پیمون: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
[[File:13261500.jpg|thumb|پيِمون]]
[[File:13261500.jpg|thumb|پيِمون]]


(به ایتالیایی: پیمونته<ref>Piemonte</ref>) ناحیه‌ای در شمال ایتالیا، شامل استان‌های الساندریا<ref>Alessandria </ref>، آستی<ref>Asti </ref>، کونئو<ref>Cuneo </ref>، نووارا<ref>Novara </ref>، تورینو<ref>Turin</ref>، و ورچلی<ref> Vercelli </ref>، با ۲۵,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۳۰۳,۸۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۲). از شمال به سوئیس و از غرب به فرانسه محدود می‌شود و کوه‌های آلپ و آپنن در همۀ جهات به‌جز شرق، آن را احاطه کرده‌اند. مرکز منطقه‌ای آن تورینو است. این ناحیه، درۀ پو<ref>Po Valley </ref> را نیز در خود جا داده است. کشت برنج، میوه، غلات، و دامپروری، خودروسازی، و نساجی از صنایع آن است. جنبش تجدید وحدت ایتالیا در قرن ۱۹ در پیمون، به رهبری خاندان ساووآ<ref>Savoy </ref>، آغاز شد. پیمون، بخشی از آلپ، از جمله بعضی از بلندترین قله‌های آن را دربر دارد که عبارت‌اند از قلۀ ویزو<ref>Monte Viso</ref> (۳,۴۸۱ متر)، قلۀ روزا<ref> Monte Rosa </ref> (۴,۶۳۳ متر)، و گران پارادیزوی<ref>Gran Paradiso</ref> (۴,۰۶۱ متر). منتهی‌الیه غربی جلگۀ ایتالیایی شمالی نیز در این منطقه قرار دارد. رودهای آن عبارت‌اند از پو و ریزابه‌هایش: تانارو<ref> Tanaro </ref>، دورا<ref>Dora </ref>، ریپاریا<ref>Riparia </ref>، دورا بالتئا<ref>Dora Baltea</ref>، سزیا<ref> Sesia </ref>. انتهای غربی دریاچۀ مادجوره<ref>Lake Maggiore</ref> نیز در مرزهای آن واقع شده است. توسعۀ کشاورزی و صنعت در این ناحیه یکسان است. در جلگه‌های پرآب آن، برنج کشت می‌شود. ابزار مهندسی و فولاد، پارچه، پوشاک، شیشه، و لاستیک نیز درشهرهای مختلف آن تولید می‌شوند. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، سطح بالای زندگی سبب هجوم مهاجران از سایر نقاط ایتالیا به این ناحیه شد. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۱ جمعیت آن ۸ درصد افزایش یافت و در همین دوره جمعیت استان تورینو ۲۶ درصد افزوده شد.
(به ایتالیایی: پیمونته<ref>Piemonte</ref>) ناحیه‌ای در شمال [[ایتالیا]]، شامل استان‌های الساندریا<ref>Alessandria </ref>، [[آستی، استان|آستی]]<ref>Asti </ref>، [[کونیو، استان|کونئو]]<ref>Cuneo </ref>، [[نووارا، استان|نووارا]]<ref>Novara </ref>، [[تورینو، استان|تورینو]]<ref>Turin</ref>، و [[ورچلی، استان|ورچلی]]<ref> Vercelli </ref>، با ۲۵,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۳۰۳,۸۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۲). از شمال به [[سوییس|سوئیس]] و از غرب به [[فرانسه]] محدود می‌شود و [[آلپ، کوه های|کوه‌های آلپ]] و [[آپنن، کوه های|آپنن]] در همۀ جهات به‌جز شرق، آن را احاطه کرده‌اند. مرکز منطقه‌ای آن [[تورینو، شهر|تورینو]] است. این ناحیه، درۀ پو<ref>Po Valley </ref> را نیز در خود جا داده است. کشت برنج، میوه، غلات، و دامپروری، خودروسازی، و نساجی از صنایع آن است. جنبش تجدید وحدت ایتالیا در قرن ۱۹ در پیمون، به رهبری خاندان ساووآ<ref>Savoy </ref>، آغاز شد. پیمون، بخشی از آلپ، از جمله بعضی از بلندترین قله‌های آن را دربر دارد که عبارت‌اند از قلۀ ویزو<ref>Monte Viso</ref> (۳,۴۸۱ متر)، قلۀ روزا<ref> Monte Rosa </ref> (۴,۶۳۳ متر)، و گران پارادیزوی<ref>Gran Paradiso</ref> (۴,۰۶۱ متر). منتهی‌الیه غربی جلگۀ ایتالیایی شمالی نیز در این منطقه قرار دارد. رودهای آن عبارت‌اند از [[پو، رود|پو]] و ریزابه‌هایش: [[تانارو]]<ref> Tanaro </ref>، دورا<ref>Dora </ref>، ریپاریا<ref>Riparia </ref>، دورا بالتئا<ref>Dora Baltea</ref>، سزیا<ref> Sesia </ref>. انتهای غربی دریاچۀ مادجوره<ref>Lake Maggiore</ref> نیز در مرزهای آن واقع شده است. توسعۀ کشاورزی و صنعت در این ناحیه یکسان است. در جلگه‌های پرآب آن، برنج کشت می‌شود. ابزار مهندسی و فولاد، پارچه، پوشاک، شیشه، و لاستیک نیز در شهرهای مختلف آن تولید می‌شوند. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، سطح بالای زندگی سبب هجوم مهاجران از سایر نقاط ایتالیا به این ناحیه شد. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۱ جمعیت آن ۸ درصد افزایش یافت و در همین دوره جمعیت استان تورینو ۲۶ درصد افزوده شد.


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ ‏۱۶ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۴

پیِمون (Piedmont)

پيِمون

(به ایتالیایی: پیمونته[۱]) ناحیه‌ای در شمال ایتالیا، شامل استان‌های الساندریا[۲]، آستی[۳]، کونئو[۴]، نووارا[۵]، تورینو[۶]، و ورچلی[۷]، با ۲۵,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۳۰۳,۸۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۲). از شمال به سوئیس و از غرب به فرانسه محدود می‌شود و کوه‌های آلپ و آپنن در همۀ جهات به‌جز شرق، آن را احاطه کرده‌اند. مرکز منطقه‌ای آن تورینو است. این ناحیه، درۀ پو[۸] را نیز در خود جا داده است. کشت برنج، میوه، غلات، و دامپروری، خودروسازی، و نساجی از صنایع آن است. جنبش تجدید وحدت ایتالیا در قرن ۱۹ در پیمون، به رهبری خاندان ساووآ[۹]، آغاز شد. پیمون، بخشی از آلپ، از جمله بعضی از بلندترین قله‌های آن را دربر دارد که عبارت‌اند از قلۀ ویزو[۱۰] (۳,۴۸۱ متر)، قلۀ روزا[۱۱] (۴,۶۳۳ متر)، و گران پارادیزوی[۱۲] (۴,۰۶۱ متر). منتهی‌الیه غربی جلگۀ ایتالیایی شمالی نیز در این منطقه قرار دارد. رودهای آن عبارت‌اند از پو و ریزابه‌هایش: تانارو[۱۳]، دورا[۱۴]، ریپاریا[۱۵]، دورا بالتئا[۱۶]، سزیا[۱۷]. انتهای غربی دریاچۀ مادجوره[۱۸] نیز در مرزهای آن واقع شده است. توسعۀ کشاورزی و صنعت در این ناحیه یکسان است. در جلگه‌های پرآب آن، برنج کشت می‌شود. ابزار مهندسی و فولاد، پارچه، پوشاک، شیشه، و لاستیک نیز در شهرهای مختلف آن تولید می‌شوند. در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، سطح بالای زندگی سبب هجوم مهاجران از سایر نقاط ایتالیا به این ناحیه شد. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۱ جمعیت آن ۸ درصد افزایش یافت و در همین دوره جمعیت استان تورینو ۲۶ درصد افزوده شد.

 

 


  1. Piemonte
  2. Alessandria
  3. Asti
  4. Cuneo
  5. Novara
  6. Turin
  7. Vercelli
  8. Po Valley
  9. Savoy
  10. Monte Viso
  11. Monte Rosa
  12. Gran Paradiso
  13. Tanaro
  14. Dora
  15. Riparia
  16. Dora Baltea
  17. Sesia
  18. Lake Maggiore