آشفته دزفولی، محمدباقر (دزفول ۱۲۱۷ـ۱۳۳۱ق): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آشفتۀ دِزفولی، محمدباقر (دزفول ۱۲۱۷ـ۱۳۳۱ق)<br/> (ملقّب به فصیح‌السلطنه) شاعر | آشفتۀ دِزفولی، محمدباقر (دزفول ۱۲۱۷ـ۱۳۳۱ق)<br/> (ملقّب به فصیح‌السلطنه) شاعر [[صوفی|صوفی]]<nowiki/>مسلک ایرانی. در کسوت درویشی به گشت و گذار در ایران پرداخت. در مازندران اسیر ترکمنان شد، اما پس از چند ماه از بند آنان گریخت و به مشهد رفت و دو سال در بقعۀ خواجه‌ربیع گوشه گزید و به [[ریاضت]] نشست. مدتی را در کرمانشاه گذراند و پس از آن در تهران اقامت کرد. سرانجام در راه [[نجف]] درگذشت. شماری از اشعارش را که در مدح ائمۀ اطهار (ع) است در دفتری به‌نام ''ضیاءالمنیر'' به‌چاپ رساند (تهران، ۱۳۲۸ق).<br/> | ||
| | ||
[[Category:ادبیات فارسی]] [[Category:ادبیات قدیم – اشخاص]] | [[Category:ادبیات فارسی]] [[Category:ادبیات قدیم – اشخاص]] | ||
نسخهٔ ۱۸ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۹
آشفتۀ دِزفولی، محمدباقر (دزفول ۱۲۱۷ـ۱۳۳۱ق)
(ملقّب به فصیح‌السلطنه) شاعر صوفی‌مسلک ایرانی. در کسوت درویشی به گشت و گذار در ایران پرداخت. در مازندران اسیر ترکمنان شد، اما پس از چند ماه از بند آنان گریخت و به مشهد رفت و دو سال در بقعۀ خواجه‌ربیع گوشه گزید و به ریاضت نشست. مدتی را در کرمانشاه گذراند و پس از آن در تهران اقامت کرد. سرانجام در راه نجف درگذشت. شماری از اشعارش را که در مدح ائمۀ اطهار (ع) است در دفتری به‌نام ضیاءالمنیر به‌چاپ رساند (تهران، ۱۳۲۸ق).