo Ghiretti</ref> نیز درس آهنگ‌سازی می‌گرفت، و در ۱۷۹۷ نخستین گشت هنری حرفه‌ای خود را برگزار کرد، و به‌سبب استادی‌اش در تکنیک و شخصیت متظاهرانه‌اش بر روی صحنه شهرتی زودهنگام به‌دست آورد. پس از آن آوازۀ وی روز‌به‌روز بیشتر شد. در ۱۸۳۴ در پاریس از برلیوز<ref>Berlioz </ref> دعوت کرد تا یک اثر کنسرتی برای ویولا بسازد؛ نتیجۀ این دعوت اثر ''هارولد در ایتالیا''<ref>''Harold en Italie'' </ref> بود، اما پاگانینی هرگز آن را ننواخت. ازجمله آثار اوست: شش کنسرتوی ویولن (۱۸۱۵ـ۱۸۳۰؛ اپوس هفت همراه با روندو آلا کامپانلا<ref>Rondo alla campanella </ref>)؛ واریاسیون‌ها (شامل واریاسیونی برمبنای ''خدایا شاه را حفظ کن''<ref>''God Save the King''</ref>) و قطعات کنسرتی برای ویولن و ارکستر؛ سه کوآرتت زهی با یک بخش برای گیتار؛ دوازده سونات برای ویولن و گیتار؛ ۲۴ کاپریچو (اتود) برای تک‌نوازی ویولن. | ویولن‌نواز و آهنگ‌ساز ایتالیایی. در ۹سالگی تک‌نواز کنسرت بود. با تکنیک حیرت‌انگیزی که داشت، برای آفریدن رپرتوآر مدرنی از تکنیک‌های مهارتی، به زبان محلی و زبان کولی‌ها روآورد. عیاشی، زندگی عاشقانه بی‌بندوبار، و قدرت شگفت‌انگیز در بیانگری هنری بر روی ساز ویولن حتی ویولنی با یک سیم، به شایعاتی دربارۀ سرسپردگی او به شیطان دامن زدند. ازجمله ساخته‌های اوست: شش کنسرتو و سونات‌ها و واریاسیون‌های مختلف برای ویولن و ارکستر، سونات‌هایی برای ویولن و گیتار، و کوآرتت‌های گیتار. پدر پاگانینی نواختن گیتار و ویولن را به او آموخت. پس از آن تحت تعلیم ویولن‌نواز تئاتر، آنتونیو چروتو<ref>Antonio Cervetto</ref>، و مائسترو دی کاپلای کلیسای جامع، جاکومو کوستا<ref>Giacomo Costa </ref>، قرار گرفت. در کار آهنگ‌سازی از راهنمایی‌های فرانچسکو نتچو<ref>Francesco Gnecco</ref> بهره‌مند شد و در ۱۷۹۵ پدرش او را نزد آلِساندرو رولا<ref>Alessandro Rolla </ref> ویولن‌نواز در پارما<ref>Parma </ref> فرستاد. در دوران اقامت در این شهر از گاسپارو گیرتی<ref>Gasparo Ghiretti</ref> نیز درس آهنگ‌سازی می‌گرفت، و در ۱۷۹۷ نخستین گشت هنری حرفه‌ای خود را برگزار کرد، و به‌سبب استادی‌اش در تکنیک و شخصیت متظاهرانه‌اش بر روی صحنه شهرتی زودهنگام به‌دست آورد. پس از آن آوازۀ وی روز‌به‌روز بیشتر شد. در ۱۸۳۴ در پاریس از برلیوز<ref>Berlioz </ref> دعوت کرد تا یک اثر کنسرتی برای ویولا بسازد؛ نتیجۀ این دعوت اثر ''هارولد در ایتالیا''<ref>''Harold en Italie'' </ref> بود، اما پاگانینی هرگز آن را ننواخت. ازجمله آثار اوست: شش کنسرتوی ویولن (۱۸۱۵ـ۱۸۳۰؛ اپوس هفت همراه با روندو آلا کامپانلا<ref>Rondo alla campanella </ref>)؛ واریاسیون‌ها (شامل واریاسیونی برمبنای ''خدایا شاه را حفظ کن''<ref>''God Save the King''</ref>) و قطعات کنسرتی برای ویولن و ارکستر؛ سه کوآرتت زهی با یک بخش برای گیتار؛ دوازده سونات برای ویولن و گیتار؛ ۲۴ کاپریچو (اتود) برای تک‌نوازی ویولن. | ||
نسخهٔ ۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۰۱
| جعبه زندگینامه |
|---|
پاگانینی، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)(Paganini, Niccolo)
ویولن‌نواز و آهنگ‌ساز ایتالیایی. در ۹سالگی تک‌نواز کنسرت بود. با تکنیک حیرت‌انگیزی که داشت، برای آفریدن رپرتوآر مدرنی از تکنیک‌های مهارتی، به زبان محلی و زبان کولی‌ها روآورد. عیاشی، زندگی عاشقانه بی‌بندوبار، و قدرت شگفت‌انگیز در بیانگری هنری بر روی ساز ویولن حتی ویولنی با یک سیم، به شایعاتی دربارۀ سرسپردگی او به شیطان دامن زدند. ازجمله ساخته‌های اوست: شش کنسرتو و سونات‌ها و واریاسیون‌های مختلف برای ویولن و ارکستر، سونات‌هایی برای ویولن و گیتار، و کوآرتت‌های گیتار. پدر پاگانینی نواختن گیتار و ویولن را به او آموخت. پس از آن تحت تعلیم ویولن‌نواز تئاتر، آنتونیو چروتو[۱]، و مائسترو دی کاپلای کلیسای جامع، جاکومو کوستا[۲]، قرار گرفت. در کار آهنگ‌سازی از راهنمایی‌های فرانچسکو نتچو[۳] بهره‌مند شد و در ۱۷۹۵ پدرش او را نزد آلِساندرو رولا[۴] ویولن‌نواز در پارما[۵] فرستاد. در دوران اقامت در این شهر از گاسپارو گیرتی[۶] نیز درس آهنگ‌سازی می‌گرفت، و در ۱۷۹۷ نخستین گشت هنری حرفه‌ای خود را برگزار کرد، و به‌سبب استادی‌اش در تکنیک و شخصیت متظاهرانه‌اش بر روی صحنه شهرتی زودهنگام به‌دست آورد. پس از آن آوازۀ وی روز‌به‌روز بیشتر شد. در ۱۸۳۴ در پاریس از برلیوز[۷] دعوت کرد تا یک اثر کنسرتی برای ویولا بسازد؛ نتیجۀ این دعوت اثر هارولد در ایتالیا[۸] بود، اما پاگانینی هرگز آن را ننواخت. ازجمله آثار اوست: شش کنسرتوی ویولن (۱۸۱۵ـ۱۸۳۰؛ اپوس هفت همراه با روندو آلا کامپانلا[۹])؛ واریاسیون‌ها (شامل واریاسیونی برمبنای خدایا شاه را حفظ کن[۱۰]) و قطعات کنسرتی برای ویولن و ارکستر؛ سه کوآرتت زهی با یک بخش برای گیتار؛ دوازده سونات برای ویولن و گیتار؛ ۲۴ کاپریچو (اتود) برای تک‌نوازی ویولن.