اورکانیا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اورکانیا (ح ۱۳۰۸ـ ح ۱۳۶۸م)(Orcagna) | |||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
}} | }} | ||
(نام اصلی: آندرِ‌آ دی چونه<ref>Andrea di Cione</ref>) نقاش، مجسمه‌ساز، و معمار فلورانسی<ref>Florentine</ref>. از برجسته‌ترین هنرمندان قرن ۱۴م بود. در ۱۳۴۳م به عضویت صنف نقاشان لوقای قدیس<ref>St Luke</ref> پذیرفته شد و در ۱۳۲۵م به صنف حجّاران راه یافت. محراب‌نگارۀ<ref>altarpiece </ref> با ابهت چندلته‌ای از حضرت مسیح با توماس آکوئیناس<ref>Thomas Aquinas</ref> و پطرس حواری<ref>Saint Peter</ref>، در نمازخانۀ کلیسای سانتا ماریا نووِلّا<ref>Santa Maria Novella</ref>ی | (نام اصلی: آندرِ‌آ دی چونه<ref>Andrea di Cione</ref>) نقاش، مجسمه‌ساز، و معمار فلورانسی<ref>Florentine</ref>. از برجسته‌ترین هنرمندان قرن ۱۴م بود. در ۱۳۴۳م به عضویت صنف نقاشان لوقای قدیس<ref>St Luke</ref> پذیرفته شد و در ۱۳۲۵م به صنف حجّاران راه یافت. محراب‌نگارۀ<ref>altarpiece </ref> با ابهت چندلته‌ای از حضرت مسیح با [[آکوییناس، توماس|توماس آکوئیناس]]<ref>Thomas Aquinas</ref> و [[پطرس حواری (قرن ۱م)|پطرس حواری]]<ref>Saint Peter</ref>، در نمازخانۀ کلیسای سانتا ماریا نووِلّا<ref>Santa Maria Novella</ref>ی [[فلورانس]]، تنها اثر برجای مانده از اوست که در صحت انتسابش تردیدی نیست. بنابر نوشتۀ جورجو وازاری<ref>Giorgio Vasari</ref> مجسمه‌سازی را نزد آندرِ‌آ پیسانو<ref>Andrea Pisano</ref> آموخت. شهرت او در مقام مجسمه‌ساز فقط مستند به نقش‌برجسته‌های یک ظرف عشای ربانی با تاریخ ۱۳۵۹م است. در همین سال او سرمعمار کلیسای جامع اورویتو<ref>Orvieto</ref> شد. | ||
| | ||
نسخهٔ ۲۹ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۵۷
اورکانیا (ح ۱۳۰۸ـ ح ۱۳۶۸م)(Orcagna)
| اورکانیا Orcagna | |
|---|---|
| زادروز |
ح ۱۳۰۸م |
| درگذشت | ح ۱۳۶۸م |
| ملیت | فلورانسی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| شغل و تخصص های دیگر | مجسمه ساز و معمار |
| آثار | محراب نگاره با ابهت چندلته ای از حضرت مسیح با توماس آکوییناس و پطرس حواری |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
(نام اصلی: آندرِ‌آ دی چونه[۱]) نقاش، مجسمه‌ساز، و معمار فلورانسی[۲]. از برجسته‌ترین هنرمندان قرن ۱۴م بود. در ۱۳۴۳م به عضویت صنف نقاشان لوقای قدیس[۳] پذیرفته شد و در ۱۳۲۵م به صنف حجّاران راه یافت. محراب‌نگارۀ[۴] با ابهت چندلته‌ای از حضرت مسیح با توماس آکوئیناس[۵] و پطرس حواری[۶]، در نمازخانۀ کلیسای سانتا ماریا نووِلّا[۷]ی فلورانس، تنها اثر برجای مانده از اوست که در صحت انتسابش تردیدی نیست. بنابر نوشتۀ جورجو وازاری[۸] مجسمه‌سازی را نزد آندرِ‌آ پیسانو[۹] آموخت. شهرت او در مقام مجسمه‌ساز فقط مستند به نقش‌برجسته‌های یک ظرف عشای ربانی با تاریخ ۱۳۵۹م است. در همین سال او سرمعمار کلیسای جامع اورویتو[۱۰] شد.