رقص پیشتاز: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
 
[[پرونده:Avant-garde dance.jpg|بندانگشتی|رقص پیشتاز]]
رقص پیشتاز (avant-garde dance)
رقص پیشتاز (avant-garde dance)


رقصی‌ تجربی‌ که‌ قراردادهای‌ بالۀ‌ کلاسیک‌ و رقص‌ مدرن‌ را مردود می‌شمارد. رقصِ پیشتاز بیشتر در فضاهای‌ غیررسمی، همچون موزه‌ها، پشت‌بام‌ها، و حتی روی‌ دیوار و نردبام، اجرا می‌شود. در امریکا در دهۀ ۱۹۶۰، نمایندگان‌ رقص‌ پیشتاز عبارت‌اند از مِرس‌ کانینگَم<ref>Merce Cunningham
رقصی‌ تجربی‌ که‌ قراردادهای‌ بالۀ‌ کلاسیک‌ و رقص‌ مدرن‌ را مردود می‌شمارد. رقص پیشتاز بیشتر در فضاهای‌ غیررسمی، همچون موزه‌ها، پشت‌بام‌ها، و حتی روی‌ دیوار و نردبام، اجرا می‌شود. در [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] در دهۀ ۱۹۶۰، نمایندگان‌ رقص‌ پیشتاز عبارت‌اند از [[مرس کانینگم|مِرس‌ کانینگَم]]<ref>Merce Cunningham


</ref>، و اجراهای‌ هنرمندانِ ''جادسون‌ مموریال‌ چرچ‌''<ref>Judson Memorial Church</ref>. کانینگَم،‌ در عین‌‌ حال‌ که‌ تکنیک‌ و ریتم‌ را ثابت‌ نگاه‌ داشت‌، بیان‌های‌ روایی‌ و صریح‌، و هرگونه‌ ارتباط‌ و پیوند مستقیم بین‌ رقص‌ و موسیقی‌ را از رقص‌ زدود. گروهِ جادسن‌، پا را از این‌ نیز فراتر نهادند و کاملاً‌ منکر ضرورت‌ تکنیکی‌ شدند و رقص‌ خود را بر کاربردِ حرکاتِ روزمره متمرکز ساختند. اینان‌ از خلق کلیشه‌های زنانه یا مردانه‌ اجتناب‌ می‌کردند. دستاوردهای‌ اخیر در دهه‌های‌ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ نیز برخی‌ از این‌ خصلت‌ها را به‌‌خود منضم‌ ساخته، ‌ امّا بار دیگر به‌سوی‌ حرکت‌های‌ ماهرانه‌ معطوف‌ شده‌ است، مانند‌ کارهای‌ تریشا براون<ref> Trisha Brown </ref> و مارک‌ موریس<ref>Mark Morris </ref>. نمایندگان‌ عمدۀ‌ تکنیک‌های‌ رقصِ پیشتاز در انگلستان عبارت‌اند از مایکل‌ کلارک<ref>Michael Clark </ref>، در اواسط دهۀ‌ ۱۹۸۰، رُزمری‌ بوچِر<ref>Rosemary Butcher </ref>، و لوید نیوسان<ref>Lloyd Newson </ref>. در آلمان‌، پینا باوش‌<ref>Pina Bausch </ref> و تئاترِ رقصی<ref>dance theatre </ref> که‌ در‌ ۱۹۷۴ تأسیس‌ کرد، تأثیرگذارترین‌ جریان‌ در رقص‌ اروپا از زمان‌ دیاگیلف‌<ref>Diaghilev </ref> تاکنون‌ شناخته‌ می‌شود. در ژاپن‌، نمایندگانِ رقص‌ تجربی، کمپانی‌های‌ رقصِ بوتُه<ref>butoh dance</ref>اند.
</ref>، و اجراهای‌ هنرمندان ''جادسون‌ مموریال‌ چرچ‌''<ref>Judson Memorial Church</ref>. کانینگَم،‌ در عین‌‌ حال‌ که‌ تکنیک‌ و ریتم‌ را ثابت‌ نگاه‌ داشت‌، بیان‌های‌ روایی‌ و صریح‌، و هرگونه‌ ارتباط‌ و پیوند مستقیم بین‌ رقص‌ و موسیقی‌ را از رقص‌ زدود. گروه جادسن‌، پا را از این‌ نیز فراتر نهادند و کاملاً‌ منکر ضرورت‌ تکنیکی‌ شدند و رقص‌ خود را بر کاربرد حرکات روزمره متمرکز ساختند. اینان‌ از خلق کلیشه‌های زنانه یا مردانه‌ اجتناب‌ می‌کردند. دستاوردهای‌ اخیر در دهه‌های‌ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ نیز برخی‌ از این‌ خصلت‌ها را به‌‌خود منضم‌ ساخته، ‌ امّا بار دیگر به‌سوی‌ حرکت‌های‌ ماهرانه‌ معطوف‌ شده‌ است، مانند‌ کارهای‌ تریشا براون<ref> Trisha Brown </ref> و مارک‌ موریس<ref>Mark Morris </ref>. نمایندگان‌ عمدۀ‌ تکنیک‌های‌ رقص پیشتاز در [[انگلستان]] عبارت‌اند از مایکل‌ کلارک<ref>Michael Clark </ref>، در اواسط دهۀ‌ ۱۹۸۰، رُزمری‌ بوچِر<ref>Rosemary Butcher </ref>، و لوید نیوسان<ref>Lloyd Newson </ref>. در [[آلمان|آلمان‌]]، [[باوش، پینا (۱۹۴۰)|پینا باوش‌]]<ref>Pina Bausch </ref> و تئاتر رقصی<ref>dance theatre </ref> که‌ در‌ ۱۹۷۴ تأسیس‌ کرد، تأثیرگذارترین‌ جریان‌ در رقص‌ اروپا از زمان‌ دیاگیلف‌<ref>Diaghilev </ref> تاکنون‌ شناخته‌ می‌شود. در [[ژاپن|ژاپن‌]]، نمایندگان رقص‌ تجربی، کمپانی‌های‌ رقص بوتُه<ref>butoh dance</ref>اند.


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۴

رقص پیشتاز

رقص پیشتاز (avant-garde dance)

رقصی‌ تجربی‌ که‌ قراردادهای‌ بالۀ‌ کلاسیک‌ و رقص‌ مدرن‌ را مردود می‌شمارد. رقص پیشتاز بیشتر در فضاهای‌ غیررسمی، همچون موزه‌ها، پشت‌بام‌ها، و حتی روی‌ دیوار و نردبام، اجرا می‌شود. در امریکا در دهۀ ۱۹۶۰، نمایندگان‌ رقص‌ پیشتاز عبارت‌اند از مِرس‌ کانینگَم[۱]، و اجراهای‌ هنرمندان جادسون‌ مموریال‌ چرچ‌[۲]. کانینگَم،‌ در عین‌‌ حال‌ که‌ تکنیک‌ و ریتم‌ را ثابت‌ نگاه‌ داشت‌، بیان‌های‌ روایی‌ و صریح‌، و هرگونه‌ ارتباط‌ و پیوند مستقیم بین‌ رقص‌ و موسیقی‌ را از رقص‌ زدود. گروه جادسن‌، پا را از این‌ نیز فراتر نهادند و کاملاً‌ منکر ضرورت‌ تکنیکی‌ شدند و رقص‌ خود را بر کاربرد حرکات روزمره متمرکز ساختند. اینان‌ از خلق کلیشه‌های زنانه یا مردانه‌ اجتناب‌ می‌کردند. دستاوردهای‌ اخیر در دهه‌های‌ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ نیز برخی‌ از این‌ خصلت‌ها را به‌‌خود منضم‌ ساخته، ‌ امّا بار دیگر به‌سوی‌ حرکت‌های‌ ماهرانه‌ معطوف‌ شده‌ است، مانند‌ کارهای‌ تریشا براون[۳] و مارک‌ موریس[۴]. نمایندگان‌ عمدۀ‌ تکنیک‌های‌ رقص پیشتاز در انگلستان عبارت‌اند از مایکل‌ کلارک[۵]، در اواسط دهۀ‌ ۱۹۸۰، رُزمری‌ بوچِر[۶]، و لوید نیوسان[۷]. در آلمان‌، پینا باوش‌[۸] و تئاتر رقصی[۹] که‌ در‌ ۱۹۷۴ تأسیس‌ کرد، تأثیرگذارترین‌ جریان‌ در رقص‌ اروپا از زمان‌ دیاگیلف‌[۱۰] تاکنون‌ شناخته‌ می‌شود. در ژاپن‌، نمایندگان رقص‌ تجربی، کمپانی‌های‌ رقص بوتُه[۱۱]اند.

 


  1. Merce Cunningham
  2. Judson Memorial Church
  3. Trisha Brown
  4. Mark Morris
  5. Michael Clark
  6. Rosemary Butcher
  7. Lloyd Newson
  8. Pina Bausch
  9. dance theatre
  10. Diaghilev
  11. butoh dance